خسته‌ام ریرا. بیا برگردیم خونه.

اول از دفتر خاطرات و سررسید های اضافی گوشه و کنار خونه شروع شد. بعدتر به مدت چند ماهی شد وبلاگ. جلوتر تو اینستاگرام می‌نوشتم و نهایتا توییتر آرومم می‌کرد. حالا هیچکدوم دیگه جواب نیستند. احتیاج شدیدی مبنی بر نوشتن و خوانده شدن دارم که هیچ جا نمی‌تونم رفعش کنم‌.

خسته شدم دیگه. با همه‌ی خستگی روانم و ناامیدیم، نخی نبوده که به این پسره ندم. نمی‌گیره. برمی‌گردم کنج عزلتم. همونجایی که همه فکر می‌کنن من با تنهاییم راحت‌ترم و خودم وضع موجود رو انتخاب کردم.

حالا که اینجا زیر نگاه‌های اون چندتا استاکر خارکسده‌م نیستم، راحت‌تر از روزهام می‌گم.

دشت اوله، لایک کن.