(น้องผม ๆๆๆๆๆ หล่อที่สุดในโลก)

(😭😭😭😭 อ อื้ม ผอมเหมือนจะปลิวไปกับลมได้เลย )

ช่วง 10 นาทีนั้นเป็นเราที่ ขอโทษครับชาวบ้านที่มุง รุ่นน้องผมเอง ขอโทษที่ไม่ห้ามครับ— พอทามาโอะถูกปล่อยตัวกลับมานั่งข้าง ๆ ก็แค่มองก่อนจะถอนหายใจ

ใจอยากพูดอะไรซักอย่างแต่น่าจะถูกเจ้าของบ้านเอดูเขตเรียบร้อย

“…พอเงยหน้ามองจากตรงนี้ มันก็สูงอยู่นะเนี่ย”
จะว่าอยู่ที่สูงก็ดีอยู่…

ว่าแต่ใครจะเป็นคนไปเก็บก่อนหลังจบพิธี
🧍‍♂️

“ค คุณคาโมจิ— เป็นไงบ้าง” 💦

(ช่วยด้วย ชื่อท่า😭 เมื่อคาร์ไม่เบียวแต่5555555)

เรียกชื่อเต็มซะด้วย พอใจมาก!!!

“โอ๊ะ โดน! เอ้อออ” เชียร์นายด้วยตอนเพื่อนยิง ไม่ยอมแพ้หรอกนะก่อนจะตั้งท่าจับปืน

“ดูไว้เลยจินคุง ความแค้น… สุดจูนิเบียวมาก ๆของฉัน”
ยืนถือปืนค้าง นิ่งเดดแอร์ไปแว่บนึง

“ท่าโจมตีแบบปกติ รูปแบบที่ 1 นี่นายบอกว่าฉันจูนิเบียวไม่พอเหรอ!!”

แป้ะ
วืด (…)

ตรงหน้าคือซุ้มเกมยิงปืน มีลูกปืนให้ 6 เม็ด เป้ามีตั้งแต่ขนมกล่องใหญ่ยันลูกอมกล่องจิ๋วเท่าข้อนิ้วก้อย

(อาจจะd6 ทีละการยิง
ทอยเต๋าออก 1ได้กล่องใหญ่
2 กล่องกลาง
3กล่องจิ๋ว
แล้ว4 5 6 คือยิงวืดก็ได้ค่ะ

หรือจะทอยมากกว่า d6 ก็ได้ ตามศรัทธา เพื่อเพิ่มแต้มความซวย— )

“อย่าใช้เวลาหน้าร้อนสุดท้ายของวัยมัธยมอยู่บ้านสิ” หัวใจงานเทศกาลต่อต้านสิ่งนี้!

ผายมือไปที่ซุ้มยิงเป้า จ๊ะจ๊าง

”จริง ๆ มาเล่นกับรุ่นน้องในชมรมรอบนึงแล้วล่ะ พอแยกกันเมื่อกี้เลยอยากแก้มือ“ ตีความได้ว่าเล่นแพ้รุ่นน้องมา

”เมื่อกี้ตอนรอนายฉันคิดประโยคพูดแบบจูนิเบียว ๆ รอด้วย ก็คือ ไม่ใช่การเล่นนะ ! ชวนมาแข่งกันแบบศักดิ์ศรีพวกปีสามต่างหาก“ (…)
+

เพียงแค่ส่งสติกเกอร์ดีใจ กับ ตะเบ๊ะ 🫡กลับไป

โทโมยะหันไปหาตามที่โดนแตะ พอเห็นว่าเป็นจินก็ยิ้มออกมาทันที

“✨ อ๊ะ เจอตัวแล้ว—”
พูดโดยคนที่โดนหาตัว (…)

“อยู่ในงานจริงด้วย แอบกลัวจินคุงตอบว่าเปล่าฉันอยู่บ้านมากเลยตอนทักไป” และแล้วอินโทรเวิร์ดก็ได้มากู้ภัยเอ็กซ์โทรเวิร์ดอีกครั้ง

(…เอ่อ ไม่มีอะไร อาจจะเป็นฉันที่แปลกไปนั่นล่ะขอโทษที่ถามอะไรแปลก ๆ น้า— (เอ๊—-🧍‍♂️) )

(ฉันมาเพื่อเอาชนะ🏃‍♂️🏃‍♂️🏃‍♂️)

จู่ ๆ จินได้รับข้อความจากโทโมยะรัว ๆ

[จินคุง~~~]
[วันนี้มางานรึเปล่า]
ส่งมาเป็นรูปบูธเกมยิงเป้า ติดนิ้วชี้คนถ่ายอยู่ในรูปด้วย

[ฉันอยากจะเอาชนะนายด้วยสิ่งนี้ ! ! !]

ส่งมาเป็นรูปถ่ายมือที่ถือเหรียญ 5 เยนหน้าซุ้มเกมยิงเป้า !!!???

[มาเล่นอันนี้กันไหม 🥺🥺🥺 ]

เพื่อนนายคนนี้ที่รัวข้อความมา ดูเหงามาก เพื่อนนายคนนี้หายไปไหนหมด นายไปหาเขาเถอะ

(เอ๊ะ เอาสิ—… ริจจัง วันนี้ดูไม่ค่อยร่าเริงรึเปล่า ? ???)

“ไหน— ไหนดูซิ อ๊ะ น่ารัก—“ พอเห็นก็อุทานออกมาทันทีพร้อมกับยิ้มให้แล้วชี้ตัวสีส้ม

“ตัวนี้! ถูกใจฉันมาก น่ารักสุด ๆ น่ารักทุกตัวเลย” หน้ากวนโดนใจมาก

”ฮะ ๆ ใครว่า— ต่างออก ! ว่าแล้วก็เอามาติดกับกระดิ่งเลยแล้วกัน ซักครู่น้า”

รับปลากระดาษที่อีกคนยื่นให้มาผูกกับกระดิ่ง

ได้แล้ว กระดิ่งลมกับปลากระดาษฝีมือมิกิคุง ✨

(ขอมาแปะไว้ก่อนค่ะ!! ถ้านี่ไม่ใช่หนุ่มชุดยูกาตะที่หร่อที่สุด🙂‍↕️)

(???? คุณคาโมจิ— ผ ผอมลงนะ ? 😭)

เหวอ แดดกับลมไม่เป็นใจให้เราไม่เป็นห่วงสุด ๆ

“…”
หันไปมองหาทางว่าปีนไปอยู่บนหลังคาได้ยังไงแล้วตะโกนขึ้นไปถาม “คุณคาโมจิ—- อันตรายนะ ลงมาเถอะ”

ฝูงปลากลับบ้านถูก ส่วนเราใจจะขาด 😭

(โอ้— อรุณสวัสดิ์ อากาศดีเนอะ 😭😭😭)