"ขอให้เจอไวๆล่ะ ไม่งั้นอดกินข้าวแน่"

เขาโบกมือให้อีกฝ่าย

"ไว้เจอกันตอนเย็นล่ะนางิสะ"

"เอ๊ะ? อ้าว? นางิสะยังไม่เจอบัตรของตัวเองหรอ"

โชเอเลิกคิ้วถามขณะส่งข้อความหาน้องสาวถึงการนัดแนะเย็นนี้

"โดนเพื่อนแกล้งแอบหยิบมารึเปล่า ห้องเราโดนแบบนี้กันเยอะเลย"

เขาเสนอบอกลูกพี่ลูกน้องตรงหน้า

"ไม่เป็นไร ปกติเราก็ฝึกปักผ้าบ่อยๆก็เลยมีเอามาให้เพื่อนเลือกเผื่อจะชอบอันไหนบ้าง งั้น...เราไปก่อนนะคุโจ ไว้มีของแล้วจะแวะไปหาล่ะ"

แล้วชายหนุ่มที่หน้าชื่นตาบานก็โบกมือไหวๆให้อีกคนด้วยท่าทีโอเวอร์แอคติ้งในระดับหนึ่ง

"คุโจอยากได้มั้ย? เดี๋ยวเราเอาไปถามเพื่อนในห้องก่อนแล้วเดี๋ยวเราเอามาเผื่อให้อีกที"

"ว่าแต่คุโจอยู่ห้องไหนนะ ขออีกรอบทีสิ เราจะได้เอาผ้าเช็ดหน้าไปให้"

"อืม...งั้นเท็ตสึชอบแบบไหนมากกว่ากัน ดอกไม้ สัตว์เล็กๆน่ารักๆ หรือแบบลายแพทเทิร์นเท่ๆล่ะ"

โชเอหยิบผ้าเช็ดหน้าต่างๆที่เขาฝึกปักขึ้นมาให้อีกคนดู ถึงจริงๆเขาจะเอามันมาให้เพื่อนๆของเขา แต่ในเมื่อครั้งนี้มีแต่เพื่อนใหม่ ก็คงต้องจำความชอบทุกคนใหม่แต่แรกแล้วล่ะ

"เอาสิ ข้าวเย็นบ้านนางิสะอร่อยยย เดี๋ยวเราส่งข้อความไปบอกซุสุอีกที"

เขายกมือขึ้นตื่นเต้นดีใจ

"ตั้งแต่แยกกันเมื่อเช้าก็ไม่เจอหน้าเลย ไม่รู้รีบไปไหน ไม่รอกันเลยเดี๋ยวนี้"

"จะเรียกลูกค้าก็ไม่ถูกนักเพราะว่าเราเอาอันที่ฝึกปักไปแจกน่ะ ไม่กล้าขายหรอก"

"ก็อย่างเช่นแบบนี้ อ๊ะ! แต่อันนี้ให้ไม่ได้นะๆ อันนี้มีเจ้าของแล้ว"

“ใช้ความคิดสุดๆไปเลยล่ะ ลายไหนปักคู่ได้ ลายไหนปักคู่กันไม่ได้ออกมาไม่สวย ต้องร่างให้เสร็จทั้งผืนกว่าจะได้ปัก”

เขาว่าไปพลางสะบัดมือประกอบบ่งบอกว่าการต้องเกร็งไหล่เกร็งมือกับงานอดิเรกนี้ต้องใช้ความอดทนแค่ไหน

“แต่ก็สนุกดีนะ ตอนที่ซ้อมปักบนผ้าเช็ดหน้า พวกผู้หญิงในห้องรู้เรื่องก็พากันมาเลือกใหญ่เลย”

“จะว่าศิลปะก็ใช่… แต่ว่าบางทีมันก็ใช้แค่ความเคยชินดับความอดทนมากกว่า“

เขาว่าก่อนจะเสริมต่อ

”มันมีแพทเทิร์นของมันอยู่แล้วตอนทอ ส่วนตอนปักก็ เออใช่… ใช้ความคิดสร้างสรรค์อยู่แฮะ“