"ช่าย~"

เห็นท่าทางเพื่อนแบบนี้ไม่รู้จะแก้ตัวยังไงดี งั้นก็ยื่นข้างที่ยังไม่กัดให้กินดูก็แล้วกัน

ดูไปดูมา อย่างกันเมนูเด็กอ้วนเลยนะเนี่ย

"อยากลอง.. กินดูไหม?"

"ก็แค่เครปช็อกวิปครีมธรรมดาน่ะ"

พอเห็นเพื่อนกินแบบนั้น ก็ชื่นใจเลยทีเดียวเชียว

"อยากกินไหม?"

ถึงเขาจกัดมันไปคำนึงแล้วก็เถอะนะ พูดก็ยิ้มแหะๆไป ไม่อยากให้รู้ว่าแค่อยากกินวิปครีมเฉยๆด้วย่น่ะสิ

"ถ้าสนุกนานเกิน เดี๋ยวจะกลับบ้านค่ำเอานา.."

เขาเลิกคิ้วให้ ที่นี้เป็นตาของเขาเดินนำบ้าง เขาพาเพื่อนเดินมาหยุดหน้าร้านเครป ก่อนที่จะสั่งเครปมาอย่างไม่รอช้า

"ยังไงก็กินให้อิ่มก่อนจะดีกว่านะ"
พูดไปก็รับเครปสตอร์เบอรี่กล้วยราดด้วยช็อกโกแล็ตมายื่นให้เพื่อนตัวเอง

แต่เขาก็ไม่ลืมสั่งของตัวเองมากินอีกอันด้วย แบบนี้ค่อยมีแรงขึ้นหน่อย!

"งั้นเอาไว้คราวหน้าก็แล้วกันน้า"

เขาพูดไปแบบนั้น ก่อนจะปล่อยให้เพื่อนพาลากเขาเข้าไปในานอย่างว่าง่าย

"คุโระจังอยากกินอะไรรึเปล่า"

พอเดินเขามาในงานได้ บรรยากาศก็คึกคักขึ้นมาทันที เขาเงยหน้ามองต้นไผ่ภายในงานไปพลาง

โคร่กกก---
แต่เหมือนเสียงท้องร้องจะไม่ค่อยสนว่าจะได้กินอะไรนะ...

"ฮ่ะๆๆ อย่างงั้นหรอ?"
"ของพวกนี้จะใส่ตอนไหนก็ได้ แต่เสียดายน่าจะใส่ยูกาตะมาเป็นเพื่อนคุโรมิจังนะเนี่ย"

เขาหัวเราะเบาๆอย่างไม่ยีระนัก เขากวาดตาไปมองงานแถวห้างสรรพสินค้าด้วย

"ไปกันเถอะ ฉันยังไม่ได้กินข้าวเลยด้วย"
"หิวจะแย่แล้ว~"

พูดไปก็ลูบท้องไปด้วย

"ไม่นะ ไม่เห็นจะแปลกเลย"

เขาตอบกลับในทันทีหลังจากที่จัดการยัดโทรศัพท์กลับลงกระเป๋ากางเกง

"ในวันเทศกาลแบบนี้แต่ละคนก็ใส่กันมาด้วย"
"แถมคุโรมิจังออกจะน่ารัก ดูเหมาะจะตาย"

เขาพูดพร้อมกับยิ้มให้เพื่อนตรงหน้า มือชี้ไปที่จัดงานที่ไม่ไกลจากพวกเขามาก

(เขิลเลอ)

ในระหว่างที่กำลังเลื่อนเปลี่ยนเพลงอยู่นั้น

?

เขาเปิดเข้าไปดูในแชท ก่อนจะดึงสายหูฟังออกก่อนหันไปมองคนที่อยู่ข้างหลังตน

"!"
"โห แปลกตาเลยนะเนี่ย"

ก็นะ ไม่คิดว่าเพื่อตัวเองจะจัดเต็มกว่าที่คิดมานี่นา

พรืด-!

ถึงกับต้องหันหน้าไปกุมท้องขำเลยทีเดียว

"ฉันเพิ่งนึกขึ้นพอดีว่าใส่ลิ้นชักตัวเองแล้วยังไม่ได้คืนนายน่ะซี่😗"

พอเห็นกอดหนังสือเขาก็หีวเราะคิกคักสัพายกระเป๋ากีต้าร์พร้อมออกห้อง

"งั้น ไปกันเถอะ"

หรี่ตามองเพื่อนยืดอก ว้าว..สุดอดไปเลย อยากปรบมืออีกรอบเลยแฮะ

"ว่าแต่คุโรมิจังอยู่ชมรมเดิมนี่ใช่ไหมนะ?"

เหมือนจะจำได้อยู่ เพราะเขาแทบไม่เข้าชมรมมา2ปีเลยด้วย

แหม พลอยอดคิดไม่ได้เลยว่าตอนที่เขาไม่มีชมรมน่ะว่างมากโดยเฉพาะช่วงเทศกาล

"ฮ่าๆ ก็แม่ฉันไม่ยอมให้มันสกปรกนี่นะ"

พูดไปก็เดินเข้าไปในห้อง หยิบกีตาร์ตัวนั้นของเขาใส่กระเป๋ากีต้าร์

ผมมาแล้วนะ..

ก่อนจะหันไปยิ้มแฉ่งและหยิบหนังสือการ์ตูนเล่มนึงออกมาจากลิ้นชัก

"นี่ ฉันว่าจะคืนให้นายตั้งนานแล้ว"
"หมกห้องฉันได้ปีแล้วมั้งเนี่ย"

"เดี๋ยวมันต้องมซักวันที่อยากเป็นอะไรซักอย่างอยู่แล้ว"

"ความรู้สึกอันแรงกล้าของตัวเองคุโรมิจังน่ะรู้ดีที่สุดนะ"

เขาพูดออกมาจากใจจริง เพราะงั้นแม้แต่ตัวเขาเองยังคงคอยย้ำเตือนเสมอเช่นกัน

ในขณะที่นั่งมองเพื่อนอยู่อย่างตั้งใจ

"มีอะไรที่อยากทำแล้วยังไม่เคยทำเปล่าล่ะ ถ้าหากเป็นฉันคงจะอยากเจาะหูเพิ่มล่ะมั้ง"

ว่าไปก็แอบเอาผมทัดหูให้ดู เขาเจาะข้างละ3รูเลย แต่แทบไม่ได้โชว์

"นั่นสิน้า~"

ถึงกับเอ็นดูท่าทางลุกลี้ลุกลนตรงหน้าอย่างอดไม่ได้ ช่างเป็นเพื่อนที่ดูซี่อตรงจริงๆ

เขาเบิกตาขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบ

"ถูกต้อง"
"งี้ต้องให้รางวัลซะแล้ว อยากได้อะไรดีล่ะ?"

กำๆแบๆตามอย่างว่าง่าย ถ้าใครเดินผ่าน2คนนี้ คงไม่คิดว่าเป็นปีมานั่งเล่นอะไรแปลกๆล่ะนะ..

"คงเพราะว่าเป็นสิ่งที่ชอบด้วยล่ะมั้งนะ"

"ฉันก็เลยพอจะเล่นเก่งแต่กีต้าร์นี่แหล่ะ ส่วนเรื่องเรียนหรือเรื่องอื่นก็ไม่ได้เรื่องเลย"หัวเราะแก้เขินตาม

"โหววว แบบนี้ว่างๆต้องได้ลองดีดของจริงดูแล้วนะคุโรมิจัง"
เท้าคางมองเพื่อนอย่างชอบใจ

(ฮี่ๆๆ ขอบคุณน้องรูบี้ที่มาจอยเหมือนกันค่า)

"อ่าวไม่ชอบรสเปรี้ยวหรอ?"

เขาถึงกับเบิกตาขึ้น ค่อนข้างจะแปลกใจเลยที่เพื่อนไม่ชอบน่ะ

"งั้นชอบรสอะไรอ่ะ"

"อืมมม แบบนั้นก็คงดูง่ายไปน่ะสิน้า ถ้าฉันให้แลก"
เขาทำท่าทางคิดอะไรบางอย่างอยู่ซักพักนึง

"งั้นลองเสนอว่าจะกินลูกอมๆเปรี้ยวนี่กี่เม็ด ถ้าฉันพอใจจะให้บัตรคือดีมั้ย?"

"โถ่"
"ถ้าไม่ได้ห่วงจริงก็คงแอบเศร้าแย่นะเนี่ยแบบนี้"
เขาแค่พูดล้อเล่นเท่านั้น ก่อนจะเปิดกระป๋องน้ำอัดลมมาดื่ม

"ว้าววว"
ปรบมือกับกระป๋องเบาๆตามให้ได้ฟิลลิ่ง

"งั้นรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้เร็นยะกำลังคิดอะไรอยู่น้าคุโรมิจัง?"

(ด้วยสกิลวาดมืออันต่ำเตี้ยเรี่ยดินของเค้า...)
"อื้ม"

"แต่มือของคุโรมิจังน่ะ.." เขามองแผลเล็กๆอยู่เงียบๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปมากนัก

"ได้ซี่ แต่ฉันไม่ได้มีฝีมืออะไรมากนักหรอกนะ" เขาหัวเราะแก้เขิน

"ของเล่นน่ะหรอ แบบไหนกันน่ะ"

ตัวเขาสะดุ้งทันที จนหลุดเสียเฮือกออกมาเบา ก่อนจะปรับเป็นเสียงหัวเราะร่าแก้เขินแทน

"โทดทีๆๆๆ! ฉันคงจะเหม่อไปหน่อย"

พูดไปก็ถึงกับรีบจ้ำอ้าวเดินขึ้นไปเลื่นเปิดประตูห้องเก่าๆของตัวเอง ถึงจะเรียบร้อยกว่าเดิมเพราะแม่เขาทำความสะอาดให้ แต่ข้าวของตกแต่ง โปสเตอร์ที่จัดวางมีเยอะมาจนเกือบมองไม่เห็นผนังห้องเดิม

มันมีกีต้าร์ตัวเก่าตัวนึงวางอยู่บนทีวาง เหมือนกับกำลังรอคอยเจ้าของอยู่

"นายก็พูดถูก"
พยักหน้ารับ แต่ถูกคนตรงหน้าจะพูดตรงไปตรงมาขนาดนั้น เขาก็ไม่ได้รู้สึกโกรธคนตรงเลยแม้แต่นิด

เหมือนกับว่าโดนบอกในสิ่งที่เขาควรตัดสินใจได้ตั้งนานแล้ว

"เพราะถ้าให้ฉันไปทำอย่างอื่น ก็คงจะยังไม่อยากทำอยู่ดีน่ะนะ"
เขาหัวเราะแห้ง มือจิ้มกดตู้กดน้ำตามบ้าง จนได้น้ำอัดลมมาถือไว้ในมือ

"แต่ยังไงก็ตาม ขอบคุณรูบี้จังมากๆเลยนะ"
"ช่วยได้มากเลย"