Voor dat griepje zijn we ook wel bang. Dan is het vlug voorbij. Als ze nou maar meer gaat eten, dat helpt ook wel.

Die oogjes!

Maar hij heeft het zelf niet in de gaten.

Ik denk dat ik nu eens een mammoet ga zoeken. (En dankjewel)

Ik heb hoogtevrees, claustrofobie en het is eigenlijk een redelijk wonder dat ik de deur nog uitkom.
En die vraag, tja. Het lijkt alle kanten op te gaan. In de ochtend heeft ze “zin in de dag” en in de middag “hoeft het allemaal niet meer”. Het is droef proces.

Heel mooi. Ik zat mn halve leven in de trein van Den Helder naar ergens anders. Nu dat niet meer hoeft is het mooi/bijzonder om te zien wat er allemaal anders is geworden.

Dankjewel Jos, de poezen doen hun best maar ja, het blijven poezen.

Het is inderdaad erg treurig maar ik sleep de poezenpopulatie er wel doorheen.