ความคิดถูกตัดขาดไป ช่างไม่น่าอภิรมย์เมื่อความวุ่นวายในห้องเริ่มก่อตัวเป็นรูปร่าง การแสดงของ 'สิ่งลึกลับ' ถูกกำหนดไม่ถูกจังหวะ เขาสงสัยว่าหนึ่งสาเหตุที่มันตายจะมีเรื่อง 'การไม่อ่านบรรยากาศ' อยู่ในนั้นไหม

"ผีเกเร" ขยายความต่อจากยูริ

ยามิเก็บมือไว้ข้างตัวเอง เลื่อนใบหน้าหันไปทางต้นเสียง

"เขารู้ไหมว่าเราจ่ายเงินอย่างถูกกฏหมาย ส่วนเขานั่นไม่"
ค่าไฟและค่าน้ำก็ด้วย เขาจำเป็นต้องชดใช้

ลมหายใจหลุดออกมาพร้อมกับเสียงกลั้นขำ

ชายหนุ่มตรงหน้ายังคงท้าทายเขาอย่างต่อเนื่อง พยามคว้านหาจิตวิญญาณและทรัพย์สินที่เขาครอบครองด้วยความใคร่รู้

"คุณกำลังบอกผมอ้อม ๆ อยู่หรอ— บอกว่าให้แสดงตัวตนมาให้เห็นมากกว่านี้"
สีดำตัดกับสีขาวจนแยกแยะได้ชัดเจน สีตรงข้ามสร้างแรงดึงดูดให้มือของเขาอยู่ไม่สุข

ถ้าแยกสีขาวออกไป คุณเมซากิจะกลายเป็นเจ้าสาวของเข้าไหม?
+

"มีคนกล้าไม่กี่คน ผมชื่นชมความกล้าของพวกเขาพอ ๆ กับใคร่รู้ในตัวพวกเขา"

ชีวิตของเขาคงโดนตามใจมาไม่เบา เห็นได้ชัดว่ายามิสนใจเหยื่อที่ดิ้นมากกว่าเหยื่อที่นับเวลาตายนิ่งในมือ ความสนใจต่อยูริจึงเพิ่มพูนขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

สิ่งของเฉพาะอาชีพจะมีทำให้ยามิได้สำรวจและมองหาอาชีพอีกฝ่ายไว้ในใจ เขาวางสายตาไปยังกองเอกสาร ก่อนจะเลื่อนไปพบกับ 'ผี'

"ผมชอบคนที่กล้าท้าทายผม ผีก็นับด้วย"

(ตื่นเต้นจัง ทำคนที่มองเราอยู่ลำดับชั้นต่ำกว่าหมาซะแล้ว💕)

(คุณอยากเห็นผมนอนหนาวอยู่ข้างถนนแบบหมาจรจัดหรอครับ มันฟินดี แต่ให้โอกาสคิดใหม่ คุณใจดีกว่านั้น)

(นายทำอะไร นี่คืออะไร 🫨🫨🫨 )

เขายิ้มจนตาหยี

ว่าแต่ ความมืดมันซ่อนอะไรไว้บ้างล่ะ จุดบอดหรอ ความกระหายเลือดหรอ ดาบที่สามารถปักจนถึงความตายได้หรอ

"ผมอยากจะพูดด้วยความมั่นใจว่าไม่มีปัญหากับเรื่องห้องราคาถูก..พอ ๆ กับที่คุณไม่หยี่ระกับไฟติดๆ ดับๆ หรือการตัดสินใจที่จะปิดไฟเพื่อมาอยู่กับคุณ "

ถ้อยคำดูระแวดระวัง ทว่าวิธีการแสดงออกมากลับเป็นคำขู่ของแมวตัวที่กดนิ้วลงย้ำซ้ำ เล่นกับมือของอีกคน "มีเหตุผลพอไหมครับ"

"เป็นเพราะเรื่องของการรับมือ"

แมวตัวนั้นวาดมือลงเหนือหลังข้อนิ้วของยูริ การท้าทายจากคำพูดและการกระทำยังคงเย้ายวนจนอดใจไม่ไหว ยามิถูกเร้าให้ตอบสนองตามสัญชาตญาณ นั่นช่วยไม่ได้

มันเป็นธรรมชาติพอ ๆ กับการรับรู้ว่าเวลากลางคืนท้องฟ้าจะเป็นสีมืด
"คุณรู้จักความมืด คุณเข้าใจว่าความมืดทำได้แค่ปกปิดคุณจากการมองเห็น"

"จากนั้นคุณก็หาแสงสว่าง แค่นั้นแหละ"

เสียงในลำคอบ่งบอกถึงความประทับใจต่อคนต่อปากต่อคำ ยามิแสร้งวางมือที่อก ทำเหมือนกับว่าเขาเป็นสาวน้อย หัวใจเธอเต้นระรัวกับคำสารภาพรัก(ซึ่งดูเป็นคำเสียดสีมากกว่า)

"ผมไม่เคยไปโรงพยาบาลเพื่อรักษาตัวเอง แต่ถ้าเป็น ก็ได้โปรด การอยู่ในอ้อมแขนคุณคงทำให้ผมเคลิ้มไปเลย"

เขาขยิบตา "เอาล่ะ ถ้าเรื่องเล่ามันทำให้ฝันของผมเป็นจริง ก็คิดว่าน่าสนใจ"
ยามิพยักเพยิดให้เล่าต่อ

โอ้ นั่นไม่ใช่สิ่งที่ปรารถนาเลย

"คุณรู้ไหม" เขาเริ่มพูด ดวงตาแฝงไปด้วยความคิดสนุกสนาน
"ถ้าไม่ใช่ในเวลานี้ ไฟในห้องที่กระพริบไปมาแบบนี้ ผมจะคิดว่ามันดูน่าโรแมนติกมาก.. ไม่ใช่ความคิดที่ว่าคุณเป็นผู้เช่าห้องที่ละเลยการจ่ายค่าไฟ"

อีกนัยยะหนึ่ง ช่วยทำอะไรกับมันด้วย ทั้งบรรยากาศเหมือนจะฆ่ากันหรืออื่นๆ

ราวกับว่าการเชื่อใจคนที่พึ่งพบกันครั้งแรกขนาดเลือกมาเป็นรูมเมทจะเป็นการตัดสินใจอันชาญฉลาด ยกเว้นแต่เป็นการเชื้อเชิญให้เข้ามาทำตามใจ

ซึ่ง จากสายตาพิจารณาแล้ว ยามิไม่คิดว่าจะเป็นอย่างหลัง

เขาปล่อยให้แมวขี้สงสัยตัวดังกล่าวสังเกตต่อไป ภายใต้การเคลื่อนไหวโดยไร้ความกังวล ยามิเอียงคอให้ดูน่ารัก แต่ไฟในห้องกลับชูความน่ารักให้ไปสุดทางตรงข้าม

(การลองและเรียนรู้ข้อผิดพลาดถือเป็นจุดเด่นของผมเลยครับ ไม่ต้องกังวลไปว่าจะมีคนท้อ )

(เกี่ยวก้อยกัน ไม่มาจะโผล่ไปหลอกที่ DM นะครับ)

(Ooอยากควบคุมหุ่นเชิดตัวนี้จัง)

(ฟหกฟหกฟ ถูกใจใช่เลย เอนเนอจี้นี้ T___T )