โคโยมุในใจไม่ได้คิดอคติกับท่าทีลังเลของอีกฝ่าย ทำเพียงยืนมองรุ่นน้องตรงหน้าด้วยสายตาเรียบนิ่ง

“ได้แล้วล่ะ จะกลับแล้วกลางคืนมีลมหนาว ไม่ค่อยชอบ…นายก็ควรจะกลับบ้านได้แล้วนะ”

ว่าแบบนั้นก่อนยกมือลูบแขนผ่านผ้าบางปุๆ

“ฮะฮะฮะ ขอบใจนะ คิดว่าจะกลับแล้วล่ะ แค่ออกมาหาอะไรทานน่ะ“

เขาหัวเราะคลอต้นประโยคเบาๆสีหน้าเหมือนคนอารมณ์ดี

มองกระดาษที่อีกฝ่ายผูกเอาไว้ครู่หนึ่งก่อนจะมองสูงขึ้นไปอีก

”เป็นเทศกาลที่สนุกดีนะครับ ว่าแต่นายมาคนเดียวงั้นหรอ?”

โคโยมุนิ่งครู่หนึ่งเมื่อได้ยินคำขอนั้นก่อนจะถอนหายใจพร้อมยิ้มบาง

“ให้ตาย ถ้าผูกที่สูงไม่ได้ไม่ลองเปลี่ยนมาเป็นที่ต่ำๆดูล่ะ…?”

“แต่ได้ครับ ถ้าอยากผูกตรงนั้นจะขี่หลังผมก็ได้นะ พอดีผมไม่อยากเปื้อนน่ะ“

คืนนี้ไม่ได้ใส่แว่นออกมา ก็เลยมองเห็นคำเขียนบนกรดาษของอีกฝ่ายไม่ชัดเท่าไหร่ อันที่จริงก็ไม่ได้ใส่ใจนักหรอกว่าใครจะเขียนอะไรลงในกระดาษโง่ๆนั่น..

แต่กับโฮชิโร่คุงแล้ว จู่ๆก็อยากรู้ขึ้นมานิดๆแหะ แต่คงไม่ได้เก็บเอามาใช้ในทางที่ดีแน่ๆ

“โฮชิโร่คุงเองก็เป็นเด็กช่างฝันสินะ
ว่าแต่ เขียนอะไรงั้นหรอครับ?”

เขาเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม

(บอกว่าจะไม่แพ้ก็คือไม่แพ้ จำวั้ย!)

(งั้นเปลี่ยนคุณพี่ชายที่ตกปลา🥺)

(เห็นว่าสายขาว ใครจะไปคิดว่าใช้ท่าแบบนี้ได้ด้วย รู้จักนั่งลงก่อนทุ่มซะด้วย น่าทึ่งจริงๆ☺️ ฮะฮะฮะ..ฮะ หลังจากนี้ไม่มีทางให้เกิดขึ้นอีกแน่นอน อยากจะแกล้งให้ออกจากชมรมไปเลย เอนาโตะคุงก็หยั่มมาห้าม🙂‍↔️)

(🥺คุณลุง)

(ไม่ใช่เด็กในชมรมแต่จะไปโด้ปลา🥺)