“จะว่าไปตอนนี้มีเมนูประจำฤดูอยู่นะ เป็นธีมซากุระน่ะ มีเค้ก มองบลังค์ กับอีกสองสามอย่าง“

(แนบภาพประกอบ /น่ากินจัง)

เผลอยืดตัวขึ้นมา ถึงจะรู้ว่าอีกฝ่ายแค่แซว แต่ก็อดร้อนตัวขึ้นมาอย่างคนเคยมีชนักติดหลังไม่ได้

“ที่ขายดีตลอดการก็เป็นช็อตเค้กสตรอเบอร์รี่กับพวกเค้กช็อกโกแลต”

พูดเมนู best seller ประจำร้านมาก่อน

“แต่ส่วนตัวฉันชอบเค้กส้มน่ะ”

ที่ร้านเขามีเมนูค่อนข้างเยอะ พวกมีทั้งเค้กและเบเกอรี่ แม้แต่เขาเองก็ไม่เคยชิมทั้งหมดหรอกนะ

มองภาพที่อีกฝ่ายถูกแมวรุมล้อมด้วยรอยยิ้มบาง ในหัวคิดว่าคนๆ นี้ดึงดูดทั้งหมาทั้งแมวเลยนี่

ไม่ได้ย่อตัวลงไปนั่งแจม แต่ยืนมองอยู่แบบนั้น

“มีเพื่อนเยอะเลยนะ“

ซึ่งเป็นเรื่องที่ดี เจ้าแมวน้อยจะได้ไม่เหงา มีเพื่อนให้เล่นด้วยเยอะๆ

สายตาที่มองมานั้นอ่อนโยนและแฝงไปด้วยอะไรบางอย่าง

..อะไรบางอย่างที่ปัดผ่านหัวใจให้สั่นไหวมากขึ้นเรื่อยๆ จนกลัวว่าจะหลุดออกมา

ไม่มีคำพูดใดเอ่ยออกมา มีเพียงเสียงหัวใจเต้นรัวและใบหน้าที่แดงซ่านของคนที่ได้แต่ยืนนิ่งราวกับตกอยู่ในภวังค์

(ช่วยด๊วย😭)

หรี่ตาเล็กน้อยเมื่อเจอแสงตอนอีกฝ่ายละมือออก แต่เพียงครู่เดียวก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเบิกกว้าง

อาจจะเพราะอากาศหนาว ปลายนิ้วที่สัมผัสลงบนผิวถึงเย็นเล็กน้อย

แต่น่าแปลกที่บริเวณที่ถูกสัมผัสกลับร้อนขึ้นมา จนตอนนี้มันเห่อร้อนไปทั้งใบหน้า

เขาทำได้เพียงสบตาอีกฝ่ายกลับไป เหมือนถูกร่ายมนต์ให้กลายเป็นคนบื้อใบ้ ริมฝีปากอ้าออกและปิดกลับไปหลายครั้ง ราวกับลืมวิธีการพูด

ระบายรอยยิ้มบาง พอได้เคลียร์กันชัดเจนก็โล่งใจ ไหล่ที่เผลอเกร็งไว้ตลอดก็คลายลง

ตามองทาร์ตและชาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ก่อนเลื่อนสายตาไปมองอีกฝ่าย

“กินแค่นี้เหรอ”

ไหนๆ ก็มาถึงร้าน เผื่อเธอจะอยากทานเพิ่มเขาจะได้บริการให้

คน(ตัว)นำทางพามุดเข้าพุ่มมาโผล่พื้นหญ้าหลังต้นไม้ ตรงหน้ามีเดอะแก๊งที่เจอกันหน้าโรงเรียนเมื่อกี้

แถมยังมีขาประจำอย่างมิเกะอยู่ด้วย!

“อะไรกัน รู้จักกันอยู่แล้วเหรอ”

ราวกับฟังภาษามนุษย์รู้เรื่อง ทุกตัวหันมาตอบเหมียว ม๊าว กันหมด

กะพริบตางุนงงอยู่ใต้ฝ่ามือ ไม่เข้าใจการกระทำของอีกฝ่าย

“รองหัวหน้า?“

เอ่ยเรียกด้วยความสงสัย พอโดนปิดการมองเห็นแบบนี้จึงไม่กล้าขยับตัวมาก กลัวจะไปโดนอีกฝ่ายเข้า

เพราะยังอยู่ในสถานะสำนึกผิด(?)อยู่เลยไม่ทันสังเกตอาการของเธอ แต่ตอบกลับไปตามตรง

“ถ้างั้นวันนี้ฉันจะไปส่ง ไม่คนละครึ่งทางแล้วนะ”

ในเมื่อความแตกแล้วก็ไม่ต้องเนียนครึ่งทางอีก แบบนี้ตัวเขาเองก็สบายใจด้วย

เหมียว

เดินเข้ามาแปปเดียวก็มีเสียงร้อง เมื่อหันไปก็พบว่าเป็นเจ้าถุงเท้าขาว กำลังทำท่าเหมือนต้องการให้ตามไป

โทคิหันไปมองคนข้างๆ พลางยิ้ม

เห็นไหม จัดการได้จริงๆ ด้วย

มองเห็นแล้วว่าหน้าประตูมีคนเฝ้า เขาหันไปสบสายตาก่อนตอบเสียงเรียบ ไม่มีความร้อนรนใดๆ

“ปล่อยให้พวกนี้ลองจัดการเอง”

จากประสบการณ์แล้ว.. คิดว่ารอบนี้น่าจะไม่มีปัญหา

เขาพยักหน้าให้เธอเดินเข้าไปตามปกติ ส่วนพวกแมวตอนนี้ก็หายไปแล้ว

เข้าประตูโรงเรียนมาโดยสวัสดิภาพ ที่เหลือก็รอ..

ชะงักไปกับการกระทำอีกฝ่าย แต่ก็แค่แปปเดียวเท่านั้น

กลายเป็นเหมือนเขาถูกปลอบซะเอง

”เป็นห่วง“

เพราะตอนนี้อยู่ในตำแหน่งที่ต่ำกว่าจึงต้องเงยหน้าเล็กน้อยเพื่อมองอีกฝ่าย บวกกับใบหน้ามู่ทู่ที่ยังไม่จางหาย เลยดูเหมือนเขากำลังงอแงนิดๆ โดยไม่รู้ตัว

เบนสายตามองปลายนิ้วที่ยื่นมา ก่อนยื่นนิ้วก้อยตัวเองไปเกี่ยวไว้ และกลับมาสบตาอีกฝ่าย

“สัญญาครับ”

จริงจังจนเผลอใช้คำสุภาพโดยไม่รู้ตัว

พยักหน้าก่อนลุกตาม

เมื่อหันไปมองด้านหลัง แก๊งสามเหมียวก็ตั้งขบวนเรียบร้อยแล้วเช่นกัน เรียกรอยยิ้มจางที่มุมปากหัวหน้าแก๊ง

“ไม่เกี่ยวกับเราแล้วล่ะ”

ทำเป็นว่าเรื่องที่โดนแมวเดินตามแบบนี้ พวกเขาไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น

ก่อนจะเดินไปทางประตูโรงเรียน

(ทอยชะตากันค่ะ><

d10
1-5 เดินผ่านประตูฉิว
6-10 มีอาจารย์เฝ้า รอต้อนรับเด็กเปิดเทอทใหม่✨ )

พอเห็นเธอขึ้นไปบนราวก็ตกใจ มือรีบคว้าจับ พยุงร่างไว้โดยอัตโนมัติ

ถอนหายใจด้วยความโล่งอกกับเหตุการณ์เมื่อครู่ แต่คนต้นเรื่องกลับดูท่าทางไม่ทุกข์ร้อนแถมยังดูสนุกอีกต่างหาก

“อันตรายนะ“

ว่าเสียงเข้ม ดุนิดหน่อย แต่มือก็แตะหลังพยุงเอาไว้ ไม่ได้ห้ามหรือบอกให้ลงมา

”ถึงจะทำให้เห็นดาวชัดขึ้น แต่อย่าทำแบบนี้ตอนอยู่คนเดียวล่ะ“

ไม่อยากขัดความสนุก แต่แบบนี้ถ้าไม่ดุสักหน่อยคงไม่ได้เหมือนกัน

(เจ้าส้มโง่)

กลายเป็นปัญหาคิดไม่ตกมากขึ้นไปอีกเมื่ออีกฝ่ายส่ายหัวกลับมา

แต่ก็ต้องถอนใจเมื่อรับรู้ว่าตัวเองรับมือสถานการณ์แบบนี้ไม่เก่งเลย

“ขอโทษนะ ฉันไม่น่าโกหกไปแบบนั้นเลย“

สุดท้ายสิ่งที่ทำได้ตอนนี้ก็มีเพียงกล่าวคำพูดอย่างซื่อตรงเท่านั้น

”ต่อไปจะไม่มีแล้ว“

มองตรงไปยังอีกฝ่าย แสดงออกอย่างจริงจัง

“ไม่หรอก”

ตอบอีกฝ่ายแล้วก็หันไปมองแก๊งแมว

“ถ้าพวกมันเดินเข้าไปเอง เราก็ไม่ได้ทำอะไรผิดใช่ไหมล่ะ”

ยื่นปลายนิ้วไปด้านหน้า เจ้าตัวสีดำถุงเท้าขาวก็เข้ามาเลียแล้วกัดเบาๆ

“เนอะ”

ประโยคสุดท้ายพูดกับแมว เหมือนกำลังวางแผนร่วมกันสุดๆ

ยิ้มส่ายหัวอย่างจนใจในความซนของอีกฝ่าย

เดินไปพิงระเบียง เท้าแขนข้างหนึ่งมองตามสายตาคนข้างๆ

“มีอะไรเหรอ?”

มองท้องฟ้าเฉยๆ ก็ไม่แปลก แต่นี่มองด้านล่างด้วย?

สรรพนามที่คุ้นเคยทำให้รู้สึกผ่อนคลายขึ้น เรียกรอยยิ้มเบาบางบนในหน้า

ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้า เขานึกคิดจริงจังเรื่องที่จะทำให้อีกฝ่ายยกโทษให้

ถ้าเป็นน้องสาวข้างบ้านก็คงล่อด้วยเค้กไปแล้ว แต่กับคนตรงหน้าคงไม่ได้สินะ แถมของหวานอาจจะกระทบกับงานอีกฝ่ายได้

“มีของอะไรที่อยากได้ไหม?”

สารภาพตามตรงว่า.. คิดไม่ออก เลยถามเอาตรงๆ ซื่อๆ

บอดี้การ์ดที่เดินตามหลังแทนนำหน้าอย่างนั้นเหรอ.. คิดต่อแบบไม่จริงจัง

ย่อตัวลงนั่งข้างๆ มองดูอยู่เฉยๆ

”เอาเข้าโรงเรียนจับไปอยู่กับมิเกะเลย“

เห็นแล้วก็นึกถึงเจ้าแมวสามสีที่ชอบวนเวียนอยู่ในโรงเรียน ไม่รู้ว่าเทอมนี้จะยังมาป้วนเปี้ยนอยู่ไหม

แล้วคนเดียวที่ยืนฟังเธออยู่ตรงนี้ แถมยังเป็นในระยะเท่านี้ ก็ใจสั่นไปเรียบร้อย

แบบนี้เหมือนโดนอ้อนอยู่เลย

สุดท้ายก็พ่ายแพ้ ปล่อยแขนเธอเป็นอิสระ

“จะบอกว่าเชื่อฟังดี หรือไม่เชื่อฟังดีล่ะนักโทษคนนี้”

เหมือนจะไม่พูดแต่สุดท้ายก็พูดอยู่ดี เขาถอนหายใจด้วยความหน่ายใจระคนเอ็นดู

หูหางทิพย์ชี้ตั้งเมื่อได้ยินคำพูดจากอีกฝ่าย

แต่ก็ลู่ลงเพราะอีกฝ่ายยังไม่ยกโทษให้อยู่ดี จ๋อย

”ต้องทำยังไงถึงจะยกโทษให้..“

สบตา(หงอยๆ)ตอนเอ่ยถาม