แน่นอนว่าตันเหิงไม่เคยลืมเรื่องนี้

เขาเป็นคนเฝ้าไข้อีกฝ่ายแถมคอยป้อนข้าวป้อนยาให้ด้วย ไม่ใช่ว่าอาสาตนเองแต่เป็นเพราะมาร์ชนั้นอาจพาอีกฝ่ายที่นอนซมไม่ต่างจากผักเฉาเหี่ยวเฉาออกไปวิ่งเล่นข้างนอกรถไฟ

หากเป็นเช่นนั้นมีหวังได้ถูกปอมปอมเอ็ดแน่นอน

แค่เฝ้าไข้แรคคูนไม่กี่วันคงไม่เสียหาย เขายังมีหนังสืออีกมากมายให้อ่านฆ่าเวลา

หน้าที่ 5 :

สวัสดีสมุดบันทึก วันนี้ฉันได้บอกมาสำรวจดาวที่ชื่อว่า จาลิโอที่ 5 กับเพื่อน ๆ จากรถไฟสายบุกเบิก

ที่นี่ถูกปกคลุมไปด้วยสิ่งที่เรียกว่า ' หิมะ '

มันมีสีขาวสะอาดตาและพอสัมผัสจะให้ความรู้สึกหนาวเย็น ร่างกายของฉันมีสเตลลารอนอยู่และมันยังไม่เสถียรนัก ฉันจึงปรับตัวไม่ทันเลยล้มป่วยเพราะอากาศที่นี่ไปเสียหลายวัน

มาร์ชบ่นว่าเสียใจที่ไปเล่นด้วยกันไม่ได้ และตันเหิงคอยเฝ้าไข้ฉันจนหายดี

แต่ไม่รู้เมื่อใด

ไม่รู้เลยจริง ๆ

ที่เจ้าตัวดีเข้ามามีอิทธิพลต่อเขา

ตันเหิงจำภาพนั้นได้ดี

ชายหนุ่มผู้ไร้ตัวตนและข้อมูลปรากฏตัวขึ้นที่สถานียานอวกาศเฮอร์ต้า สถานการณ์ตอนนั้นพูดได้ว่าฉุกละหุกเข้าขั้นวิกฤตแถมมาร์ชยังเร่งเร้าให้เขาทำการ CPR ผู้มาเยือนหน้าใหม่ด้วย

โชคดีที่อีกฝ่ายมีสติจึงได้ละขั้นตอนไป คราแรกเขาไม่ไว้ใจอีกฝ่ายมากนักเนื่องด้วยภาระหน้าที่ เจ้าตัวดูไร้พิษสงก็จริงทว่าสิ่งที่เรียกว่าสเตลลารอนอาจปะทุได้ทุกเมื่อ และพลานุภาพคงส่งผลเสียต่อบ้านใหม่ของเขา

ตอนนี้ที่ฉันอยากเขียนคงเป็นการแนะนำครอบครัวใหม่ ! ฉันเป็นสมาชิกของครอบครัวผู้บุกเบิกล่ะ ! ที่นี่มีปอมปอม คุณฮิเมโกะ คุณเวลท์ มาร์ชและตันเหิง ฉันหวังว่าจะสนิทกับพวกเขาได้เร็ว ๆ และหวังว่าพวกเขาจะให้การต้อนรับฉันอย่างอบอุ่น

ฉันชอบทุกอย่างของที่นี่เลยล่ะ (แต่เว้นกาแฟสุดพิเศษของคุณฮิเมโกะเอาไว้นะ) ทุกคนใจดีกับคนไร้หัวนอนปลายเท้าแบบฉันมาก

ฉันรักพวกเขาทุกคนเลย

หน้าที่ 1 :

สวัสดีสมุดบันทึกเล่มแรกของฉัน ฉันไม่รู้หรอกว่าต้องเขียนอะไรลงไปบ้างแต่คุณฮิเมโกะบอกว่ามันจะดีต่อฉัน เวลาไม่อยากลืมเรื่องราวสนุก ๆ ก็ให้จดลงในสมุดเล่มนี้ ฉันจะได้ไม่ลืมมันและสามารถย้อนกลับมาได้ทุกเมื่อ

คุณฮิเมโกะเจ๋งสุด ๆ !

.
.
.
.
.
🖋️
.
.
.
.
.

" ฉันเห็นนายอ่านมันทุกครั้งที่ว่าง "

" มันเขียนอะไรไว้ " สาวเจ้าหุบคันร่มสีเข้มแล้ววางไว้ข้างกาย เอนกายไปด้านหลังเล็กน้อยรอฟังคำตอบจากมังกรหนุ่ม

" เรื่องราวการผจญภัยทั่วไป " เขาตอบก่อนปิดเปลือกตาลง ปล่อยให้จิตใจล่องลอยไปกับห้วงคำนึงและภาพฝันจากจินตนาการ

" ของสำคัญหรือ " เธอเอ่ยถามพลางชี้ไปยังสมุดบันทึกในมือของอีกฝ่าย

" อืม มีคนให้ไว้น่ะ " ในที่สุดเขาก็ยอมปริปากบอกพลางปิดบันทึกเล่มหนาลง ถุงมือหนังหุ้มเกราะแวววาวลูบไล้หน้าปกที่ขาดวิ่นไปบ้างแต่ยังอยู่ในสภาพดี

เขาพยายามใช้พลังเพื่อคงสภาพมันเอาให้เหมือนเดิมที่สุด น่าเสียดายที่สุดท้ายแล้วกาลเวลานั้นปฏิเสธความต้องการของเขา

โอโรนิกซ์คงเกลียดชังเขากระมัง

น้ำเสียงหวานใสคล้ายกระดิ่งทว่าเย็นเยียบไม่ต่างจากน้ำแข็งเอ่ยทัก เจ้าของแพรไหมสีน้ำหมึกละสายตาจากบันทึกเก่าคร่ำครึก่อนสบมองผู้มาเยือนหน้าคุ้น

ชายหนุ่มส่ายหน้าปฏิเสธก่อนก้มลงอ่านบันทึกต่อ สาวเจ้าไม่ได้เอ่ยอันใดต่อทว่าทรุดกายลงข้างอีกฝ่ายแทน

เสียงพลิกกระดาษดังก้องกังวานห้องสี่เหลี่ยมขนาดเล็กที่เงียบสงัด เจ้าของใบหน้าคมคายประดับคู่อัญมณีสีหม่นตั้งอกตั้งใจตัวอักษรจากบันทึกภายในมือ ยามจะเปลี่ยนไปอ่านหน้าถัดไป ฝ่ามือหนาที่ผ่านเรื่องราวมานักต่อนักกลับจับแผ่นกระดาษแผ่วเบาราวกับกลัวว่ามันอาจสลายคามือ

" อ่านได้อ่านดีเสียทุกวัน ในบันทึกนั่นมีเรื่องราวสนุกสนานรึ "

แต่กลับเข้าลูปเดิมนะ6665555555 ถ้าคิดว่าเขียนให้ตัวเองอ่านมันก็สนุกอะ เราสนุกก็พอแล้วไม่ต้องไปคิดอะไรมาก

ตันไคที่รออยู่กะไว้สัก20ถ้าไหว แต่จะเสร็จตอนไหนก็ไม่รู้แฮะ... เอาเถอะเขียนเรื่อยๆไปนั่นแหละ