ชูหันไปตามเสียงเรียกที่คุ้นเคยก่อนจะระบายยิ้มออกมาเมื่อเห็นเอ็นกะที่มาพร้อมทาโกะยากิในมือ ชายหนุ่มขยับตัวเล็กน้อยเพื่อให้อีกคนได้นั่งลงข้าง ๆ สบาย ๆ

"ครับ มาทานกันเถอะ"

ว่าแล้วก็หยิบตะเกียบคีบยากิโซบะขึ้นมา จากนั้นจึงยื่นไปทางเอ็นกะพร้อมใช้มือรองไว้เพื่อกันหก

"เอ้า เอ็นกะคุง"

"อ้ามมมมม"

แทนที่จะกินเอง ชูกลับเลือกที่จะป้อนเอ็นกะก่อน ก็นะ เขาอยากให้เด็กคนนี้ลองทานก่อนนี่นา

พูดคุยกันนิดหน่อยตามประสาคนทำงานค้าขายเหมือนกัน พอได้ยากิโซบะที่ตนสั่งแล้วจึงค่อยโบกมือน้อย ๆ เป็นการบอกลา จากนั้นจึงเดินไปนั่งตรงม้านั่งตัวหนึ่งในตำแหน่งที่เอ็นกะชี้ไว้ก่อนหน้านี้

ยากิโซบะยังร้อนอยู่เพราะเพิ่งคำเมื่อครู่ กระนั้นแล้วชูก็ไม่คิดที่จะทานก่อน เขารอให้เอ็นกะกลับมาแล้วค่อยทานด้วยกัน เขาคิดว่าแบบนั้นน่าจะดีกว่าน่ะนะ

สายตามองตามนิ้วที่ชี้ไปทางม้านั่งก่อนจะพยักหน้าน้อย ๆ เป็นเชิงตกลง และเมื่ออีกคนวิ่งออกไปแล้วก็ไม่ลืมที่จะตะโกนไล่หลัง

"เอ็นกะคุง! วิ่งแบบนั้นระวังสะดุดนะครับ!"

รู้ทั้งรู้ว่าอีกคนก็ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วแต่ก็อดไม่ได้ที่จะเตือนไปก่อน เพราะถ้าหกล้มขึ้นมาจะแย่นี่นะ

หลังจากนั้นไม่นานชูก็ค่อย ๆ เดินไปทางร้านขายยากิโซบะ กวาดตามองอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ยปากสั่งอาหารกับเจ้าของร้าน

หันไปตามทิศทางที่อีกคนว่า ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ เป็นเชิงบอกว่าเอาตามนั้น

"ครับ งั้นเดี๋ยวผมไปซื้อยากิโซบะให้นะ"

"เอ็นกะคุงไปซื้อทาโกะยากิให้หน่อยได้ไหม?"

ถ้าแยกกันไปคนละร้านน่าจะได้ของเร็วกว่าน่ะนะ ยังไงร้านก็อยู่ใกล้ ๆ กัน กวาดตาแปปเดียวเดี๋ยวก็เจอเองแหละ ไม่หลงหรอก

"ขอโทษครับ อดเอ็นดูไม่ได้นี่นา"

ชูเลือกที่จะตอบไปตามตรงในเรื่องที่ตนหัวเราะอีกฝ่าย ในขณะที่ปล่อยให้อีกคนแกว่งมือตนเล่นโดยไม่ได้ว่าอะไร

"ถ้ายังไงเราทานของคาวก่อนของหวานดีไหมครับ? ยากิโซบะก็น่าสนใจนะ"

"หรือว่าเอ็นกะคุงอยากทานของหวานก่อน?"

ถึงวันนี้เขาจะเป็นคนถูกโอ๋ แต่ก็เลือกที่จะถามความเห็นเด็กข้างตัวก่อน เพราะว่าเป็นคนช่างตามใจนี่นะ

"อุ๊บ―"

ชูหลุดหัวเราะออกมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงท้องร้องจากอีกคน แน่นอนว่าเขาไม่ปฏิเสธข้อเสนอของอีกคนหรอก จะไหลตามน้ำให้ก็แล้วกันนะ

"อื้ม อยากครับ ช่วยพาไปทีนะเอ็นกะคุง"

ว่าแล้วก็ส่งยิ้มให้ รอให้อีกฝ่ายเป็นคนเดินนำไป

"จะว่าไปในงานจะมีทาโกะยากิไหมนะ.."

ระหว่างนั้นเจ้าตัวก็พึมพำออกมาเบา ๆ กินของคาวสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน เผื่อเด็กตรงหน้าอยากทานด้วยน่ะนะ

คิ้วเรียวเลิกขึ้นเล็กน้อยหลังได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย ก่อนที่ชูจะหลุดหัวเราะออกมาจนต้องยกมือปิดปากไว้ไม่ให้ดูเกินงาม สักพักถึงกระแอมกลบเกลื่อนเหมือนเมื่อกี้ตัวเองไม่ได้หลุดขำ

"งั้น..รบกวนด้วยนะครับเอ็นกะคุง"

"วันนี้คงต้องขอให้ตามใจผมซะแล้วล่ะ"

พอพูดจบก็ยื่นมือไปทางด้านหน้า

"อย่างแรก..ช่วยจับมือผมหน่อยนะครับ?"

ถึงปริมาณคนจะไม่เยอะเมื่อเทียบกับปีก่อน ๆ แต่จับมือกันหลงไว้น่าจะดีกว่า

พูดออกไปเพื่อไม่ให้อีกคนเป็นห่วง และการมาเที่ยวในครั้งนี้ก็เหมือนเป็นการพักผ่อนอย่างนึง เพราะงั้นก็ถือว่ากำลังพักอยู่ล่ะนะ

"แล้ว..เอ็นกะคุงมีร้านไหนที่อยากไปเป็นพิเศษไหมครับ?"

"เดี๋ยวครั้งนี้ผมเลี้ยงเองนะ"

...

เอาอีกแล้ว นิสัยที่ชอบทำอะไรให้คนอื่นแบบนี้

พอเห็นปฏิกิริยาของอีกฝ่ายเจ้าตัวก็หัวเราะออกมาคล้ายกับนึกเอ็นดูในอากัปกิริยาคล้ายแมวเช่นนั้น และเมื่อถูกถามเกี่ยวกับที่ร้านก็เอียงคอหน่อย ๆ

"อืม ที่ร้านก็เหมือนทุกวันแหละครับ แต่วันนี้ปิดเร็วหน่อยเพราะจะมาเที่ยวกับเอ็นกะคุงน่ะ"

ว่าพลางยื่นมือไปลูบผมคนตัวเล็กเบา ๆ

"ไม่ต้องห่วงหรอกครับเอ็นกะคุง ผมไม่เหนื่อยเลย แค่นี้สบายมาก"

เจ้าตัวเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจว่าตนไม่ได้ปล่อยให้คนตรงหน้ารอนานเกินไป

ชูในวันนี้ดูแปลกตาอยู่สักหน่อย คงเพราะทรงผมที่เปลี่ยนไปรวบเป็นหางม้าเล็ก ๆ แทนที่จะรวบครึ่งผมตามปกติ ทั้งยังอยู่ในชุดยูคาตะสีเรียบ ๆ ที่ไม่ใช่ชุดยูนิฟอร์มประจำร้านของเจ้าตัว

ในขณะที่เอ็นกะกำลังยืนรออยู่นั้น ใครบางคนก็ค่อย ๆ ย่างเท้าก้าวเข้ามาจากด้านข้างพร้อมกับนิ้วเรียวที่ถูกยกขึ้นจิ้มแก้มเด็กน้อยตรงหน้าเบา ๆ เหมือนเป็นการเรียกและแกล้งให้ตกใจไปในตัว

"เอ็นกะคุง"

เสียงที่คุ้นเคยเอ่ยเรียกอีกฝ่าย ชูส่งยิ้มให้คนตรงหน้าด้วยรอยยิ้มปกติไม่ต่างไปจากเดิม

"สวัสดีตอนเย็นครับ"

"รอนานหรือเปล่า?"

พอรู้ว่าตัวเองตอบถูก ชูก็ยิ้มกว้างขึ้น เขาก้มลงมองทามะจังในมือฮิคาริ ก่อนจะยื่นมือไปลูบเบาๆเพื่อรับรางวัลที่ตนเองได้

"อันที่จริงผมเองก็ออกมาซื้อของน่ะครับ"

"พอดีของที่ร้านใกล้หมดแล้วเลยออกมาซื้อน่ะ"

ระหว่างพูดก็โคลงหัวไปมาเบาๆ

"ถ้ายังไงเดี๋ยวเดินไปด้วยกันไหมครับ?"

(ไม่เป็นไรครับบบบบบบบบ ดูแลสุขภาพด้วยน้าาาาาาาาาาา)

(เจ้าเด็กกกกกกก 😭✨)

คิ้วเรียวเลิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย ก่อนที่จะตามมาด้วยเสียงหัวเราะของเจ้าของเส้นผมสีน้ำตาล

"แหม แบบนี้ผมต้องทายให้ถูกซะแล้วสิ"

ชูทำท่าคิดพร้อมกับศีรษะที่โคลงไปมา หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็เอ่ยคำตอบออกไป

"ผมขอทายว่า..มาซื้อของ?"

ว่าแล้วก็ส่งยิ้มให้ รอลุ้นว่าคำตอบของตนจะถูกหรือไม่

ชูหันไปมองตามเสียงทักทาย พอเห็นว่าเป็นคนที่คุ้นเคยกันดีก็ส่งยิ้มให้ก่อนจะก้าวขาเดินไปหา

"นากาจิมะซัง สวัสดีตอนเย็นครับ"

"ทามะจังด้วย สวัสดีนะ"

ไม่ลืมที่จะก้มหน้าลงทักทายเจ้าก้อนขนฟูที่อยู่ในมือฮิคาริด้วย และพอทักทายเสร็จก็ค่อยเงยหน้าขึ้นมาถามในสิ่งที่ตนสงสัย

"มาเดินเล่นเหรอครับ? หรือว่ามาซื้อของ?"

(แวะมาปักครับผม ✨)

(เอมิจังมากินเปียกๆเร็ววววววววววววววว)