[ค..ใครทำอะไรคุณหัวหน้าคะ😭]

"แต่ว่าถ้าสายฉันไม่ยอมโดนทำโทษคนเดียวนะคะ"

เธอเอื้อมมือไปแตะฝ่ามือของเขาเบาๆ เพื่อตอบรับความหวังดีจากชายตรงหน่า

คำพูดนั้นทำให้ตัวเธอนั้นขนลุกที่หลังเล็กน้อยก่อนจะยิ้มแหะอแกมา

"ฉันไม่อยากเป็นคนแรกที่โดนเรียกเพราะเข้าสายนะคะ"

เธอกล่าวปนตลกเล็กน้อยถึงแม้นั่นจะมีความจริงอยู่หลายส่วนก็ตาม

"ขอรบกวนด้วยนะคะ"
+

เธอเดินไปใกล้กิ่งไผ่ที่ใกล้ที่สุดก่อนจะผูกกระดาษนั้นไว้

"จะว่าไปขอถามอะสักข้อหน่อยนะคะ"

"ฉันขอทราบชื่อคุณได้ไหมคะ"

หากถามไว้คงไม่เสียหายเธอคิดเช่นนั้น

ในเมื่อเธออาจจะได้พบเขาที่ไหนสักที่ในเกาะแห่งนี้อีกครั้ง

เธอหันหน้ากลับมามองเขาก่อนจะยิ้มรับด้วยรอยยิ้มที่ราวกลับว่าต้องเป็นเรื่องที่เธอนั้นเองก็เตรียมใจมาไว้แล้ว

"ขอบคุณที่บอกนะคะ"

"ฉันคงไม่เก็บไว้หรอกค่ะ"

ในเมื่อมีคำขอ'เขียน'ลงไปแล้วก็คงต้องแขวนมันกลับคืนที่เดิม

+

"ไม่ใช่เพราะเกาะนี้ไม่ดีหรอกนะคะ..."

"แค่บางครั้งมันรู้สึกเหมือน...ฉันไม่สามารถเป็นตัวของตัวเองได้ทั้งหมดที่นี่"
เธอยิ้มบาง ๆ แฝงความความความรู้สึกที่ยังสับสนในความไม่แน่นอนของตัวเอง

"แต่ถ้ากลับไปฉันก็ไม่แน่ใจว่าจะใช้ชีวิตได้ปกติแบบเดิมอีกไหม"

"รู้หรอคะ"

เธอหันไปมองเขาราวกับมีคำถามบางอย่างถูกตั้งไว้ในใจ สายลมเย็นยามค่ำพัดผ่านเข้ามาทำให้เธอหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่ไม่ต้องสูดดมกลิ่นน้ำหมึกนั้นต่อ

เธอเว้นช่วงคำตอบไประยะนึงเพื่อให้เวลาตนเองได้คิดคำตอบ คำตอบที่ตัวเธอในยามปกตินั้นตอบออกมาจริงๆ

"ฉันกำลังคิดอยู่เลยล่ะค่ะ"

"ถ้าฉันยังหาคำตอบในสิ่งที่ตนเองสงสัยไม่เจอ ก่อนจบปี3"

"ฉันจะอยู่ที่นี่ต่อดีไหม"

เวลาผ่านไปโดยไม่ทันรู้ตัว ก่อนที่เสียงกริ่งจะดังขึ้นมาเป็นสัญญาณหมดเวลาพักเที่ยง เธอเงยหน้าขึ้นพลางหันไปถามเขาด้วยรอยยิ้มบางเบา

"ซากิฮิโตะคุงจะขึ้นห้องเลยไหมคะ?"

"หรือจะนั่งอยู่ตรงนี้อีกสักหน่อยดี?"

"ขอบคุณนะคะ คุณซากิฮิโตะ"

"ซากิฮิโตะคุงเองก็ต้องได้รับสิ่งดี ๆ กลับไปเหมือนกันค่ะ"

สายลมเย็นเบา ๆ พัดผ่านอีกครั้งราวกลับกำลังตอบรับคำ เธอกล่าวตอบกลับไปด้วยความสัตย์จริงที่ปรากฏในใจ

"แต่ถ้าให้เขียนออกมาจริง ๆ..."
"บางที...ฉันอาจจะนั่งจ้องกระดาษเปล่านานเลยก็ได้นะคะ"

เธอหัวเราะแผ่ว ๆ ราวกับกำลังแซวตัวเองเบา ๆ

+