แบบขยับ เดินไปเดินมาได้ (มันจะขยับให้มั้ยน้า..../ลุ้นing)

( กลายเป็นหน่วนพยาบาลประจำให้คาซึกิซังไปเสียแล้ว ฮาาา ขอบคุณเช่นกันครับ 😊 )

" เห็นว่าเป็นของทางโรงเรียนแถมจัดทำออกมาได้ดีด้วยเลยอยากเก็บสะสมให้ครบน่ะ "

ก้มหน้าพลิกดูวารสารที่พึ่งซื้อมาอย่างตั้งอกตั้งใจจนเหมือนจะลืมตัวว่ากำลังพูดกับคนอื่นอยู่ไม่ใช่พูดอยู่คนเดียว...

" อืม...เป็นเล่มที่คงทำให้สาว ๆ หรือหนุ่ม ๆ บางคนใจเก---ฮิ๊ ! "

เขาวกกลับมาดูหน้าปกอีกครั้งก่อนจะรู้ตัวว่าตนไม่ได้พูดอยู่คนเดียวสักหน่อย !

ตัวสะดุ้งกระโดดทยอยหลังร้องเสียงสูงด้วยความตกใจ 😱

+" รออยู่ตรงนี้นะครับ ! "

กำชับเด็กดื้อ(?)จบเขาก็ยกฮู๊ดปิดหัวแล้วเดินหายตัวไปอย่างรวดเร็ว

ใช้เวลาไม่นานคนที่คาดว่าจะเป็นหน่วยพยายามก็เดินมาหาคาซึกิ แต่ตัวคนเรียกเหมือนจะไม่ได้กลับมาด้วยนะ

( หนีไปสงบสติอารมณ์ ไม่อยากทรุดซ้ำแล้ว---ตัดจบเลยก็ได้นะครับ )

" ตัวผมสบายดีครับ....ล แล้วยังไงให้ทางนั้นเช็ดให้อีกทีน่าจะดีนะครับ อ อานี่ นี่ด้วย แล้วก็นี่ คุณเก็บเผื่อไว้นะครับ ! "

คาซึกิจะพบว่าตนเองได้ถูกยัดของอะไรมากมายเช่น ผ้าเย็น ยาแก้ปวด แก้เมา ยาสามัญทั่วไป หรือแม้กระทั่งร่มที่เขากางมา มันเยอะจนน่าสงสัยว่าตัวโทวยะเก็บมันไว้ในกระเป๋าได้ยังไง แล้วปกติเขาพกกันเยอะขนาดนี้ด้วยเลย

กระเป๋าโดเร-ปิ๊บเหรอ ?!

+

" อ อือ ! "

เขาพยักหน้ายิ้มจนตาปิดมีความสุขที่ได้เจอคนที่ชอบในเสียงดนตรีคล้าย ๆ กันและไม่คาดคิดเลยว่าตัวเองจะคุยกับคนอื่นได้ยาวนานขนาดนี้

นับว่าเป็นเรื่องที่ดี...ล่ะมั้ง

หลังจากนัดแนะอะไรกันเสร็จ คงถึงเวลาที่พวกเขาต้องแยกย้าย ตอนนี้ก็เย็นมากพอสมควร

" ไว้พบกันใหม่นะครับ อิจิฮาระซัง "

( จะตัดจบเลยก็ได้นะครับ คิดว่าไม่น่าจะมีอะไรแล้ว ขอบคุณที่เปิดให้โรลด้วยนะครับ 😳)

" ม ม--ไม่เป็นไรครับ "

โทวยะพูดติดอ่างจนหวาดเสียวจะกัดปากเอา อาการเขินอายเรื่องเมื่อครู่ได้จางหาง กลับถูกแทนจากการถูกลูบหัว...

หูหางทิพท์ตั้งตรง ความไม่คุ้นชินจากการถูกปลอบทำเขาเลิกลั่ก แม้จะรู้สึกดีแต่ตอนนี้คงต้องรีบหาเรื่องหลบออกจากสถานการณ์นี้ ก่อนตัวเองจะเขินตาย

" คาซึกิซังไม่มีตรงไหนที่เจ็บปวดแล้วนะครับ ยังไงเดี๋ยวตัวผมไปเรียกหน่วยพยาบาลให้นะครับ ! "

ถ้ามีนะ...

' นั่นมันความฝันอย่างงั้นเหรอ ล แล้วแบบนี้ตอนเจอหน้ากันอีกครั้ง เราต้องแสดงออกแบบไหน สึสึจิ โทวยะ นายทำบ้าอะไรของนาย ! '

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่ตัวเขาได้หลุดจาก 'ความฝัน' นั่นแล้วกลับมายังพื้นที่ของตน

' แถมตอนท้ายนั่นมันอะไร..เฮ้อ '

หลังทบทวนกับสิ่งที่พึ่งพบเจอเสร็จ เขาก็จะถอนใจยาว

" ความจริงที่ไม่ใช่ความจริงมันก็แค่นั้น...ก็แค่นั้น...หึ "

( ขอบคุณที่ให้โรลด้วยเช่นกันครับ 🥺 )

หลังจากที่ถูกช่วยเหลือ(?)ให้นั่งลงดี ๆ เขาก็ฟุบหน้าลงกับผ่ามือเพื่อปิดหน้าตัวเองรอบที่ไรแล้วก็ไม่อาจทราบ...

ในใจยังรู้สึกละอายใจในเรื่องก่อนหน้านี้อยู่ ซึ่งนั่นทำให้ระหว่างเดินมาโทวยะไม่ได้พูดอะไรเลย

ก็มันน่าอายที่สุดนิ !
แถมนี่มันอะไร ใครดูแลใครกัน !

" ตัวผมสบายดีครับ อ อา---ยาหลอดตาครับ "

มัวแต่ตีกับตัวเองจนลืมประเด็นหลักไปเลย เขารีบตั้งสติและหยิบยาให้คาซึกิ