ด้วยท่าทางที่ดูอ่อนโยนของอีกฝ่าย ทำให้จินะสบายใจขึ้น
พร้อมหายใจลึกๆ ฟืด~ฮู่วว และส่ายหน้าตอบคำถามของอีกฝ่าย

ไม่เท่าไหร่ความเจ็บที่กัดปากตัวเองก็หายไป ไม่ได้กลิ่นคาวแสดงว่าไม่ได้เป็นอะไรมากจึงบอกอีกฝ่ายเพื่อให้หายกังวล

"จริงๆก็ไม่ได้เจ็บมากเท่าไหร่ค่ะ ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะคะ"
พร้อมกับยิ้มแหะๆแก้เขิน

"ถะ..ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป จะช่วยติดเข็มกลัดให้หน่อยได้ไหมคะ"
🥺

“!!”
สะดุ้งตกใจเล็กน้อยไม่คิดว่าจะมีใครเข้ามาทักก่อน

“ค่ะ! ปีหนึ่งทสึรุโอกะ จินะค่-”
ด้วยความตื่นเต้นทำให้พูดแล้วกัดลิ้นตัวเองและทำหน้าเจ็บปวดใส่คนตรงหน้า 😖

“ปะ ปีหนึ่ง จินะค่ะ…”
พูดเสียงเบาลงเพราะควาทเจ็บพร้อมโค้งทักทาย

(ขอโทษที่มาช้านะค่ะ/กราบ 😭🙏)

“รักสงบ…เหรอ”
ถึงกับทำหน้าเหย๋เกไม่อยากจะเชื่อออกไป เพราะที่ผ่านมาเจอโควเซย์ทีไรก็เหมือนจะต้องเถียงกันอยู่ร่ำไป
แต่ในเมื่ออีกฝ่ายบอกไม่สู้ก็จะลองเชื่อดู

ระหว่างที่ยืนคุยกันอยู่นั้นฝุ่นจากการทำความสะอาดที่อาจจะร่วงลงมาจากชั้นบน ทำให้ปกคลุมใส่หัวของเราสองคนพอดิบพอดี

“แค่กๆๆๆ อะไรกันเนี่ยซวยอีกแล้ว 🥲”
รีบวางกล่องอุปกรณ์ที่ถือมาลงพื้นแล้วปัดฝุ่นที่ติดตามตัว

(จะซวยไปไหน🗿)

(ขอบคุณเหมือนกันนะคะโทคิเนะจัวน่ารักมากๆ 😭❤️✨)

(ขอบคุณสำหรับรูทนะคะะ ☺️🙏✨)

“คุเรฮะจังออกจะน่ารักขนาดนั้น เป็นฉันมากกว่าละมั้งคะที่ต้องขอบคุณที่อุตส่าห์มาเป็นเพื่อนกัน ☺️”
พลัดกันชมกันไปมาก็รู้สึกเขินเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด

อีกฝ่ายก็ล้วงกระเป๋าพร้อมยื่นลูกอมมาให้เหมือนเป็นของตอบแทนและยืนยันคำว่าไม่เป็นไร

“ขอบคุณนะคะ ขอรับไว้ด้วยความยินดี“/โค้งขอบคุณอีกฝ่ายพร้อมรับลูกอมมา

“ถ้างั้นฉันกลับไปทำความสะอาดก่อนนะคะ ไว้พบกันใหม่นะคะ”โบกมือลาอีกฝ่ายและเดินกลับห้องไป

“ก็มันซักได้นิคะ..”
ตอบแบบตาแป๋วไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ก็แอบสตั๊นที่อีกฝ่ายทำท่าทางสับสน?

“แต่ว่าถ้าเอริซังว่าอย่างนั้นฉันก็คงไม่ขัดค่ะ☺️”
ก็ผ้าเช็ดหน้าของเจ้าตัวนี่เนอะจะไปบังคับเอามาซักทั้งที่อีกฝ่ายไม่ยอมก็คงไม่ได้

“ยังไงก็ขอโทษที่ทำให้วุ่นวายนะคะ ☺️ ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือด้วยค่ะ“

“โอ๊ะ จากคุเรฮะจังเหรอคะแหะๆ ยินดีที่รู้จักนะคะ”
ไม่น่าล่ะถึงรู้จักชื่อเรา ที่แท้ก็เป็นเพื่อนคุเรฮะจังนี่เอง

“แต่แหม๋ โคคุโตะซังชมกันเกินไปแล้วค่ะ แหะๆ☺️”
ทำท่าเกาหลังท้ายทอยแก้เขิน

“แค่ไม่ได้รับบาดเจ็บก็ดีแล้วค่ะ แล้วก็ต้องขอโทษอีกครั้งด้วยนะคะ”
/โค้งคำนับไปอีกหนึ่งที

“ดีใจที่ชอบนะยูจัง เห็นคนที่รับดีใจขนาดนี้ทางนี้ก็พลอยดีใจไปด้วยเลย☺️“

“ฉันคิดว่าเป็นใครก็คงต้องเข้ามาช่วยแหล่ะค่ะ เด็กตัวเล็กแค่นี้ไม่สมควรโดนรังแก”
ยกมือปัดๆว่าไม่เป็นไรไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย🤗
ทั้งพี่ทั้งน้องกล่าวคำขอบคุณแบบนี้รู้สึกเขินขึ้นมาเลยแต่ก็ไม่ลืมที่จะโค้งตอบ

“ฟุรุซึมิซัง กับ ยูจังสินะคะ☺️ ยินดีที่รู้จักนะคะ ทสึรุโอกะ จินะค่ะ“
รับสารจากฟุรุซึมิซังแล้วก็ทักทายสองพี่น้องอย่างเป็นทางการดูเหมือนเจ้าหญิงน้อยจะชอบขนมที่ให้จนตาเป็นประกายเลยเชียว

“เอ๋! ผ้าเช็ดหน้าที่ดูเป็นของมีราคาแบบนี้คุณใช้แล้วทิ้งเหรอคะ!?”
ทำหน้าตกใจเมื่ออีกฝ่ายบอกว่าจะทิ้งไปก็ไม่เป็นไร

“ส่วนเราไม่เป็นไรแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”/ปัดๆฝุ่นที่หัวและเสื้อผ้า

“อะแฮ่มๆ ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะคะ เราชื่อทสึรุโอกะ จินะยินดีที่รู้จักนะคะ“
โค้งให้อีกผ่ายเล็กน้อยพร้อมกับเศษฝุ่นที่ตกออกจากตัว 😅

“อย่าหยอกกันแบบนี้สิคะใจหายหมด”
ถึงจะพูดแบบติดตลกแต่ถ้าไปทำให้อีกฝ่ายเดือดร้อนคงไม่ดีเท่าไหร่ แต่ก็โล่งอกไปที่อีกฝ่ายดูไม่เป็นอะไรจริงๆ 😮‍💨

หลังจากยื่นทิชชู่ให้อีกฝ่ายปัดฝุ่นก็ปัดฝุ่นตัวเองบ้าง

“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้ายังต้องให้มาลำบากปัดฝุ่นให้ฉันอีกฉันคงรู้สึกผิดมากกว่าเดิมอีกค่ะ 😖“

“ฉัน ทสึรุโอกะ จินะค่ะยินดีที่ได้รู้จักค่ะแล้วก็ขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้นอีกทีนะคะ”/โค้ง

“จะไปไหนล่ะคะ ก็พิธีที่คุณบอกว่าบ้าบออย่างปฐมนิเทศน่ะสิ”
ถึงอีกฝ่ายจะเรียกถามแต่ก็ไม่หยุดเดิน อีกทั้งยังพูดทิ้งท้ายไว้อีก

“ถ้าคุณไม่ไปก็เชิญหาทางไปห้องเรียนเองละกันนะคะฉันจะต้องไปรวมตัวกับทุกคนที่ลานแล้ว ก็ขอให้โชคดีละกันค่ะ!”
พอพูดจบก็เดินไปทางบันไดที่น่าจะลงไปที่ลานได้ไม่ยากโดยที่ไม่ได้หันหลังกลับไปมองอีกฝ่ายเลย

(ยังไม่มีมวยเกิดขึ้น 🤣)

“ก่อนจะว่าคนอื่นเรื่องคำพูดคำจา ก็ดูตัวเองก่อนไหมคะ แล้วบันไดเชื่อมอาคารมันไม่น่าจะเป็นที่ที่เหมาะกับการนั่งพักสักเท่าไหร่นะคะ”
/พูดด้วยสีหน้าเชิงหยอกล้อเล็กน้อย
แต่พออีกฝ่ายลุกยืนขึ้นก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรที่เป็นอันตราย
ด้วยสัญชาตญาณเลนเดินถอยหลังไปหนึ่งก้าว

“ทำไมคะ จะสู้เหรอ ಠ_ಠ”
มองตาเขม็ง

“อื้อ ขอบคุณนะ☺️”
พยักหน้าตอบรับหงึกๆพร้อมยิ้มรับแบบมีฟีลเตอร์ดอกไม้ลอยละล่อง

“ฉันจะเก็บไว้อย่างดีเลย“
ว่าแล้วก็เก็บสติ๊กเกอร์ใส่ในกระเป๋าตัง

”เอาล่ะ เราไปทำความสะอาดจุดอื่นกันต่อดีกว่าจะได้เสร็จไว้ๆ“
/เดินไปกวาดถูๆจุดอื่นๆต่อ

(ตัดรูทตรงนี้เลยละกันนะคะ ขอบคุณที่มาจอยและขอบคุณสำหรับบอมบ์วันไหนคุณเผลอ เจอแน่✍️)

“อะแฮ่ม ฉันก็ไม่ได้เป็นกังวลว่าคุเรฮะจังจะปากโป้งหรอกค่ะ แค่มันเป็นความเคยชินของฉันเท่านั้นเอง”
แก้ตัวไปแบบนั้น และเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังค้นๆของเลยทำหน้า (*´꒳`*)？

“หะ…ให้เหรอคะ? อันนี้ฉันเหรอ!?”
ตกใจที่อีกฝ่ายให้ของมา ตกใจแรงอีกทีกับสติ๊กเกอร์หน้าตัวเอง!!? แถมเป็นตอนใส่ชุดทำงานด้วย!!?

“ขอโทษนะคะ รอตรงนั้นแปปนึงนะคะ”
พอตะโกนบอกอีกฝ่ายเสร็จก็รีบเดินกึ่งวิ่งลงมาด้านล่างตรงจุดที่ทำแปรงตก
ก็ได้พบกับสาวแมนต้าที่น่าจะอยู่ชั้นปีเดียวกัน

“ขอโทษจริงๆนะคะ เพราะฉันไม่ระวังเองเลยเกิดเรื่องวุ่นวายซะแล้ว นี่ค่ะอย่างน้อยก็เช็ดมือปัดฝุ่น..“

โค้งตัวพร้อมยื่นทิชชู่ซองเล็กและครีมทามือกระปุกน้อยให้อีกฝ่ายเพื่อแสดงถึงการขอรับผิดชอบที่ทำให้อีกฝ่ายเปื้อน😖💦

“อื้อออ ขอบคุงนะคะ🥹”
พูดด้วยเสียงอู้อี้ขณะที่อีกฝ่ายเช็ดน้ำตาให้ พอตาเริ่มดีขึ้นความแสบน้อยลงก็ได้เห็นหน้าผู้ช่วยเหลือแล้ว!

“ว่าแต่คุณไม่เป็นอะไรเหรอคะ เหมือนจะสำลักฝุ่นไปหน่อยๆด้วย”
พูดพลางพยายามปัดฝุ่นที่เสื้อที่กระโปรงออกแต่ก็เหมือนเพราะมือเปื้อนรอยที่กระโปรงก็ยิ่วเด่นชัด..

“อ๊ะ ส่วนผ้าเช็ดหน้านั้นเดี๋ยวเราขอเอาไปซักให้นะคะ อุตส่าห์เสียสละผ้าเช็ดให้ต้องขอบคุณอีกครั้งนะคะ” /โค้งผงกๆ