”ฮ่าๆๆ สะอาดขึ้นเยอะเลย มีนี้ไปหาร้านอาหารที่เธออยากไปแล้วกันวันนี้มีอะไรอยากกินเป็นพิเศษมั้ยล่ะ“

“วันนี้ฉันจะตามใจเธอสักหน่อยแล้วกัน บอกเลยว่าไม่ได้มีโอกาสนี้ง่ายๆนะ”

ยืนเท้าเอวข้างนึงมองอิจิกะด้วยท่าทางของคนใจกว้าง และหล่อ และรวย

‘หลังจากกินอะไรเสร็จฉันควรจะพายัยนี่ไปซื้อเสื้อผ้าดีมั้ยนะชุดขัดใจจริงๆ...หรือจะดูยุ่งไม่เข้าเรื่องนะ เห้อออ รอดูสถานการณ์ก่อนแล้วกัน
(F)

มือใหญ่สลับมาจับข้อมืออิจิกะไว้แน่นเขาดึงตัวอิจิกะเขามาใกล้เพื่อกดแอลกอฮอล์ที่อยู่หน้าร้านเสื้อใส่มือเธอ แม้ว่าวันนี้เขาจะแต่งตัวธรรมดาไม่ใส่แบรนด์เนมทั้งตัวแต่ว่ากลิ่นน้ำหอมที่ฉีดอย่างพอบนตัวเขาแฝงความเรียบหรูเบาๆถ้าหากเข้าใกล้จะได้กลิ่นอย่างชัดเจน

“ฆ่าเชื้อโรคสักหน่อยแล้วกัน ฮึๆ”

เขาแกล้งกดจนแอลกอฮอล์ล้นมืออิจิกะจากนั้นก็ยืนกุมท้องขำปล่อยให้เธอยืนเปียกแอลกอฮอล์อยู่อย่างนั้น
(2)

ทันทีที่ได้ยินเสียงคุ้นเคยเขาก็หันไปโดยสัญชาตญาณพอสังเกตเห็นนิ้วอิจิกะที่รอให้เขาหันไปโดนจิ้มมือใหญ่ก็จับนิ้วนั้นไว้หมับ!

“พอดีว่าฉันคุยกับเจ้าที่เจ้าทางอยู่ว่าเธอจะใส่ชุดอะไรมา พอดีว่าเดาถูกซะด้วยสิ“

เซยะพูดไปขำไปเขารู้สึกว่าบางทีอิจิกะก็ดูไร้เสน่ห์แต่น่าแปลกที่เขากลับรู้สึกว่ามันก็ไม่ได้ดูแย่อะไร

”แล้วนิ้วนี่ไปจิ้มอะไรมาล่ะสิถึงเอามาใกล้ฉัน“
(1)

ภาพความจำเก่าๆผุดขึ้นในหัวเซยะ ภาพที่โฮมุระที่แสดงสีหน้าเย้ยหยันในวันที่ชีวิตของเซยะถูกตีกรอบให้มีเพียฃโฮมุระ

โฮมุระ : แกคิดว่าชีวิตแกเป็นของใคร? ลองคิดดูสิไม่ว่ายังไงผมก็สำคัญที่สุด คนอย่างนายไม่ควรรักใคร แล้วก็ไม่มีใครรักนายหรอก

เซยะสะบัดศีรษะเบาๆสลัดความคิดพวกนั้นทิ้งเพื่อไม่ให้ตัวเองอารมณ์ดิ่งไปมากกว่านี้ เขาก้มลงมองนาฬิกาอีกครั้งเหมือนว่าเขาจะมาไว้ไปนิดนึง
(F)

สายตากวาดมองชุดต่างๆพลางวิเคราะห์ชุดที่ควรอยู่บนตัวอิจิกะก็ได้ประเมินชุดที่เหมาะสมกับเธอได้เป็นสิบๆชุด เซยะกุมคางพลางเผลอยิ้มออกมาแต่ก็ต้องหยุดความคิดนี้ลง

‘หรือฉันจะ...ไม่สิ ฉันไม่ควรไปยุ่งเรื่องคนอื่นมากกว่านี้ อย่าเพิ่มภาระให้ตัวเองหรือคนอื่นไปมากกว่านี้เลยหน่า‘

’เพราะชีวิตฉันมันก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือไง’

‘อย่างที่โฮมุระพูดฉันไม่ควรทุ่มเทกับใคร’
(2)

พูดออกมาลอยๆระหว่างยืนรอหน้าร้านเสื้อผ้าคำว่าวินเทยที่ออกจากปากเขาเหมือนคำที่แดกดันเสื้อผ้าเก่าๆที่อิจิกะใส่มาหลายปีมากกว่า ทั้งถูกทั้งเก่าแถมไม่ตามแฟชั่นเลยสักนิด

‘ยัยนั่นก็ไม่ได้เตี้ยถึงฉันจะชอบเรียกว่าชิวาว่าก็เถอะ แต่ว่า... ถ้าใส่ชุดเดรสยาวทรงเข้ารูปช่วงเอวผ้าพลิ้ว ๆอย่างชีฟองโทนสีพาสเทล ครีม ชมพูอมเทา เสริมด้วยรองเท้าส้นสูงแบบสายคาดหรือคัทชูหัวแหลม คงดูดีมากแล้วแท้ๆ‘
(1)

ของพวกเขาที่บางคนก็ดูตั้งอกตั้งใจเรียนกัน แม้บkงที่จะเห็นพวกเขาหลับและถูกบ่นกันบ้าง แต่ก็เป็นสีสันในชีวิตที่เขาได้เห็น..

ฮ่า

หนุ่มแว่นพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ เมื่อรู้สึกได้ว่าเขาใช้เวลาจดจ่อกับการทำงานมากเกินไป จนเลือดกำเดาเผลอไหลออกมาจากจมูก

...และไม่รู้ตัวเลยว่ามีมือของหญิงสาวและชายหนุ่มจับไหล่ทั้งสองข้างของเขาเอาไว้

"ลืมกินยาอีกแล้วแฮ่ะ"

เซยะยืนขึ้นหลังผูกเชือกรองเท้ามองดูอิจิกะที่ดูภูมิใจกับชัยชนะที่ได้มา ก็อดที่จะขำไม่ได้

“ฮ่ะๆๆ~ ก่อนหน้านี้ทำหน้าซังกะตาย ตอนนี้ดีใจกับชัยชนะเล็กๆน้อยๆนี่นะ”

พึมพำกับตัวเองเบาๆเขาเองก็เดินเข้าประตูโรงเรียนก่อนจะสาย

“แยกกันตรงนี้แล้วกันตอนเย็นค่อยเจอกันนะยัยชิวาว่า”
(F)

เป็นไปดั่งคาดอิจิกะวิ่งหอบมาถึงจุดที่เขายืน เซยะก้มลงดึงเชือกรองเท้าให้หลุดในจังหวะที่อิจิกะวิ่งมาถึงคัวเขาแล้วเขาก็แสร้งว่าผูกเชือกรองเท้าใหม่เพื่อให้อิจิกะขึ้นแซงแทน

‘ยังไงซะยัยนั่นก็ไม่น่ามีปัญญาจ่ายค่าอาหารอยู่แล้ว ต้องทำงานพิเศษเพิ่มเพื่อเลี้ยงคนอื่นแบบนี้คงลำบาก‘

’เอาเถอะฉันก็มีจิตใจไม่ได้ใจไม้ขนาดนั้น เอาชัยชนะไปเลยยัยชิวาว่า‘
(F)

นาฬิกาจับเวลาได้ครบสามนาทีแล้วเท้าของเซยะก็ขยับออกวิ่งออกตัวอย่างสุดแรงไม่นานนักก็มาเกินครึ่งทางเขาเห็นหลังอิจิกะที่คุ้นเคยอยู่ตรงหน้าก่อนจะขึ้นแซง

“นี่! วิ่งช้าเพราะขาสั้นหรือไงยัยชิวาว่า”

เขาไม่ลืมที่จะกวนประสาทอิจิกะก่อนวิ่งนำไปจนเกือบถึงหน้าประตูโรงเรียนเขาก็หยุดชะงักโดยกะเวลาไว้ว่าอีกไม่นานอิจิกะต้องวิ่งมาถึงนี่แน่ๆ
(3)

สายตาของเขาแสดงออกถึงความผิดหวังแต่ก็ยังปะปนด้วยความรู้สึกคาดหวังไปด้วย เพราะทั้งชีวิตไม่เคยมีใครที่อยากจะเข้ามาพัวพันกับตัวเขานัก ถ้าไม่เกิดจากตัวเขาเองที่ปิดกั้น ก็เกิดจากน้องชายบุญธรรมที่คอยก่อเรื่องให้เขาต้องโดดเดี่ยว

‘ฉันอยากให้เธอวิ่งออกไปไม่ต้องหันหลังกลับมามองทางนี้อีกเพราะมันยุ่งยากยังไงล่ะ ยังไงซะ’

‘เธอก็ไม่มีเหตุผลต้องมาจมปรักกับคยที่ไม่มีชีวิตเป็นของตัวเองอย่างฉัน’
2

รอยยิ้มจางๆผุดขึ่นบนใบหน้าที่ดูโล่งใจขึ่นมานิดหน่อยเมื่อเห็นอิจิกะออกวิ่งไปก่อน เซยะมองหลังอิจิกะที่ค่อยๆอยู่ไกลออกไปก่อนจะลดสายตาลงมองนาฬิกา

‘เธอเข้าใจสถานะการณ์จริงๆรึเปล่านะอิจิกะ การที่เธอเข้ามายุ่งวุ่นวายทั้งที่ฉันก็ไม่ได้ชอบใจนัก ทั้งๆที่เธอต้องอดทนอยู่กับความเฮงซวยทั้งหลายแหล่ที่เกิดจากฉัน’

“ทำไมไม่วิ่งหนีแล้วหายไปเลยล่ะ เรื่องง่ายๆแค่นี้เอง ยัยโง่”
(1)

“ซึมแบบนี้ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก อย่างเธอต้องบ่นแว้ดๆทั้งวันสิถึงจะสมกับฉายาชิวาว่าหน่อย”

หัวเราะเบาๆเป็นการหนอกล้อเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ คงไม่ดีแน่ถ้ายัยนี่จะซึมจนถึงห้องเรียนเดี๋ยวไม่มีสมาธิเรียนก็มาบ่นเซยะอีก

“เอาแบบนี้ดีกว่าใครถึงโรงเรียนทีหลังต้องเลี้ยงเนื้อย่างคนที่ถึงก่อน เคนะ ฉันให้เธอออกตัวก่อนสามนาทีเลย”
(F)

ร่างสูงโผล่ออกมาจากประตูบ้านเห็นสภาพอิจิกะที่เหมือนลูกหมากำลังหงอยเพราะเหตุการณ์ก่อนหน้าเขาก็รู้สึกว่ายังไงก็คงต้องรับผิดชอบสักหน่อย

“วันนี้หนักเอาเรื่องเลยนะว่ามั้ย แต่เดี๋ยวโฮมุระก็ดีขึ้นเองแหละไม่ต้องห่วงหรอกหน่า”

วางมือบนศีรษะอิจิกะแบบทิ้งน้ำหนักโน้มไปข้างหน้าเพื่อให้เธอก้าวเดินไปข้างหน้า
(2)

“โฮ...มุระ”

เซยะได้แต่มองตามหลังโฮมุระที่หนีขึ้นไปบนห้องสุดท้ายแล้วหมอนั่นก็ไม่ได้แข็งแกร่งอะไรหรอกถึงจะร้ายแต่ก็คงขึ้นไปร้องไห้คนเดียวแน่ๆ เซยะยกมือขึ้นดูเวลานี่ก็ใกล้จะสายสุดๆแล้วเขารีบเข้าห้องน้ำที่หน้าห้องมีโปรตีนหกอยู่ แต่เขาก็เลี่ยงที่จะทำความสะอาดแล้วรีบอาบน้ำแต่งตัวไม่เกินห้านาทีทุกอย่างก็เรียบร้อย

”นี่...ยัยชิวาว่าไปกันได้แล้วจะทำตัวจ๋อยไปถึงไหน“
(1)

“

จับข้อมือโฮมุระเพื่อดึงให้เขาลุกขึ้นแต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ลุกขึ้นตามยังคงกอดเข่าและก้มหน้าอยู่อย่างนั้น พอมองดูแบบนี้แล้วหมอนี่ก็ดูตัวคนเดียวไม่มีใครเลย

“วันนี้...จะหยุดมั้ยไปเรียนสภาพนี้คนอื่นคงคิดว่านายบ้านเป็นโรงพยาบาลบำบัดจิตพอดี”

โฮมุระดูว่างเปล่าเขาแค่นั่งเงียบๆสักพักนึงแถมท่าทีดูสงบขึ้นจนน่าแปลกใจ
(2)

“แกเป็นบ้าอะไรวะ! พล่ามเรื่องแบบนี้ออกมาได้ไง ฉันจะถือว่าครั้งนี้เป็นเพราะแกสติไม่อยู่กับตัวถึงพูดจาเหมือนอีกากินซากแบบนี้นะ”

ขมวดคิ้วมองโฮมุระด้วยความโกรธแต่ก็พยายามข่มด้วยเหตุผลที่พอจะอ้างได้ อิจิกะไม่ควรโดนคนอย่างหมอนี่ดูถูกอย่างน้อยๆยัยนั่นก็ไม่ใช่คนที่จะเวแสร้งหรือทำตัวง่าย

“ถ้าสมองจะคิดแต่เรื่องพวกนี้ก็อย่าเอาคนอื่นมาเกี่ยวด้วย คนทั้งโลกไม่ได้คิดเหมือนแกนะ”
(1)

เซยะหันไปมองอิจิกะที่ดูจะอึดอัดกับสถานะการณ์นี้ก็ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่

"เธอ...ไม่เป็นไรนะ ช่วยทำเป็นไม่เห็นเรื่องแบบนี้แล้วกันเดี๋ยวฉันชดเชยที่พาไปเรียนสายแล้วก็เรื่องผมเธอให้โอเคนะ"

เสียงเขาฟังดูเหนื่อยเล็กน้อยทั้งๆที่ก่อนหน้านี้วิ่งมาสองชั่งโมงไม่มีท่าทีจะเหนื่อยเลย

"ฉันขอเวลาแปบนึงช่วยรอหน่อยนะ"

เขาบอกกับอิจิกะก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับโฮมุระก่อนอื่นต้องให้เขาใจเย็นลงก่อน
(F)

"นี่!!!โฮมุระ ควบคุมสติหน่อยยัยนี่อุส่าช่วยนะ"

เซยะที่เอาตัวบังอิจิกะไว้ก็จับโฮมุระไว้แล้วบีบแก้มทั้งสองข้างด้วยมือเดียวเพื่อให้โฮมุระหยุดอาละวาด

"ฉันรู้ว่ามันแย่ที่ฝันร้ายแต่ถ้าไม่ควบคุมอารมณ์ตัวเองให้ได้ฉันจะจับนายโยนลงน้ำให้หัวเย็นลงซะหน่อย เอาไง"

สายตาเฉียบคมมองโฮมุระอย่างเด็ดขาดถ้าหากโฮมุระยังคงแผงฤทธิ์ต่อล่ะคงจบที่น้ำเย็นในอ่างทั้งๆแบบนี้แน่
(1)

“...ต้องการให้ฉันทรมานขนาดนั้นเลยหรอ ฮึ พยายามได้ดีนี่หว่า”

ถึงจะพยายามรักษาความเยือกเย็นนี้ไว้ได้ดีขนาดไหนแต่ภายในใจเขาก็รู้ดีว่าการเข้าชมรมเดียงกันมันแค่หายนะเริ่มต้นเท่านั้น

“ไอ้เวรเอ้ย แค่เรื่องชมรมก็ทำให้ฉันมีปัญหาได้นะ แต่จะบอกบางอย่างสักหน่อย อย่าคิดว่าตัวเองจะเหนือกว่าไปได้ตลอดนะ”