(ฮึ่ย เจ้าอามากิเรียนต่อสายวาดมั้ยย)

(อ้ย คนสวยย ต่อยไปกี่คนแล้-)

(คูรูซุ ครูซ-)

(เรียกทอมจะโกรธมั้ย ทอมครูซ-)

(โย่วปลาน้อยย)

เขาพยักหน้า และยิ้มกลับ

"โทโมะอากิ เรจิ ไว้เจอกันนะ"

อาจไร้มารยาทที่ไม่บอกชั้นปีกับคนที่บอกชั้นปีมาก่อน แต่โอ ถ้าพูดว่าอยู่ปีที่สูงกว่าคงเหมือนข่มกลาย ๆ และเขาไม่ชอบความรุ่นพี่รุ่นน้องเท่าไหร่

และเรจิเดินกลับชมรมวรรณกรรม ไม่ได้หาสมาชิกกลับมาเพิ่ม แต่ได้คนรู้จักใหม่มาแทนในเกาะอันแสนจำเจนี้

(ขอบคุณที่มาโรลด้วยกันค่ะะ🙌🙌 แงน่ารักมาก!)

ได้รู้ก็พอใจ แม้จะไม่ใช่ข้อความที่ตนเป็นคนใส่ลงไปก็ตาม เหมือนจะเป็นใครนะ? ชิราเสะล่ะมั้ง?

อาจเพราะบางอย่างในจิตใจของเขารู้สึกเชื่อมโยงกับข้อความนี้เช่นกัน

"โคโคโระสินะ?" เอ่ยออกมาอย่างกำกวม

ซูซุกิ เคน หรือ? เป็นชื่อที่ดี...นั่นฟังดูเหมือนชื่อที่จะใช้ในวงการบันเทิงได้

+

"ยินดี ยินดี" เขากล่าว พับกระดาษกลับไปดังเดิมและหย่อนมันกลับใส่กล่อง

ก็ดี จะได้มีกระดาษเหลือส่งต่อให้คนอื่น ไม่หมดเร็ว อุตส่าห์พับกันตั้งนานนี่นะ

"ขอให้ชีวิตนี้ไม่ต้องเจออะไรแบบนี้นะ" กล่าวอวยพรอย่างแปลกประหลาดให้พร้อมรอยยิ้ม

"ถ้าชอบไว้แวะมาห้อง 408 เผื่อเราจะเขียนหนังสือเกี่ยวกับการวิเคราะห์บุคคลสำหรับขายงานเทศกาล"

เขาตั้งท่าจะลุกกลับไปสิงที่ห้องชมรมที่ว่า แต่ก็ประวิงเวลาอ้อยอิ่ง แน่นอนย่อมสงสัยว่ากระดาษที่ตนไม่ได้เปิดและยกให้อีกฝ่ายไป มันเขียนว่าอะไร

"อ้อ แน่นอน"

"ชมรมวรรณกรรมน่ะ อันที่จริงก็เหมือนห้องสมุด นั่งอ่านหนังสือเงียบ ๆ แล้วก็หาคนคุยถึงเรื่องที่อ่านไป" เขาพูดถึงชมรมตัวเองอย่างเรียบง่าย ติดจะออกน่าเบื่อที่สุด พลางคุ้ย ๆ ค้น ๆ ของในกระเป๋ากางเกง

"มีกิจกรรมจับสลากแหนะ ให้เธออันนึง" วางกระดาษพับที่จิ๊กมาจากชมรมลงบนโต๊ะ ดันให้อีกฝ่าย

th.shindanmaker.com/1237799

+

เขาฟัง ๆ แล้วก็พนักหน้า มีเหตุผล

"อืมม ก็คงงั้นล่ะมั้ง?"

"ชิมะซากิพูดจาอย่างกับครูแนะแนวเลย"

มองที่ปากอีกฝ่ายยังแอบนึกว่ายังดีที่ตนไม่ต้องใช้ทิชชู่ตอนนี้

"คงเพราะ ยังไงคนเราก็ต้องเข้าห้องน้ำอย่างแน่นอน ต้องใช้ทิชชู่อย่างแน่นอน"

"และห้องน้ำก็เป็นห้องปิดตาย ที่คนในไม่รู้ว่าข้างนอกกำลังทำอะไร แต่คนนอกสามารถดักรอได้อย่างแน่นอน"

รอยยิ้มที่กว้างขึ้นปรากฏขึ้นบนใบหน้า

"สังเกตได้เยี่ยม พอมีเรื่งนั้นเข้ามาเกี่ยวแล้ว นี่เป็นฆาตกรรมแน่นอนเลยล่ะ"

เขาฟังอย่างตั้งใจ ไม่ได้ขัด อย่างไรเสียอาจเป็นประโยชน์ในอนาคตก็ได้ แม้ว่าเจ้าตัวจะปฏิเสธกลาย ๆ แล้วก็เถอะ

เรื่องสนองความสงสัย อันที่จริงเขาเองก็เป็นคนขี้สงสัย แต่สงสัยแบบพอประมาณ สงสัยแบบถ้ารู้ว่าแย่ล่ะก็จะหายสงสัยทันที

"อ้อ ไม่ล่ะ ๆ"

เขาโบกมือ

"ฉันมีชมรมอยู่แล้ว"

พูดเสียยาวมากความ สุดท้ายไม่สมัคร

"พยายามเข้านะ อยากเห็นวอลเล่ลงแข่งดูสักครั้ง" โบกมือให้และจากไป

ท่าทางเรจิเหมือนปกติ ราวไม่เห็นความพะอืดพะอมของอีกฝ่าย แม้ว่าก็เห็นอยู่ตรงหน้าตำตา

"อ้อ เจ้าแฟนหนุ่มนั่นตายแน่" เขายิ้ม

"เรื่องนี้ฉบับเต็มตัวคนแฟนเขียนข้อความนี้ทิ้งไว้บนทิชชู่ห้องน้ำ"

"จะมองว่า เพราะตอนเขียน ต้องค่อย ๆ คลี่ทิชชู่ออกมา เลยทำให้กลายเป็นเขียนจากล่างขึ้นบนก็ได้" เรจิเว้นช่วงเล็กน้อย

"แต่การตัดคำมันบังเอิญไปหน่อย ฉันว่าแฟนสาวคงแค้นน่าดู คิดบรรจงคิดขนาดนี้" เขายิ้มอีก

เรจิไม่ได้ตอบทันที หยุดมองบริเวณปากอีกฝ่ายครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยปาก

"มันคือพวกของที่พอรู้ความหมายแล้ว ก็ออกจะน่ากลัว"

นิ้วชี้กระดาษนั่น

"นั่นน่ะ อ่านจากล่างขึ้นบนดูสิ"

(แวะมาแปะ)

เรจิแอบชะโงกดูว่าผู้มาเยือนจับได้กระดาษของใคร พบว่าเป็นของตน แถมยังเป็นอันที่ค่อนข้างชอบอีกด้วย

"รู้จักหรือเปล่า? อิมิโควะน่ะ"

(นับตามสตอรี่ค่ะ แบ้วแต่ว่าทางนั้นเซ็ตเลยว่าครบหรือเกินหรือทัน ไม่ได้นับตามชีวิตจริงค่ะ)