ก็แค่ไม่คิดว่าจะได้เรียนรู้อะไรเพิ่มเติมจากการนั่งอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมนั้นจนหมดเวลา

รวมทั้ง...

“...สรุปแล้ว ทำไมถึงมายืนตากฝนอยู่แบบนี้ครับ”

คราวนี้เลือกจะเอ่ยถามอย่างเถรตรง แหงนมองฟากฟ้าสีหม่นที่เม็ดฝนยังสาดเทลงมาอย่างไม่มีท่าจะหยุด

”คิดถึงใคร หรืออะไรงั้นเหรอครับ“

เลิกคิ้วขึ้นน้อยๆเมื่อชื่อสกุลถูกขานออกมาอย่างถูกต้อง นับว่าผิดคาดพอประมาณ

แม้จะไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป แต่ก็ให้ความรู้สึกว่าคนตรงหน้าน่านับถือขึ้นมาบ้าง...นิดหน่อยล่ะนะ?

“หอพักครับ”

คำตอบแรกไขข้อข้องใจว่าเหตุใดเด็กมัธยมปลายอย่างเขาถึงซ้อมบาสจนดึกดื่นได้ตามใจชอบ

ส่วนอีกคำตอบนั้น...

“ไม่ครับ”

ถูกกลั่นแกล้ง
เข้ากับเพื่อนไม่ได้

ไม่ใช่เหตุผลเหล่านั้นเลยที่ทำให้เขาเลือกจะโดดเรียน
+

เช่นนั้น มันก็จะดีกว่าถ้าเธอไม่มายุ่งเกี่ยวกับเขา

เท้าที่กำลังจะก้าวจากไปชะงักค้าง เหลือบมองผ้าสะอาดที่ยื่นส่งก่อนเงยขึ้นสบ

แววตาแฝงประกายฉงนปนหวาดระแวง

ความปรารถนาดีเป็นสิ่งที่เขาไม่คุ้นชิน โดยเฉพาะเมื่อมาจากคนแปลกหน้า

มันมักจะมีอะไรแอบซ่อนอยู่เสมอ

“ฉันจะไปอยู่แล้ว”

เลือกจะตัดบทแล้วผละจาก มุ่งตรงไปยังทางออกของตรอก ไม่คิดรับบทเหยื่อผู้น่าสงสาร

หรือต่อให้เป็นเจตนาดีโดยไร้จุดประสงค์แอบแฝง...
+

นับว่ารวดเร็วผิดจากที่คาดไปอยู่พอสมควร

แต่ก็ดี

“งั้นก็ตามนั้น”

ไม่ชี้แจงชัดเจนว่าจะมาเวลาไหน ทั้งไม่คล้ายจะยี่หระต่อสายตาเสมือนเหนื่อยหน่ายดูแคลนนั่น

ได้รับจนชินชา จะมีเพิ่มมาอีกหนึ่งก็คงไม่ต่าง

“ไม่ต้องทอน”

กล่าวสำทับก่อนจะผินกายจากไปยังที่ใดสักแห่ง สุดจะล่วงรู้

แต่แน่นอนว่าไม่ใช่ห้องเรียนเป็นแน่

(เราจบไว้เท่านี้ ขอบคุณที่ให้แจมโรลนะคะ🙇🏻‍♀️)

แม้ยังมีหางเสียงทว่าเนื้อหาส่อไปในเชิงเหน็บแนมอยู่พอประมาณ

อนุมานได้กระมัง ว่านักเรียนด้านหลังคุณคงไม่ใช่เด็กดีที่คิดเป็นห่วงเป็นใยสุขภาพของผู้เป็นอาจารย์สักเท่าไหร่

ไม่คิดว่าตนโดดเด่นขนาดจะจดจำได้จากเพียงเสียงทัก เมื่อนอกจากจะเพิ่งย้ายมาได้ไม่ถึงปีแล้วยังโดดเรียนเป็นนิจ

การที่คุณโต้ตอบกลับจึงหมายความได้สองแบบ

หนึ่งคือคุณประสาทรับรู้ดีเหนือมนุษย์มนา

หรือไม่...ก็อาจจะไม่ได้ใส่ใจว่าที่ยืนอยู่ตรงนี้เป็น ‘ใคร’

“ซ้อมบาสครับ”

เอ่ยตอบห้วนสั้น ดังพอจะได้ยินผ่านเสียงสายฝนตกกระทบ

“การตากฝนเป็นเคล็ดลับในการทำงานเหรอครับ“
+

ผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่ยุ่งยาก

นั่นคือสิ่งที่โทยะเรียนรู้จากประสบการณ์จนคล้ายกลายเป็นอคติ ประโยคจากเด็กสาวเบื้องหน้าจึงนับว่าเรียกความประหลาดใจได้ไม่น้อย

ทว่าก็เพียงเลิกคิ้วขึ้น ไหวไหล่

“แล้วแต่”

ตอบกลับอย่างไม่ยี่หระก่อนจะเมินเฉยไปโดยสิ้นเชิง

ยกหลังมือขึ้นเช็ดคราบเลือดออกจากบาดแผล สายตากวาดมองรอบด้านราวกับกำลังประเมินสถานการณ์

(อ้ย น่าเอ็นดูมาก5555 ส่วนยูโตะคุงเป็นคนประหลาดที่รับมือยากล่ะค่ะ แต่สำหรับผปคคือเด็กดีมากเลย🥹🫳🏻)

นิ่วหน้าเล็กน้อย เพราะนั่นหมายความว่าเขาจำต้องย้อนกลับมาพบเธออีกครั้ง

ทว่าเช่นเดิม เก็บกดความไม่พอใจลงพร้อมเอ่ยถาม

“วันไหนล่ะ”

อะไรคือเหตุผล

ทำไมต้องเป็นเครื่องรางแห่งความสุข
และทำไมต้องเป็น...สีชมพู

คงยากจะคาดเดา และไม่มีใครล่วงรู้นอกจากตัวเด็กหนุ่มเอง

ไม่ใช่คำถามที่ตอบยากเย็นอะไร ทว่าสถานการณ์แวดล้อมช่างชวนกระอักกระอ่วน

อีกฝ่ายตะโกนถามชื่อ เขาที่เดินหันหลังจากมา ท่ามกลางผู้คนมากมายและเสียงดังเซ็งแซ่

ฉากเปิดของหนัง coming of age รึไง?

รู้สึกน่าขันอย่างมากหากจะตะโกนบอกกลับ จึงตัดสินใจแสร้งไม่ได้ยิน

แล้วเดินหายลับไปกับฝูงชน

(ฝั่งเราจบไว้เท่านี้ค่ะ ขอโทษแทนความแปลกของลูกชายด้วยนะคะ /ตีโทยะ)

ด้วยจำนวนเงินที่มากเกินกว่าเด็กมัธยมปลายทั่วไปจะพกติดตัว

“มีสีชมพูไหม”

ฟังดูประหลาดพิกล แต่สีหน้าคนขอไร้แววล้อเล่น

อาจด้วยต่างเพศ ต่างวัย และต่างประสบการณ์ ทว่าความคิดของโทยะนั้นเรียบง่ายราวกับเป็นขั้วตรงข้ามของหญิงสาว

และเหตุผลที่เขาเอ่ยปากขอเครื่องรางแห่งความสุขนั้น ก็หาใช่เป็นไปด้วยเหตุผลตามที่อีกฝ่ายนึกคาดเดา

ไม่ใกล้เคียงเลย

“ทำกำไรได้ดีเลยสินะ”

หยิบถุงปักมาพินิจดู แม้ถักทอขึ้นอย่างประณีต วัสดุก็ใช่จะเลิศเลออะไร

ทว่ายังคงควักธนบัตรออกจากกระเป๋า ยื่นส่งให้ง่ายดาย
+

เป็นอีกครั้งที่ฝ่ายได้รับคำขอบคุณขมวดคิ้วมุ่นทว่าไร้คำโต้ตอบ ออกอาการคล้ายทำตัวไม่ถูก

สำหรับเขา ให้รับมือกับความหวาดกลัวหรือความเกลียดชังยังจะง่ายดายซะมากกว่า

“ไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นแน่”

จึงทำเพียงตัดบทแล้วหมุนตัวจาก ถึงขนาดนี้ก็ยังไม่คิดทักทายแนะนำตน

อัธยาสัยติดลบแค่ไหนคงไม่ต้องถาม

และทิศทางที่มุ่งไป...ไม่ใช่อาคารเรียนเป็นแน่

อย่างไรเสียก็ไม่คิดไปข้องเกี่ยวโดยไม่จำเป็นอยู่แล้ว

ครั้งนี้นับว่าบังเอิญ

และความบังเอิญจะไม่เกิดขึ้นซ้ำเป็นหนที่สอง

ประหลาดใจพอควรกับท่าทีตอบรับ ทั้งรอยยิ้มเสกสรรปั้นแต่งและคำโฆษณายาวเหยียดราวกับท่องจำจนขึ้นใจ

ทั้งที่ชัดเจนว่าคุณไม่ชอบเขา และเขาก็ไม่ชอบคุณแท้ๆ

นี่คือความเป็นมืออาชีพ?

หรือคือสิ่งที่ล้วนต้องกระทำเมื่อโตเป็นผู้ใหญ่กันนะ

“...เครื่องรางที่ช่วยให้มีความสุขก็แล้วกัน“

เลือกจะเมินเฉยต่อถ้อยคำค่อนแคะแฝงความนัย สตรีเบื้องหน้าดำเนินชีวิตด้วยความคิดเช่นไรใช่กงการของเขา
+

หยุดยืนมองครู่ขณะใหญ่ก่อนกล่าว

“พรุ่งนี้จะลารึเปล่าครับ”

...ประโยคซึ่งปราศจากความเป็นห่วงเป็นใยใดๆ และเห็นได้ชัดว่าเตรียมพร้อมอย่างยิ่งที่จะโดดเรียน

แต่ต่อให้คุณมาสอนตามปกติ เขาก็คงจะโดดเรียนเหมือนเดิมอยู่ดี

ไม่แตกต่างกัน

อาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว ซ้ำร้ายด้วยสายฝนสาดเทลงมากะทันหันราวกับพิโรธโกรธาต่อบางสิ่ง

โทยะซึ่งเพิ่งซ้อมบาสเสร็จหอบหิ้วร่มคันโตกับกระเป๋านักเรียนเตรียมกลับหอ กลับต้องหยุดเท้าลงเมื่อผ่านมาเห็นคนผู้หนึ่งยืนนิ่งรับความเปียกปอนประหนึ่งกำลังถ่ายทำฉากโศกสลด

แม้ความสามารถในการจดจำใบหน้าคนจะต่ำเตี้ยจนน่าอดสู ทว่ากับ ‘อาจารย์ประจำชั้น‘ ของตนแล้ว จะบอกว่าจำไม่ได้ก็คงจะอนาถาจนเกินไป
+

”ได้ยินว่าศาลเจ้าที่นี่เก่าแก่ที่สุดในคูเมอิ“

ถึงขั้นมีกะใจจะเปิดหัวข้อสนทนาใหม่ แม้ประโยคถัดไปจะฟังแล้วไม่ใคร่รื่นหูนัก...

”มีของดีจะนำเสนอไหมล่ะ?“

ไร้ซึ่งความเคารพนอบน้อมโดยสิ้นเชิง

ไม่ใช่คนละเอียดละออนัก แม้รับรู้ถึงมวนบุหรี่ในซองทว่าไม่ถึงขั้นจะสังเกตเห็นรอยลิปสติก ไหนเลยจะนำมาเชื่อมโยงกับข้อมูลอื่นๆ

ตีความไปอย่างเถรตรงว่าเป็นของคุณเองนั่นล่ะ

“ก็แค่ถาม“

ไหวไหล่ด้วยท่าทางที่ดูอย่างไรก็มีเจตนาจะกวนประสาท

แต่หากคุณเชี่ยวชาญในการจับความรู้สึกคน อาจพบว่าท่าทีต่อต้านของเขาลดลงจากคราวก่อนหน้ามากทีเดียว

สุดแท้แต่จะคาดเดาเหตุผล
+

ไม่ทันได้โต้เถียง ทั้งคำว่า ‘เหมาะกับคุณ’ และชื่อเล่นพิลึกพิลั่นที่ถูกตั้งให้โดยพลการ ตัวการก็จากไปเสียไวว่อง

ทำได้เพียงแค่นเสียงอย่างไม่สบอารมณ์ไล่หลัง ปลายนิ้วลูบลงบนพลาสเตอร์อย่างเผลอไผล

เมืองคูเมอิมีคนประหลาดอยู่ทั่วไปเลยรึไง?

คิดเช่นนั้นขณะเดินออกจากตรอกมุ่งไปอีกทาง

ลับตาไปกับแสงตะวันยามเย็น

(ขอบคุณที่มาโรลด้วยกันนะคะ ถ้าได้ยินคำชม(?)คงจะหน้ามู่ทู่เพิ่มอีก10%แน่เลยค่ะ🤣)