(ดุมาก!)

"เรียนครับ ผมเองก็มีเป้าหมายของตัวเองอยู่เหมือนกัน" เขามองๆเนื้อที่อีกคนคีบเข้าปาก ดูชุ่มฉ่ำมากเลยไม่อยากกินแค่ไก่คาราอาเกะแล้วสิ

"โทฟุซังคงไม่คิดจะออกจากเมืองนี้สินะครับ..." มองจานเนื้อสลับกับมองหน้าอีกฝ่าย

"ขอชิมคำนึงได้รึเปล่า?"

(ความจริงอะไร ไม่รับรู้ววแน้ว *กุมหัว*)

ในฝันคนในม่านฝนกำลังเลือนหายไปท่ามกลางสายฝนพรำ

ใจเขาดิ่งวูบ
พยายามคว้าคนๆนั้นไว้แต่ก็สายไปแล้ว...

ยามเช้าลืมตาตื่น น้ำตาหยดลงบนผ้าห่มเป็นด่างดวง ความรู้สึกโหวงในใจราวกับสูญเสียสิ่งสำคัญไป

เขาจำฝันนั้นไม่ได้ แต่ความรู้สึกยังคงฝังอยู่ในใจ

”ฝันร้าย?“ เขาพึมพำกับตัวเอง นั่งนิ่งบนเตียงสักพักแล้วยกมือปาดน้ำตาลวกๆ หยิบแว่นมาใส่ก่อนลุกออกจากเตียง

(/ตัดรูทแบบแงๆ---พี่จินน 🥺)

[ จินซังก็อย่าเล่นเกมดึกจนไม่ได้นอนล่ะ ] แซวอีกคนไปหน่อย

[ ฝันดีนะครับ ไว้เจอกันในฝันนะ ]

เห็นรูปที่ส่งมาแล้วกดเซฟไว้ทันที

[ แฟนใครไม่รู้น่ารักจังเลย ]
[ คืนนี้ฝันดีแล้วครับ ]

“ขอบคุณนะ” หยิบพลาสเตอร์มาแกะพันแผลที่นิ้วตัวเองระหว่างฟังที่โทฟุพูดไปด้วย

“ก็จริง...โทฟุซังดูทุ่มเทมากเลยนี่นากับร้านนี้” ตอนเขาเข้ามาเห็นอีกฝ่ายยุ่งๆแล้วยังเจียดเวลามาให้เขาได้ก็ช่างน่าชื่นชม

ต่างกับเขาที่มาเพื่อความต้องการของตัวเองเท่านั้น

“แล้วคิดจะต่อมหาลัยมั้ยครับ?“ จู่ๆก็ถามขึ้นมา มันอยากรู้นี่ว่าโทฟุจะสืบทอดร้านนี้ต่อหรือไปใช้ชีวิตเป็นของตัวเอง(..)

><

#KMI_Undoukai
#KMI_Aka

"เอ.. เหมือนจะไม่ใช่ขี่ช้างนะ แต่นึกไม่ออกแฮะว่าเป็นสัตว์อะไร"

เขาออกวิ่ง ฝีเท้ากระทบพื้นดินเป็นจังหวะมั่นคง แม้จะมีเด็กสาวเกาะอยู่บนหลัง แต่ก็เบาจนแทบไม่รู้สึกว่ากำลังแบกอยู่

ดวงตาสีแดงสดกวาดมองไปรอบๆ มองหาเต็นท์พยาบาลสีน้ำเงินที่ควรจะตั้งอยู่ที่ไหนสักแห่งในงานแต่ก็ไม่พบ ก่อนจะเหลือบไปเห็น
@ryuga-kmi.bsky.social

(จบรูทเลยนะ55555)

[ ไว้เจอกันครับ ] นึกอะไรหน่อยก่อนพิมพ์ส่งไปอีก

[ อยากเห็นหน้าจินซังตอนนี้จังครับ ]
[ ถ่ายรูปแล้วส่งมาให้ดูหน่อยได้มั้ยครับ ]

(😭😭😭)

มองดูมือรุ่นพี่ที่ประสานเข้ากับมือตัวเองอยู่พักนึง

ใจเต้นก่อนแพ้สินะ...

ว่าแล้วเธอก็ดึงมือที่จับอีกฝ่ายเข้าหาตัวอย่างเร็ว จนร่างรุ่นพี่เข้ามาแนบชิดร่างตน มืออีกข้างโอบกอดเอวบางไว้ ก่อนจะเริ่มพูดประโยคสั้นๆ พร้อมรอยยิ้ม

"แบบนี้พอจะได้ไหมคะ?"

(เท่ฝุดๆเลยใช่ป่าวว)