กระดาษโน้ตที่ถูกพับเล่นกลายร่างเป็นก้อนกลมกระแทกพื้นประหนึ่งลูกวอลเลย์ก่อนหน้า

เป็นกระดาษเปล่าไม่มีอะไรเลยจริงๆนั่นละ--

(จบแล้วค่า ขอบคุณที่มาให้สึบากิแกล้งนะคะ✨️)

...

ในตอนที่เธอหันมาก็ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นอีกแล้ว เหลือเพียงกระดาษแผ่นหนึ่งบนพื้นในจุดที่เขายืนจนถึงเมื่อครู่

ไปแล้ว..?

"เป็น'ธรรมดา'ที่ต้องถามไม่ใช่เหรอ?"

เขาละความสนใจจากทีวี ก้าวมาหยุดตรงหน้าโซฟา ดวงตาสองสีบนใบหน้าที่ก้มลงเล็กน้อยหลุบมองคนที่นอนอยู่

.

ก่อนที่รอยยิ้มจะกลับมาอีกครั้ง

"อย่าเอาแต่พูดเรื่องน่าเบื่อแล้วมาหาอะไรทำกันดีกว่า อะไรที่ทำได้แค่ในความฝันน่ะ"

"ปฏิเสธทันทีแบบนี้ฉันเสียใจนะ"

ตีหน้าเศร้าทั้งที่มุมปากกำลังกลั้นยิ้ม

"เอาสิ- วันนี้จะพาไปร้านประจำของฉันก็แล้วกัน"

ตอบรับที่อีกฝ่ายเลือก เขากินได้หมดอยู่แล้ว

"ว่าแต่ไม่เจอกันตั้งหลายปี เธอไปที่ไหนมาเหรอ?"

ตัวเขาเองก็เพิ่งกลับมาช่วงใกล้ๆเปิดเทอมแรกนี้เอง

ลองหมุนปรับอะไรไปหน่อย

“จะบอกว่านี่เป็นความฝันของฉันงั้นสิ”

เขาหันจากหน้าจอที่ส่งเสียงขาดๆหายๆ ไปมองตามรุ่นน้องที่กระโดดออกไป

“สรุปแล้วนายเป็นตัวจริงหรืออะไรกันแน่?“

เขาทำหน้าเหมือนสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง

“งั้นตอนนี้คงถึงเวลาหนีของฉันแล้ว—ผมเปล่าโดดเรียนนะ เซนเซย์”

โบกมือเหมือนแก้ตัวให้คนข้างหลังชาร์ล็อตต์..แต่มีคนอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

“ท่าทางครูจะแอบอยู่ตรงนั้นนานแล้ว โชคดีนะคุณนักกีฬาดีเด่น—”

เปลี่ยนมาโบกมือลาให้เธอก่อนถอยออกไป

เขาหัวเราะกับน้ำเสียงไม่เต็มใจนั่น

“ถ้างั้นมาคุยเรื่อง‘ความฝัน’นี่กันดีกว่า”

ปล่อยมือจากปลาทองแล้วเดินเข้าไปเคาะๆจอโทรทัศน์

“ที่นี่คือฝันของใครกัน? ฉันหรือว่านาย”

“ไหนว่าจะไม่เอาฉันไปเป็นแนวร่วมโดดเรียนไง“

เขาเลิกคิ้ว

เสียงดังของลูกบอลทำให้เหลือบมองประตูโรงยิมที่เปิดกว้างข้างๆ คาดเดาในใจว่าอีกไม่นานคงมีคนมาจริงๆ

เลิกคิ้วกับคำแซวก่อนเปลี่ยนเป็นยิ้มตอบ

“ถ้าใช่แล้วชินามิซังจะตอบรับผมไหม?“

เขาแสร้งเลียนแบบตัวละครในมังงะที่น้องสาวอ่านแล้วหัวเราะ

”น้ำแข็งไสมั้ยล่ะ หรือซอฟครีม?”

เสนอตัวเลือกให้ระหว่างเดิน

“คงเป็นวันแรกละมั้ง”

ภาพในอดีตเลือนรางห่างไกล ถึงจะยังพอจำได้ให้ประหลาดใจในตอนนี้เห็นความเปลี่ยนแปลงของอีกฝ่ายหลังหายหน้ากันไปนาน

“เรียกแบบนั้นก็น่ารักดีนี่ เหมือนได้มีน้อง..”

สึบากิชะงักไปนิดหน่อย ตอนนั้นเขาเข้าใจว่าทามาโอะเป็นผู้หญิงด้วยซ้ำ

ไม่ทันไรก็ถูกมองเป็นแบบนั้นเข้าซะแล้ว

"เธอเพิ่งย้ายมา?"

เขาตีความว่าอย่างนั้น ปลายนิ้วหมุนพับกระดาษโน้ตเล่นระหว่างฟังเสียงตบเสิร์ฟลูกอีกครั้ง

"ทำเสียงดังขนาดนี้ไม่กลัวครูมาเจอเหรอ?"

จากที่เธอยอมรับว่าโดดเรียนน่ะนะ

"ดื้อด้าน?"

ถึงตรงนี้สึบากิก็หลุดหัวเราะนิดหน่อย

"ได้เลยคุณนักกีฬาดีเด่น แต่บอกไว้ก่อนว่าเรียกแบบนั้นฉันไม่หันหรอกนะ"

เขาตีหน้าเสียดายเมื่อคำว่า‘นี่จัง’ถูกแทนที่

”ความฝัน“

คงเดาเป็นอย่างอื่นไม่ได้

เห็นปลาทองกลายเป็นเส้นเหมือนดินน้ำมันที่ถูกดึงเล่นแล้วก็ลองดึงหางของตัวใกล้ๆบ้าง

”งั้น’ทามาโอะ‘ตรงนี้เป็นตัวจริงหรือแค่ภาพจำในหัวฉันกันล่ะ?“

"ใครว่า? มีครูฝากให้ฉันออกไปซื้อของเข้ามาให้ต่างหาก"

เขาหยิบกระดาษโน้ตแผ่นเล็กออกมาโบกไปมาเล็กน้อย ตอบกลับยิ้มๆ

"บอกชื่อไปแล้วเธอเอาไปเป็นแนวร่วมโดดเรียนก็แย่สิ"

สึบากิถอนหายใจด้วยสีหน้าเหมือนถูกกระทำซะเอง

"เมื่อกี้เพิ่งจะขอบคุณแท้ๆ ตอนนี้จะโมโหใส่ฉันแล้วเหรอ?"

เขาส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่ต้องขอบคุณก็ได้

"เสียงตบดังขนาดนั้นต้องมาดูเป็นธรรมดา-- ท่าทางเธอเก่งนะ"

สึบากิเอนหัวดูข้างนอกโรงยิมเล็กน้อย ก่อนก้าวเข้ามาในโรงยิมอีกหน่อย

"ฉันสิต้องเป็นฝ่ายถาม เธอโดดเรียน?"

ถามไม่มีปี่มีขลุ่ยเอาแบบนี้ทั้งที่ยังไม่แนะนำตัวกลับ