ยูซาโตะเห็นเศษดินที่หน้า จนเสียงหลุดพรืดก็ออกมาจากคอ

"พรืด— ตอนนี้เธอเหมือนพวกเงาไร้บ้านมากกว่าอีก"

"ว่าแต่...มีเจอบัตรของฉันบ้างปะ?"

ไหนๆก็ขี้เกียจหาด้วยตัวเองอยู่แล้ว เลยลองโยนหินภามทางดู

"นี่เธอ....อาศัยอยู่ในนี้หรอ?"

เขาเองก็กำลังกึ่งตามหาบัตรของตัวเองกึ่งเดินเล่นเรื่อยเปื่อย พอเจอใครบางคนในพุ่มก็อดสงสัยไม่ได้

"แล้วก็คงไม่มีเงาไร้บ้านตัวไหนอยากอยู่ในพุ่มไม้หรอก จะกลัวทำไม..."

แต่ที่แท้ก็เพื่อนคนใกล้ของตนนี่เอง

(พึ่งมาเห็นตอนนี้ สงสัยตื่นอีกทีพรุ่งนี้เที่ยงแน่เลยครับ😔)

(ตอนนี้ทักได้ยังคะอาจ๊านน😭😭)

(ขอแวะมาแจมด้วยนะคะ!)

ยูซาโตะกำลังเดินเตร็ดเตร่ในหอ ดูเหมือนพึ่งกลับมาจากข้างนอก บังเอิญเห็นใครสางยิ้มให้ ด้วยความเป็นมิตรมีหรือจะไม่ส่งยิ้มตอบ

แต่จนเห็นกล่องนั่นกำลังหล่น พร้อมกับสีหน้าเหวอๆของเจ้าตัว จากหน้ายิ้มแย้มก็กลายเป็นหลุดกลั้นขำเสียแทน

"อุบ—"

พูดไม่ได้หรอกว่าสีหน้าที่เขาเห็นนั่นน่าตลกขนาดไหน

"ระวังหน่อยสิ...พวกเงาไร้บ้านที่นี่มือไวเสียด้วย"