(ขอบคุณเช่นกันค่า ไว้มาโรลกันอีกนะคะ)

"ไม่เป็นไรค่ะ ฟูจิวาระซังแล้วก็ ได้เลยค่ะหรือจะเจอกันอย่างอื่นก็ได้นะคะ "
เธอพูดก่อนจะไปทำท่าคิดเล็กน้อยเมื่อถูกถาม

"อืมม ว่าตามตรงฉันไม่มีเลยหน่ะค่ะ คิดว่าคนอื่นๆน่าจะมีอะไรที่อยากทำกันหมดแล้วด้วยสิคะ"

เมื่อสังเกตท่าทีแล้วดูเหมือนอีกคนจะต้องไปทำธุระแล้วเธอจึงกล่าวลา

"งั้นก็ไว้เจอกันนะคะ"

“ได้เลยค่ะ”
เรียวกะตอบรับพลางเก็บมือถือตามเดิม ก่อนจะหันไปตอบสิ่งที่อีกฝ่ายพูด

“ใช่แล้วค่ะฟูจิวาระซัง มีทั้งโทนถั่ว โทนสาหร่ายเลยค่ะ ไว้เราไปลองกันนะคะ”

เธอยิ้มบางๆตามสไตล์ตัวเอง

เหมือนเธอจะนึกอะไรได้บางอย่าง

”อ๊ะ ฉันรั้งคุณไว้นานไปรึป่าวคะเนี่ย?“

“อืมม จริงๆหลังจบงานกีฬาไปร้านขนมญี่ปุ่นกันมั้ยคะ ไปลองพวกชาเขียวด้วย“
เธอเสนอขึ้น

”อ๊ะ แต่ว่าก็และคอนแทคไว้เลยก็ดีนะคะ“

เธอล้วงมือถือในกระเป๋ากระโปรงออกมาก่อนจะยื่นคิวอาร์โค้ดให้อีกฝ่ายสแกน

”นี่ค่ะ ฟูจิวาระซัง“

“ลำบากเหมือนกันนะคะฟูจิวาระซัง”

เธอมองอีกคนพลางหรี่ตาเล็กน้อย ส่วนตัวของเธอนั้นไม่อยากจะเล่าเหตุผลหรอกว่าทำไม

“แต่ว่าถ้าโกหกไป ถ้าพวกท่านรู้ทีหลังคุณอาจจะโดนอะไรก็ได้สินะคะ งั้นไว้เราไปแค่แถวๆนี้มั้ยหล่ะคะ?”
เธอหันไปถามความเห็น เพราะยังไงในเมื่อร่วมทีมกันแล้วเธอก็อยากจะทำความรู้จักให้มากกว่านี้สักหน่อย

“ถ้าแบบนั้นน่สจะดีกว่ารึเปล่าคะ?”

เธอหันหน้าไปพลางตั้งใจฟังอีกฝ่ายก่อนจะตาโตขึ้นเล็กน้อย

“เอ๋~ ก็ว่าละว่าสำเนียงคุ้นๆ ฉันก็มาจากเกียวโตเหมือนกันค่ะฟูจิวาระซัง”

เธอเอียงหน้าเล็กน้อยก่อนพูดต่อ

“แต่ว่าชีวิตฉันมีแค่ระหว่างโรงเรียนกับบ้านเลยค่ะ นานๆทีจะได้ออกไปเดินเที่ยวบ้าง”

สายลมพัดมาเอื่อยๆเหมือนมีอะไรมากมายอยู่ในนั้น

“ไว้กลับเกียวโตครั้งหน้า เราไปเที่ยวด้วยกันดีมั้ยคะ?“

เธอหันไปถามความเห็นจากอีกคน

“งั้นสินะคะ จริงๆแล้วถ้าฟุจิวาระซังสะดวกใจแบบไหนเรียกได้นะคะ”
เธอยิ้มเล็กน้อย

เมื่อถูกถามคำถามเธอก็ตอบไปทันที
”พอดีว่าบางทีฉันชอบมองคนมากเกินไปหน่ะค่ะเลยเห็นตอนคิจิดะซังไปคุยด้วยหน่ะค่ะ“

เธอเริ่มรู้สึกว่าเธอคงเผลอทำบรรยากาศเงียบไปเสียแล้วสิ

”เอ่อ มานั่งใต้ต้นไม้ด้วยกันมั้ยคะ?“
เธอไม่ได้คิดอะไรหรอกตอนพูดออกไปแต่ว่าเธอขยับนิดหน่อยให้อีกคนมานั่งง่ายๆไปแล้ว

เธออึ้งไปสักครู่หนึ่งก่อนจะลุกขึ้น

เธอหัวเราะออกมาเล็กน้อยเพราะคำพูดอีกคนดูน่ารักดี

“ได้เลยค่ะ ฟุจิวาระซัง ฉันเองก็เห็นคุณเหมือนกัน เรามาสนิทกันไว้นะคะ”

เธอนึกอะไรได้บางอย่างจึงพูดต่อ

“จะเรียกฉันว่า เรียวกะ ก็ได้นะคะ”

เพื่อที่จะได้ไม่สับสนด้วย…

“ใช่ค่ะ โทคุฮิโระ เรียวกะค่ะ“

เธอจ้องมองคนข้างหน้าด้วยความฉงนใจก่อนจะคิดเล็กน้อยเมื่อได้ยินเรื่องกีฬาสี

”ถ้าบอกว่าเล่น ก็พอได้อยู่ค่ะแต่ถ้านับแบบระดับอาชีพฉันก็ไม่ถึงขั้นนั้นหน่ะค่ะ ส่วนโรคประจำตัวไม่มีค่ะ“
เธอพูดพลางส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะนึกตอบอะไรบางอย่าง

”แล้วก็ตอนนี้ก็ยังว่างอยู่ด้วยค่ะ“

เรียวกะนั้นพอใกล้ช่วงกีฬาว่ากันตามตรงแล้วเธอก็ไม่รู้จะทำอะไรดีนักเพราะก่อนที่จะมาที่นี่เธอก็มักจะไปสิงอยู่กับแผนกพยาบาลแต่ด้วยอะไรหลายๆอย่างปีนี้เธอก็คิดว่าลองเปลี่ยนบ้างก็คงจะดี

ระหว่างที่นั่งคิดอะไรเพลินๆอยู่ที่ใต้ต้นไม้ เธอก็เหมือนจะสบตากับใครคนหนึ่งเข้าก่อนเธอคนนั้นจะเข้ามาหา

ถ้าจำไม่ผิดน่าจะคุณฟุจิวาระ ริริกะ ที่อยู่กับคุณคิจิดะ สินะ?

ไม่ทันไรเธอก็มาถึงเสียแล้ว

"เอ่อ สวัสดีค่ะ"

เมื่อเห็นรุ่นพี่เหมือนจะทำความรู้จักเรียวกะก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อ เธอว่า'เขา'ก็คงจะรู้แล้วหล่ะนะ

เมื่อได้ยินคำตอบแบบนั้นเธอก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย
"ถ้าติดใจในรสชาติจะนับว่าชอบก็ได้หล่ะมั้งคะ"
เธอตัดสินใจหยิบบางอย่างออกมา

"พอดีว่าฉันติดชามากๆเลยหน่ะค่ะเลยเอาพวกชุดชุงชามาด้วยหน่ะค่ะ"

"แล้วก็พกขนมที่แวะซื้อก่อนมาที่นี่นิดหน่อย มาดื่มชากันดีมั้ยคะ?"

เรียวกะพนักหน้ายอมรับ เหมือนเป็นการรับคำขอนั่นกลายๆ

ก่อนจะชะงักไปเล็กน้อยและมองหันกลับไป

"เขาบอกว่าเดี๋ยวเขาจะไปเดินเล่นอยู่แถวๆนี้ละกันค่ะรุ่นพี่ เขาจะกลับมาอยู่กับฉันตอนที่ฉันออกจากห้อง ไม่รบกวนการใช้ชีวิตแน่นอนค่ะ"

เมื่อว่าจบเธอก็เริ่มที่จะจัดของของตัวเองจนเสร็จเรียบร้อย

เธอหันไปพูดคุยอีกครั้ง

"ว่าแต่รุ่นพี่ชอบชามั้ยคะ?"