เธอมองไปที่มือเล็กๆของเพื่อนของเธอ แล้วยิ้มบางๆ

"อืม กลับกันเถอะ"

เธอจับมือมิอุมิซังไว้ก่อนะจะเดินกลับห้องเรียนไปพร้อมกัน

เธอส่ายหน้า แล้วยื่นบัตรให้มิอุมิซังดู

"เราไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องห่วง"
"เอานี่ ใช่บัตรของมิอุมิซังไหม"

เธอยิ้มให้มิอุมิซัง เพื่อให้เธอสบายใจ แต่มันก็เจ็บจริงๆล่ะนะ ฮ่าฮ่าฮ่า...โอ้ย..

ตุบ!

"เหว๋อ! โอ้ย!"

ดูเหมือนว่ามิอุมิซังจะช่วยได้สำเร็จ เมื่อแงะขาของนาโอโกะออก ตัวของเธอก็ตกลงมาแต่ก็ดีที่เธอกลับตัวทัน หลังของเธอเลยกระแทกลงพื้นแทนที่จะเป็นหัว แต่ก็ไม่ได้บาดเจ็บอะไรนัก

"เจ็บจัง...แต่ว่าเก่งมากเลยมิอุมิซัก เธอช่วยชีวิตฉันไว้"
"...ขอบคุณมากๆเลยนะ"

เธอนั่งชมและยิ้มบางๆให้มิอุมิซัง แต่ถ้าไม่มีมิอุมิซังอยู่ด้วยตอนั้นคงติดอยู่บนต้นไม้นานกว่านี้แน่ๆ

เมื่อเห็นมิอุมิซังพูดแบบนั้นเธอก็พยักหน้าตอบรับ แล้วพยายามรออย่างใจเย็น เธอห้อยหัวแบบนั้นนี่

"น่าอายจริงๆเลยเรา...."

เธอพูดออกมาด้วยความอายเล็กน้อย แต่นาโอโกะก็เชื่อว่ายังไงมิอุมิซังก็จะช่วยเธอได้ เธอครุ่นคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเพื่อรอให้มิอุมิซังมาช่วย

เธอครุ่นคิดก่อนได้ฉุดคิดว่าตอนนี้เรากำลังทำให้คนด้านล่างเป็นห่วงอยู่
เธอมองไปที่มิอุมิซังก่อนจะพยายามพูดปลอมไม่ให้มิอุมิซังแตกตื่น

"มิอุมิซัง ไม่เป็นไรนะ ฉันไม่เป็นไร"
"ใจเย็นๆไว้นะ"

ดูเหมือนเธอจะกลัวว่าเพื่อนตัวเล็กของเธอจะตกใจมากกว่ากลัวตัวเองตกจากต้นไม้ซะอีก

"ไม่เป็นไร ตอนเด็กน่ะฉันปีนต้นไม้เก่งนะ"
"เอาล่ะ ฮึบ!"

เธอกระโดดขึ้นไป พร้อมปีนขึ้นไปอย่างระวัง แต่ก็ชำนาญเช่นกันเมื่อไปถึงตรงที่มีบัตร เธอค่อยๆเอื่อมมือไปคว้า

"อีกนิดเดียว...อ่ะ ได้แล้ว"
พรึบ!

เธอคว้าไปเก็บบัตรได้สำเร็จ ก่อนนะค่อยๆกลับตัวเพื่อลงจากต้นไม้ แต่เหมือนว่าจะไม่ง่ายอย่างที่คิด เธอดันสะดุดทำให้ขาเกี่ยวกับต้นไม้จนตอนนี้ขาของเธอติด และตัวของเธอห่อยลงมาจากต้นไม้
+

นาโอโกะเอียงหัวคิดเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจ ปีนขึ้นไปเก็บบัตร

"รอตรงนี้นะ มิอุมิซัง"

ไม่ทันพูดจบเธอก็รีบวิ่ง ละหายไปซักพัก ก่อนจะกลับมาพร้อมกับใส่กางเกงวอร์มขายาว

"เอาล่ะ ฉันพร้อมแล้ว"

เธอมองตามที่นิ้วของมิอุมิชี้ไป จนเห็นบัตรอันหนึ่ง ที่มีชื่อของเธอแปะอยู่บนนั้นจริงๆ

"เจอแล้ว..แต่ว่า..."

แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกดีใจอะไรมากขนาดนั้น เพราะยังหาบัตรของมิอุมิซังไม่เจอ

นาโอโกะ เริ่มกวาดตามองหาบัตรของมิอุมิซังอีกครั้ง ก่อนจะสะดุ้ดตากลับแสงวิ้ววับบนต้นไหม พอเพ่งมองดีๆมันคือบัตรนั้นเอง

"มิอุมิซัง..นั้นมันใช่บัตรมิอุมิริเปล่าคะ"

เธอชี้ขึ้นไปบนต้นไม้สูง

(จริงค่ะน่ารักมาก💖 จะพามิอุมิซังไปหาบัตรจนกว่าจะเจอค่ะ😤💪)

"โอเคค่ะ งั้นไปกันต่อนะคะ"
"งั้น...ครั้งนี้เราไปที่บอร์ดประกาศกันดีกว่าค่ะ"

เธอคิดว่าถ้าไปที่นั้นอาจจะมีคนประกาศตามหาบัตรหายอยู่บ้าง และบ้างคนก็อาจจะมีบัตรของเราอยู่

"เราต้อหาเจอแน่ๆค่ะ ไม่ต้องห่วง.."

นาโอโกะไม่รอช้าจูงมือมิอุมิซังไปตามหาบัตรอีกครั้ง

"....."
"ช่วยอยู่นิ่งๆก่อนนะคะ"

หลังจากที่เธอเห็นเลือดที่ไหลออกมาไม่หยุด สติของเธอก็กลับมาครบในทันที รีบหยิบกระเป๋าพยาบาลพกพาของตัวเองออกมาเพื่อทำแผล

เธอเช็ดเลือดที่ไหลออกพร้อมทายาฆ่าเชื้อให้ละใช้พลาสเตอร์ปิดแผลเสร็จสรรพ เธอทำแผลอย่างชำนาญเหมือนกับว่าเธอทำอะไรแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว

"..เสร็จแล้วค่ะ"
"ดีนะคะที่ยังเป็นแค่เข็ม ต้องขอโทษอีกครั้งนะคะ"

เธอโค้งตัวลง

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ"

ตอนแรกเธอคิดจะปฏิเสธแต่ว่าถ้าทำแบบนั้นมันคงเสียน้ำใจแย่ นาโอโกะเลยรับข้าวปั้นมาเป็นข้าวเที่ยง และกล่าวขอบคุณเหล่าพนักงาน

"ขอบคุณสำหรับข้าวปั้นนะคะ คร่าวหน้าหนูจะมาอุดหนุนร้านนะคะ"

เธอโค้งหัวแสดงความขอบคุณอย่างสุภาพ และยิ้มบางๆตอบกลับเหล่าพนักงานตรงหน้า

(ได้รับ ข้าวปั้นไส้ไข่ปลาเมนไทโกะมา 1 ea! ชินดันน่ารักมากๆเลยค่ะ🥰)

"อ่ะ! ขอโทษนะค-"
"น-นิ้ว นิ้วคุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ"

เธอตกใจหน้าซีดทันทีที่เห็นเข็มที่กำลังปักอยู่ที่นิ้วของชายร่างสูงตรงงหน้า
เธอจับมือของชายตรงหน้าแล้วถามปนกังวลไม่หยุด

"คุณเจ็บมากรึเปล่า! ไปห้องพยาบาลกันเถอะนะคะ!"

เพราะความตกใจบวกกับความรู้สึกผิดทำให้นาโอโกะไม่ได้ทันได้คิดว่า เธอก็มีกระเป๋าพยาบาลอันเล็กๆอยู่ แค่ดึงออกช้าๆใช้ยาฆ่าเชื้อแล้วเอาพลาสเตอร์แปะก็น่าจะพอแล้ว

นาโอโกะที่กำลังก้มๆหาบัตรอยู่ แต่ก็หาไม่เจอเช่นกัน หันไปตอบกลับคุณเพื่อนที่เดินคอตกกลับมา

"ไม่เจอเลยค่ะ.. ว่าแล้วคงไม่ได้หาง่ายๆแบบนั้น "
"แต่ไม่เป็นไรนะคะ เดี๋ยวเราก็หาเจอ"

เธอลูบหัวและยิ้มบางๆให้มิอุมิซังอีกครั้ง เพื่อปลอบเธอไม่ให้หมดหวัง ยังไงเราก็ต้องหาเจอ มันคงอยู่แค่ในเขตโรงเรียนเนี้ยแหละ

"ไหนๆหาที่นี่แล้วไม่เจอ งั้นก็ไปหาที่อื่นกันต่อเถอะนะคะ"
"ยังเดินไหวใช่ไหมคะ?"

(ขออนุญาตปักไว้ก่อนนะคะ👐🥺)

"....ก็เป็นแบบนี้ทุกปีนั้นแหละนะ"

เธอเอ่ยตอบมิอุมิด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย แต่ก็มองรอบๆตามเช่นกัน แต่เพราะรอบๆมีแต่ความวุ่นวายเธอจึงรีบพามิอุมิไปให้ถึงลานจอดจักรยาน

"ถึงลานจอดจักรยานแล้วล่ะ.."
"งั้นเราแยกกันหาแถวๆนี้ละกันนะคะ มิอุมิซัง"

เมื่อมาถึงจุดหมาย นาโอโกะก็ไม่รอช้าที่จะหาบัตรที่หายไป แต่เพื่อที่จะได้ไม่เสียเวลาเธอจึงบอกให้มิอุมิซังแยกกันหา แต่ก็ยังคงเดินอยู่ใกล้ๆกัน

"ค่ะ งั้นไปกันเถอะค่ะ มิอุมิซัง"

นาโอเกะเปลี่ยนจากให้มิอุมิซังจับชายเสื้อมาเป็นจับมือแทน มันคงจะสะดวกกว่าเวลาเดินไปไหนด้วยกัน ตอนที่ไปที่ๆคนเยอะๆก็จะได้ไม่หลงด้วย

"จับมือเราไว้ จะได้ไม่หลงนะคะ"

นาโอโกะยิ้มบางๆให้เพื่อนตัวน้อยของเธออีกครั้งก่อนจะพาเดินออกจากห้องไปเพื่อที่จะไปแถวลานจอดจักรยาน

เธอคอยระวังค่อยๆเดินเพื่อที่จะให้มิอุมิซังเดินตามทัน จนกว่าจะถึงจอดจักรยาน

( วิ่งๆๆๆ สไลด์🏃‍♀️)

( ขอบคุณค่ะ~ เป็งแก๊งเด็กซน💪💖 )