เป็นหนังสือดี ๆ อีกเล่มของเฮสเสที่ฟ้าลั่นอยากแนะนำค่ะ ยิ่งผ่านสำนวนแปลของคุณสดใสแล้ว ควรค่าแก่การอ่านจริง ๆ
.
.
.
ฟ้าลั่น
ig: tofahlun
fb: tofahlun

ต่างกันตรงที่ข้าพเจ้ามองว่าพระพุทธองค์ “รัก” ตัวเองถึงได้หาหนทางเพื่อให้ตัวเองพ้นจากความทุกข์ สิทธารถะมองว่าเพราะพระองค์รักมวลมนุษย์ จึงได้หาหนทางช่วยพวกเรา คุณอาจจะมองว่ามันเป็นเพียงความปรานีที่มีต่อเพื่อนร่วมโลกด้วยกัน แต่ข้าพเจ้ากลับมองว่ามันคือ ความรัก (7)

หนังสือเล่มนี้จะช่วยเปิดมุมมองใหม่ ๆ ให้เราได้ฉุกคิดตาม อย่างตัวข้าพเจ้าเองก็ตั้งคำถามกับเพื่อนมาตลอดว่า การละทิ้งซึ่งกิเลสนั้นหมายถึง “การไร้รัก” ด้วยหรือเปล่า? มีหลายอย่างเกี่ยวกับพุทธประวัติที่ข้าพเจ้าคิดว่าไม่สมเหตุสมผล สิทธารถะเองก็คงคิดเหมือนกัน (6)

ดั่งสุภาษิต “สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น” เราจะไม่มีทางเข้าใจเรื่องบางเรื่องได้อย่างถ่องแท้จนกว่าจะได้เผชิญเอง แม้ว่าสิ่งนั้นจะถูกยกย่องว่าเป็นที่สุดก็ตาม (5)

สิ่งหนึ่งที่ข้าพเจ้าชื่นชมในตัวสิทธารถะคือ แม้เขาจะใคร่สนใจในหลักธรรม แม้จะได้ฟังคำสอนจากศากยมุนีซึ่งหน้า แต่เขายังกล้าที่จะตั้งคำถามด้วยความเคารพ มันสะท้อนให้เห็นว่า ลมปากและความคิดที่แม้จะถูกถ่ายทอดส่งต่อกันมาก็ยังไม่อาจเทียบได้กับประสบการณ์ของตัวเอง (4)

เฮสเสได้ปูเรื่องราวของ “สิทธารถะ” บุตรพราหมณ์อัจฉริยะ เก่งกล้าในทุกด้าน และเพื่อนสนิทอย่าง “โควินทะ” เดินคู่เคียงกับเส้นเรื่องพุทธประวัติ สิ่งที่ข้าพเจ้าชอบในเล่มนี้คือ ความเป็นมนุษย์ของสิทธารถะ ตัวละครนี้สะท้อนความเป็นปุถุชนของเรา ๆ ที่ไม่มีใครสมบูรณ์แบบ บนโลกที่เต็มไปด้วยกิเลสและแสงสี เราล้วนมีช่วงเวลาที่ลุ่มหลงจนออกนอกลู่นอกทางไปบ้าง อยู่ที่ว่าจะเรียกสติกลับมาได้หรือเปล่า (3)

เมื่อได้ยินคำว่า “หลักธรรม” หลายคนอาจจะขอลาไปด้วยความรู้สึกที่ว่า “เล่มนี้ไม่ใช่แนว” แต่ช้าก่อนเถิดสหาย…นี่เป็นหนังสือที่ถ่ายทอดหลักธรรมคำสอนของพระศากยมุนีโคตมะในอีกมุมมองได้อย่างเรียบง่ายและสวยงามอีกหนึ่งเล่มที่ข้าพเจ้าได้เคยอ่านมา (2)

โดยรวมชอบค่ะ อ่านได้เรื่อย ๆ
ปล. ไม่เหมาะกับผู้ที่มีจิตใจอ่อนไหวหรืออยู่ในช่วงที่สภาวะจิตใจไม่คงที่

บทความโดย ฟ้าลั่น
ig: tofahlun
fb: tofahlun

ดังนั้นหนังสือเล่มนี้จึงเป็นเรื่องราวที่อัดแน่นไปด้วยรสชาติของสัลลาปังคพิสัยที่ไม่คร่ำครวญ เปรียบกับมหาสมุทรก็คงเป็นคลื่นลูกใหญ่ใต้ผิวน้ำอันสงบนิ่ง คงเป็นเพราะหนังสือเล่มนี้บรรยายความรู้สึกข้างในที่ไม่เคยถูกพูดออกมา เจตนาของปลายมีดที่หันออกไปจึงไม่คมมากพอที่จะสร้างบาดแผลให้ผู้อ่านรู้สึกเกลียดความบิดเบี้ยวของตัวละคร

วัลยา วิวัฒน์ศร (2550) ผู้แปลเรื่องนี้ยังให้ข้อมูลเกี่ยวกับเพลงที่ตัวเอกชอบฟังอย่าง Stabat Mater หรือ พระแม่ผู้ยืนคร่ำครวญ ว่าเป็นเพลงที่บรรยายความทุกข์ของพระแม่มารีขณะยืนอยู่ใกล้ฐานไม้กางเขน แหงนมองพระผู้ไถ่บาปซึ่งถูกตรึงอยู่

อย่างไรก็ตาม “ซึ่งมิอาจปลอบประโลม” เป็นเหมือนกระจกสะท้อนความทุกข์ของพระแม่มารียามสูญเสียพระเยซูคริสต์ไป ตัวคนเป็นแม่ในเรื่องมีการอ้างอิงตัวเองถึง Mater Dolorosa (Our Lady of Sorrows) หรือ พระแม่มหาทุกข์

หลายรีวิวบอกว่าตัวคนเป็นแม่เหมือนผู้ทระนงในตัวตนที่หลงใหลความเศร้า แต่เมื่อไตร่ตรองดูให้ดีแล้ว ข้าพเจ้ามองว่า การยึดติดต่อความเศร้านี้เป็นสิ่งสุดท้ายที่ยังเชื่อมหล่อนกับความทรงจำเกี่ยวกับลูกชายซึ่งใกล้จะถูกลืมไปเต็มทีเข้าด้วยกันเสียมากกว่า หนำซ้ำข้าพเจ้ายังเห็นทรอม่าของตัวละครจากเหตุการณ์สงครามในอดีตที่ส่งผลทางอ้อมอย่างแนบเนียนจนหากไม่สังเกตก็คงมองข้ามไป

อานน์ โกดาร์ผูกปมสองเรื่องราวเข้าด้วยกัน ก่อนจะเย็บมันติดสนิทไร้ซึ่งรอยตะเข็บ ข้าพเจ้าไม่รู้เลยว่าเรื่องราวของลูกชายคนโตมันถูกส่งต่อตั้งแต่ช่วงไหน หรือแท้จริงแล้วมันซ่อนงำคอยจดจ้องผู้อ่านอย่างเรามาตั้งแต่ต้น

“ซึ่งมิอาจปลอบประโลม” เป็นเรื่องราวของแม่ผู้เสียบุตรคนโตและจมอยู่ใต้ความโศกเกินกว่าจะเงยหน้าขึ้นมา มันไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของเธอโดยบังเอิญ แต่มันเป็นความโศกที่ถูกเธอโอบกอดรับไว้อย่างเต็มใจ

หนึ่งในพวกเราจะเคยฉุกคิดขึ้นมากันบ้างหรือไม่
เมื่อไหร่กันที่สังคมตั้งบรรทัดฐานกว่าผิวดำคือสิ่งความเลวทราม
และสีขาวคือความบริสุทธิ์ถูกต้อง?
.
.
.
บทความโดย ฟ้าลั่น
ig: tofahlun
fb: tofahlun

ดังนั้นตุ๊กตาบาร์บี้ที่เคยได้รับเป็นของขวัญ–ดวงตาสีฟ้า ผมสีเหลือง ปากสีแดง–จึงถูกชำแหละออกไม่เหลือชิ้นดี เพื่อค้นหาความงามนั้นอยู่ไหน ความงามที่โลกพร่ำบอก มองหาความงามที่เธอไม่มีวันได้ครอบครอง

ลองนึกภาพตามถึงสังคมที่ไม่ว่าจะเดินไปไหนก็พบเจอแต่คนขาวผมทองตาฟ้า ทั้งโฆษณาบนทีวี นิตยสาร หรือกระทั่งแก้วน้ำที่มีรูปผู้หญิงผมขาวอยู่บนนั้น และแน่นอนว่าเด็กทุกคนชอบเธอ แต่ไม่ใช่กับคลอเดีย คลอเดียไม่เข้าใจ “ความสวย” ที่คนทั้งโลกนิยาม

เธอไม่เข้าใจความไม่เท่าเทียม ไม่เข้าใจสิ่งคำว่า “เหยียด” เธอรู้แค่ว่าโลกไม่ชอบเธอ โลกไม่ชอบคนดำ โลกไม่ชอบคนจมูกใหญ่ โลกไม่ชอบคนแบบเธอ สิ่งที่คนรอบข้างปฏิบัติกับเธอทำให้เธอเข้าใจว่า “การเป็นคนดำของเธอมันป่าเถื่อน น่ารังเกียจและผิดมหันต์“

ระหว่างอ่านเรื่องนี้ ความหดหู่ของข้าพเจ้าไม่อาจอยู่นิ่งเฉยหรือหลบซ่อนภายใต้ความไร้เดียงสาของเด็กในเรื่องได้ ข้าพเจ้าหามันเจออยู่ทุกย่อหน้า ตัวละครอย่างพีโคลาที่เป็นเพียงเด็กคนหนึ่งใฝ่ฝันอยากมีดวงตาสีฟ้าเพราะเธอรู้ว่า ดวงตาสีฟ้าจะทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมาได้เหมือนกับผู้มีดวงตาสีฟ้าคนอื่น