“ เอ้านี่ สุภาพบุรุษสุดๆเลยใช่มั้ยล่ะฉันเนี่ย~ ”

หลังจากยื่นให้นายเสร็จก็ยืดตัวบิดขี้เกียจเล็กน้อยแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง

“ เห้อ สุดท้ายก็ทำอะไรกับเจ้านี่ไม่ได้นี่นา เหมือนแค่มายืนดูคราบดำๆเฉยๆเลย เข้าไปข้างในก็ไม่ได้ ”

“ จะว่ามาแล้วไม่เจออะไรเลยก็ไม่ถูก แต่รู้สึกเสียเที่ยวนิดๆแฮะ-”

มองนายจี่— เล่นบทอะไรล่ะนั่น

อุ่ฟ.. แต่ก็อดไม่ได้ที่จะระเบิดหัวเราะเสียงดังออกมา

“ อะไรเนี่ยยยย เล่นเป็นนางเอกรึไงล่ะนั่น~ ”

“ ไม่ค่อยเข้าเท่าไหร่เลยนะโควจัง แต่ชื่อน่ะพอได้อยู่ เพราะงั้นฉันเรียกแบบนี้ต่อไปเลยก็แล้วกัน เผื่อนายจะติดใจบทบาทล่ะนะ ใส่ใจสุดๆเลยใช่มั้ยล่ะ~ ”

ว่าแล้วก็หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมายื่นให้อีกฝ่าย เป็นผ้าผืนสีขาวง่ายๆมีปักคันจิชื่อเรียวเล็กๆตรงมุมนึง

พูดจบก็หันไปยักไหล่ยิ้มให้อีกคน

“ แต่ถ้ามีอยู่จริงแล้วจะมีตัวอะไรโผล่ออกมาจากข้างหลัง นายก็รู้นี่ว่าฉันอุ้มนายไหว ใช่ไหมล่ะ?”

.
.

“ หรือไม่อยากให้อุ้มกันนะ เดี๋ยวนี้ขี้อายรึยังน่ะโควจัง~ ”

ไม่เข้ากับบรรยากาศตึงเครียดของสิ่งลี้ลับตรงหน้าเลยซักนิด แต่เรียวก็พูดด้วยน้ำเสียงยียวนหยอกล้อไปพร้อมจิ้มแก้มอีกฝ่ายหยอก(ด้วยมือข้างที่เปื้อนสีดำ)

“ อืม …. ”

คำถามที่ได้ยินมาก็ชวนคิดอยู่ไม่น้อย

แล้วมันมีอยู่จริง .. หรือไม่มีอยู่จริง? ควรใช้อะไรเป็นตัวกำหนดกันนะ-

“ นั่นสินะ ฉันเองก็ไม่รู้หรอก .. เพราะงั้น ตอนนี้คิดว่ามีอยู่จริงไปก่อนก็แล้วกัน แบบอะไรนะ? ในชั้นศาลเหรอ ที่เขาพูดว่าถูกจนกว่าจะพิสูจน์ได้ว่าผิดอะไรนั่นน่ะ ฮะฮะ~ “

“ ไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่เย็นและไม่ร้อน ไม่เหนียวหรือลื่น ไม่มีกลิ่น ไม่รู้สึกเหมือนที่อยู่บนมือเป็นของเหลวจริงๆด้วยซ้ำ”

“ คงจะมีก็แต่ลางสังหรณ์ที่รู้ได้ว่าคงทำความเข้าใจสิ่งนี้ไม่ได้น่ะนะ ว่าไปนั่น”

พูดจบก็ยิ้มขำให้อีกฝ่าย

ยันหลังเพื่อนที่เผลอผงะถอยไว้ แล้วยิ้มโชว์เขี้ยวให้

“ แปลกดีเนอะ ว่าไหม? ”

เบนความสนใจกลับไปที่ประตูที่ตอนนี้เปื้อนไปด้วยร่องรอยประหลาดสีดำ น่าดึงดูดใจซะจนอดเอามือไปปาดรอยปื้นนั่นมาดูใกล้ๆ

“ อืม- สิ่งลี้ลับนี่แปลกดีเนอะ ทำตัวเหมือนจะดึงดูดให้เข้าไปหา แต่พอมาอยู่ตรงหน้าแบบนี้แล้วก็เข้าไปข้างในไม่ได้ แถมที่อยู่บนมือฉันนี่ก็- ”

“ อือฮึ ไม่ต้องห่วงเรื่องเลือดกำเดาเลอะเสื้อล่ะ ฉันเตรียมทิชชูมาเผื่อให้แล้ว~“

ลากเพื่อนไปก็พูดจ้อไป มือขยับอธิบายเหตุการณ์ตามที่ตัวเองเข้าใจให้เพื่อนที่ยังดูงงๆอยู่

“ เห็นว่านะ พวกปี 1 ติดอยู่ในหอประชุมออกมาไม่ได้ล่ะ มีอะไรบางอย่างเกี่ยวกับบัตรนักเรียนด้วยล่ะมั้ง? ”

“ เพื่อนในห้องว่ามาอย่างนั้นน่ะนะ ฉันก็เลยคิดว่าเราควรจะไปที่นั่นกัน”

“ เป็นวันเปิดเรียนที่มีสีสันใช้ได้เลยนี่นา! “

“โคคคคค จิิ!!!!! ”
วิ่งหน้าตั้งจากห้องเรียนตัวเองมาหาห้องอีกคนที่อยู่ติดกันพอดี นับว่าเป็นโชคดีสุดๆเลยที่รูมเมทได้มาอยู่ห้องใกล้กันแบบนี้

เมื่อเห็นว่าคนที่ตามหาอยู่มาอยู่หน้าห้องพอดี เลยถือโอกาสวิ่งไปจับไหล่อีกคนมาโยกๆเขย่าๆด้วยความตื่นเต้น

” ได้ยินเสียงประกาศนั่นใช่ไหม มีเรื่องสนุกที่ห้องประชุมล่ะ! “

” ไปกันเถอะ!! “

พูดยังไม่ทันขาดคำก็กึ่งจูงกึ่งลากเพื่อนซี้ไปทางห้องเจ้าปัญหาที่ว่า-