“ครับ ก็คิดว่าจะไปเดินอยู่นะ”

คนตัวสูงหันไปมองผู้คนรอบ ๆ ที่เริ่มจะส่งเสียงครื้นเครงผิดจากตอนที่ทั้งเกาะปกคลุมไปด้วยความมืดมิดลิบลับ

“...แต่เดินคนเดียวคงจะเหงาแย่ ไม่รู้ว่าจะมีใครอยากไปเดินกับผมด้วยหรือเปล่า?”

นาโอยะกระแอมไอแก้เขินในลำคอ พลางลูบท้ายทอยไปมา ไม่รู้ว่าคนตัวเล็กจะเข้าใจในสิ่งที่เขาพยายามจะสื่อหรือเปล่า

“สงสัยว่าเขาคงจะอยากมาทักทายคุณล่ะมั้งครับ ทีกับพี่ชายตัวเองไม่เคยโผล่มาให้เห็นเลยนะ เด็กคนนี้นี่” น้ำเสียงนุ่มทุ้มเจือความรู้สึกผิดหวัง ความมืดมิดทำให้ไม่เห็นว่าชายหนุ่มกำลังทำสีหน้าเช่นไร

ฉับพลันแสงสว่างของทั่วทั้งเกาะก็กลับมาเป็นปกติ เสียงอื้ออึงของคนภายในงานก็กลับมาดังเช่นเดิม

ร่างสูงกระพริบตาไปมาเพื่อปรับโฟกัส แล้วจึงหันไปยิ้มให้หญิงสาว

“เหมือนว่าไฟจะมาแล้วนะครับ”

นาโอยะหัวเราะเบา ๆ ให้กับท่าทางของเธอ นิ้วโป้งถูฝ่ามือไปมาตรงที่เคยมีความร้อนจากฝ่ามือของหญิงสาวอยู่

“ฮะ ๆ นั่นสิครับ คงเป็นผมที่บ้าไปเอง...”

“คนที่ตายไปแล้วคงไม่มาอยู่ตรงนี้หรอกครับ เอ...หรือผมจะเข้าใจผิดมาโดยตลอดกันล่ะเนี่ย?”

ถึงปากจะพูดว่าเข้าใจผิดไปเอง แต่น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยการหยอกล้อ ก็บ่งบอกว่าร่างสูงยังคงเชื่อแบบนั้น เชื่อว่าแฝดผู้น้องยังอยู่ข้าง ๆ กายเขา

+

“งั้นคงจะเป็นริคุสินะ…” เสียงทุ้มบ่นพึมพำกับตนเองเบา ๆ นัยน์ตาสีม่วงเหม่อลอยพร้อมทั้งส่งรอยยิ้มอบอุ่นไปให้พื้นที่ว่างเปล่าข้างหญิงสาว

“ไม่ต้องห่วงนะครับ เขาไม่ทำอะไรหรอก”

คนตัวสูงยิ้มรับไม่ปฏิเสธ จึงเป็นการตอกย้ำว่าสิ่งที่เธอเห็นนั้น ไม่ได้เป็นแค่ภาพลวงตาแต่อย่างใด

สงสัยน้องชายเขาคงจะอยากมาทักทายเธอกระมัง?

“...ครับ?” ชะงักไปเล็กน้อย ทอดสายตาไปมองข้าง ๆ กายหญิงสาว

สิ่งที่พบ...กลับมีแต่ความว่างเปล่า

“พี่...เห็นหรือครับ?”

ร่างสูงเม้มริมฝีปากกดความตื่นเต้น เขารู้ว่าไม่ควรจะรู้สึกแบบนี้ ในขณะที่หญิงสาวเป็นกังวล

นาโอยะไม่แน่ใจว่าเธอเห็นใครหรืออะไร แต่ถ้าหากคนที่เธอเห็นคือน้องชายของเขาขึ้นมาละ?

“เขาเป็นยังไงครับ” รู้ว่าไม่ควรถาม แต่ก็อดที่จะเอื้อนเอ่ยออกไปไม่ได้

“ได้สิครับ”

นาโอยะยิ้มรับท่ามกลางความมืดมิด กระชับมือของหญิงสาวให้แนบชิดกว่าเดิม ฟังจากน้ำเสียงของเธอแล้ว ท่าทางคงจะรู้สึกกังวลอยู่แน่ ๆ

กายสูงโน้มตัวลงไปกระซิบข้างหูหญิงสาวจนรับรู้ได้ถึงกลิ่นหอมอ่อน ๆ

“กลัวรึเปล่าครับ?”

“ผมจะไม่ไปไหนครับ ไม่ต้องกังวลนะ”

นิ้วเรียวยาวเขี่ยฝ่ามือขาวของคุณรุ่นพี่เบา ๆ ราวกับว่าต้องการจะปลอบโยนคนตัวเล็กให้รับรู้ว่าเขายังอยู่ตรงนี้

พอดวงตาสีม่วงเริ่มจะเคยชินกับความมืด จึงหันไปหาหญิงสาวข้างกาย กอบกุมมือเล็ก ๆ ของเธอ

“จับมือกันไว้นะครับ จะได้ไม่หลง”

ร่างสูงกระแอมไอเล็กน้อยแก้ความรู้สึกขัดเขินที่ตนจับมือหญิงสาวก่อน

“ฮิเมะคาวะซังเริ่มชินกับความมืดหรือยังครับ? เราเดินไปใกล้ ๆ งานกันไหม ไฟมาเมื่อไหร่ จะได้เดินงานด้วยกันเลย?”

“เห็นว่ามีนักเรียนตั้งบูธกันด้วยน่ะครับ เผื่อ คุณอยากไปดู...”

“ของคนอื่นอาจพอเป็นไปได้...”

“แต่ของผมมันไม่มีวันเป็นจริงหรอกครับ ผมรู้ดี---”

สิ้นสุรเสียง ทั่วทั้งงาน ไม่สิอาจจะเป็นทั่วทั้งเกาะก็ตกอยู่ในความมืดมิด จู่ ๆ แสงไฟก็ดับลง เงียบงันไม่มีแม่แต่เสียงของจั๊กจั่น เสียงของลมพัดใบไผ่ หรือเสียงของผู้คน

บรรยากาศคล้ายจะหนักอึ้ง นาโอยะถอนหายใจพึมพำ

‘อา เป็นแบบนี้อีกแล้ว’

+

นาโอยะแสร้งทำเมินต่อคำหยอกล้อของหญิงสาว ใบหูแปรเปลี่ยนกลายเป็นสีแดงระเรื่อ กระแอมไอหนัก ๆ ทำทีเปลี่ยนเรื่อง

“ก็ ครับผมมาเขียนคำอธิษฐานน่ะ...”

“ถึงจะรู้ว่ายังไงก็ไม่มีทางจะเป็นจริงได้เถอะ ฮะ ๆ”

เขายิ้มหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ ท่าทีเหมือนกับเรื่องที่พึ่งพูดออกมาไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร...

หากแต่แววตากลับวูบไหวอย่างน่าประหลาด

“แล้วรุ่นพี่ล่ะครับ ได้มาเขียนคำอธิษฐานอะไรหรือยัง?”

“อึก ขอโทษครับ”

ลูกกระเดือกสั่นไหวขึ้นลง มือหนารีบปล่อยองค์เอวออกยกมือขึ้นมาไว้ข้างตัวราวกับเป็นผู้กระทำผิด

เสียดายนิดหน่อย แต่จำใจต้องปล่อยมือ...

อยู่ในโรงเรียนแท้ ๆ มือไวอย่างนี้ใช้ได้ที่ไหน?

นาโอยะตบตีอยู่กับตัวเองสักครู่ ก่อนจะพรั่งพรูลมหายใจให้ความรู้สึกกลับมาเป็นปกติ แล้วยิ้มถามถึงสิ่งที่หญิงสาวตามหา

“ต่างหูนั่น เป็นของสำคัญมากหรือครับ?”

ร่างสูงเสียหลักตกใจเมื่อถูกดึงให้เข้าไปใกล้ชิดเธอ มือข้างที่ถือต่างหูประคองที่เอวของอีกฝ่ายโดยอัตโนมัติ

ใบหูนิ่มขึ้นสีเล็กน้อย เธอแหย่เขาอีกแล้ว...

“ใจเย็นสิครับ เดี๋ยวก็ได้ล้มกันทั้งคู่หรอก”

นาโอยะเปลี่ยนจากกอบกุมมือหญิงสาวเป็นจับมือเธอให้คลายออก ก่อนจะวางต่างหูงามคืนให้

“หึ ๆ นี่ครับ ผมไม่แกล้งแล้วก็ได้”

เขาหัวเราะเบา ๆ ในลำคอให้กับท่าทีของหญิงสาว เพราะแบบนี้ไงถึงอดแกล้งคุณคนสวยไม่ได้

นาโอยะเห็นหญิงสาวแบมือมาตรงหน้า ก็ใช้มือข้างที่ไม่ได้ถือต่างหูกอบกุมฝ่ามือนุ่ม ๆ ของอีกฝ่าย

“อยากจับมือหรือครับ? ได้อยู่แล้วผมไม่ติดอะไร”

“ให้ผมพาไปหาไหมครับ? ผมว่าของที่คุณทำหายคงจะอยู่แถว ๆ นี้แน่”

ยิ้มตอบรับเสียงหวานของหญิงสาว วันนี้เธอก็ดูงดงามเช่นเคย

“บังเอิญจังเลย ฮิเมะคาวะซังก็มาแขวนคำอธิษฐานเหมือนกันสินะครับ?”

แต่ดูจากท่าทางที่ร้อนรนและนัยน์ตาสีทับทิมสวยที่กำลังจับจ้องมายังสิ่งของที่อยู่ในมือเขา

โอ้ มาตามหาของนี่เอง...

นาโอยะยิ้มนึกอยากแกล้งเธอขึ้นมาดื้อ ๆ จึงทำเป็นไม่สนใจสายตานั้น

“หรือว่ามาตามหาของครับ ให้ผมช่วยหาไหม?”

ร่างสูงแขวนใบทันซาคุไว้ที่กิ่งไผ่ข้างหน้า แต่แล้วนัยน์ตาสีม่วงก็สังเกตเห็นวัตถุแวววาวบางอย่างที่พื้น

ต่างหูไข่มุก? ของใครกัน

ฝ่ามือเรียวหยิบยกขึ้นมาด้วยความสนใจ …เป็นของที่มีราคา เจ้าของคงตามหามันแถวนี้ไม่ผิดแน่

จู่ ๆ ลมก็พัดแรงจนเส้นผมสีรัตติกาลปลิวสไว นาโอยะมึนงงเล็กน้อย หันกลับไปตามทิศทางของลม

พลันสบสายตาเข้ากับหญิงสาวคนงามที่คุ้นเคย

“อา…สวัสดีครับคุณรุ่นพี่”