(ได้เลยค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ❤️❤️)

โทโมยูกิพอจะรู้ว่าภายใต้รอยยิ้มของอีกฝ่ายก็คงจะคิดอะไรอยู่แน่ๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจแล้วก็เดินผ่านไป

(ขอโทษที่โทโมะเปรตใส่นะคะ😭)

“งั้นหรอ...” เขามองอีกคนหัวจรดเท้า เป็นรองหัวหน้าเพราะโดนแกล้งรึเปล่านะ

“จะจำไว้แล้วกัน”

“อยู่ห้องMน่ะ… ฉันชื่อโอคาวะ โทโมยูกิ”

“ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนจำได้นะเนี่ย อุตส่าห์นั่งหลบๆแท้ๆ”

“อ่า.. ก็คงงั้น”

“แล้วนายอยู่ห้องไหนล่ะ”

ถามไปแบบนั้นเพราะปกติก็ไม่ใช่คนจำหน้าคนอื่นเท่าไหร่

“แลปวิทย์?”

พอได้ยินก็หันไปมองด้วยความสงสัย

“คุณพูดกับผมอยู่หรอ?”

“เหะ... รุ่นพี่” โทโมยูกิทักอีกฝ่ายด้วยสีหน้าที่เหวอสุดๆ แล้วหันขวับไปที่กำแพง แต่ก็ไม่มีรอยอะไรอยู่เลย

“รุ่นพี่ขอโทษนะครับ” เขารีบคว้าข้อมือรุ่นพี่ด้วยท่าทีเร่งรีบ และพาไปให้พ้นตึกนั้น

“...” พอโดนมองกลับมาก็ตกใจนิดหน่อย ก่อนสีหน้าจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มบางๆ

“พอดีผมจะแขวนตรงนั้น ช่วยหลบได้มั้ย”

(ขออนุญาตบวกนะคะ✨)

โทโมยูกิที่กำลังเอาใบทันซาคุสีแดงไปแขวน ตาก็เหลือบเห็นชิเงรุที่กำลังยืนนิ่งอยู่...

ในใจก็พลางคิด
‘ยืนอะไรตรงนี้นะ เกะกะชะมัด’

.. คราบบนกำแพงไม่มีอยู่จริง เมื่อหันกลับไปมอง มันก็เป็นเพียงกำแพงโล่งๆ

(โทโมะคุงเป็นแมวเปรต)

“ เฮ้อ พวกเราต้องเสียเวลาไปทำบัตรใหม่สินะ”

“ถ้าไปแทนกันได้ก็คงดี”

โทโมะทำหน้าเซ็งๆ