คนผมนํ้าตาลเปลือกไม้ทอดมองอีกฝ่ายอย่างนึกสงสัย ต่อให้เขาเป็นคนโง่ หรือเหลวแหลกมากแค่ไหนแต่นั้นมันอดีตแล้ว

ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะว่าอีกฝ่ายพยายามพูดเรื่องอะไร เขารอคำนี้มาโดยตลอดตั้งแต่ 7 ปีก่อน ก่อนที่เขาจะได้มาที่นี่

“มาพูดอะไรป่านนี้วะ”
ลอยด์หัวเสียไม่น้อย พยายามเข้าไปผลักร่างสูงให้ออกจากบ้านไปต่อให้แรงเขาจะต่างจากอีกฝ่ายอย่างมาก ฮาเวียร์รู้อยู่แล้วที่อีกฝ่ายจะปฏิบัติกับเขาแบบนี้

แต่ไม่ใช่กับลอยด์เลย.. จะให้เชื่อได้อย่างไร ก็ไหนบอกเองว่าไม่ชอบเขา ไม่อยากมี.. คิดแล้วลอยด์ก็ปวดใจตลอด ต่อให้ทำตัวดีมากแค่ไหน ฮาเวียร์ก็ไม่เคยมองเขาด้วยซํ้า

ไหนว่าจะแต่งงานกับหญิงสาวผู้นั้นเล่า

“โห คนที่เกลียดข้าถึงขนาดเอ่ยปากขอแต่งงานก่อนเนี่ยนะ เหลือจะเชื่—”

“ผมขอโทษ”
คำพูดคำจากึ่งประชดกำลังพูดต้องหยุดะงักไปทันควันที่ได้ยินคำนี้จากปากของอีกฝ่าย

คนที่เขารักข้างเดียว อยู่ ๆ จะให้ตามกลับไปแต่งงานเนี่ยนะ บ้าหรือเปล่า
“หย่าไปแล้วแท้ ๆ ”

“ขอร้องล่ะครับ..”
คนตัวสูงเสียงอ่อน เขาไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ หรอก ยังไงต้องพาตัวไปให้ได้ เขาอยากแก้ไขทุกอย่าง

“ทำไม เพราะท่านพ่อหรอ ? ”

“ไม่ใช่.. แต่เพราะผมขอให้คุณกลับไป ได้โปรด แต่งงานกับผมอีกครั้งได้มั้ยครับ”
หากเป็นคนปกติคงตอบรับตกลงไปแล้วกับคำหวาน ๆ ซึ่งหน้าตรงนี้

“รีบพูดแล้วรีบไสหัวไปซะ ข้าไม่อยากจะเห็นหน้าเจ้า อ่อ! แล้วข้าไม่กลับไปแต่งงานกับเจ้าแน่ ! ”

ลอยด์ทราบดีว่าอีกฝ่ายมาเพราะเหตุอะไร เดือนก่อนหน้านี้เขาได้รับจดหมายจากท่านพ่อให้กลับไปแต่งงานกับลูกชายคนเดียวในตระกูลอัซราฮานอีกครั้ง

เขากล่าวอย่างเด็ดขาดออกไป ไม่กลับไปแน่ ๆ ต่อให้รักอีกคนมากแค่ไหนก็ตาม ไม่สิ อดีตคนที่เขารักมากดีกว่า

กลับไปแต่งงาน

“ถ้าไม่มีอะไรจะพูดก็กลับไปซะ”

ลอยด์ตัดจบ แล้วจะปิดประตูแต่มือแกร่งก็เข้ามาห้ามปราบไว้ได้เสียก่อน จนลอยด์จิกตามองขวางใส่ แรงที่ต่างกันทำให้บานประตูเปิดออกรับแขกที่ไม่ได้รับเชิญให้เข้ามาในบ้านหลังนี้ได้

“เดี๋ยวสิขอรับ”

ฮาเวียร์กล่าวอย่างใจเย็น แต่คนตรงหน้าชักสีหน้าใส่ ต่างจากเมื่อ 7 ปีก่อนด้วยซํ้า.. ทำไมกันนะ การแต่งกายที่แสนธรรมดาแต่กลับดูดี

หลังจากที่เปิดประตูต้อนรับทั้งที่ปกติควรเป็นหน้าตาที่ยิ้มแย้มสดใสตลอดแต่บัดนี้มีเพียงสีหน้าที่บึ้งตึงใส่คนที่เคาะประตูเท่านั้น
ลอยด์กวาดตามองผู้มาเยือน อดีตคนรัก

ไม่สิไม่เคยรู้สึกอะไรเลยต่างหากทายาทแห่งดินแดนฟรอนเทราที่ควรรับตำแหน่งสืบทอดดินแดนนั้น กลับมาอยู่ที่อัซฟาฮานเมืองที่ห่างไกลจากดินแดนบ้านเกิดอย่างมาก

ฮาเวียร์หายใจเข้าอย่างใจเย็นเขายอมถ่อมาที่นี่เพื่อพาอีกฝ่ายกลับเท่านั้น