ขนตาสีเงินหลุบลง เขามองคนที่ฟุบลงบนไหล่ตนเองเงียบๆ

"อืม"

เสียงตอบรับในลำคอดังขึ้น เขาสัมผัสได้ถึงไอร้อนบนลาดไหล่ตนเองที่ร้อนลวก ลมหายใจกระชั้นที่รินรดตัวเขาทำให้คะเนได้ว่าคงเป็นไข้หนักแน่

"ตอนนี้ก็แย่เหมือนกัน แค่แย่น้อยกว่าหรอก"

เท้าก้าวเข้าไปยังห้องพยายาบาลที่ไร้ซึ่งผู้คน

...อาจารย์ไปไหนกันหมด

เทนโดนึกสงสัยในใจ ทว่าเขาก็ไม่ได้สนใจนัก พาคนป่วยไปไว้ที่เตียงแทน

ขายาวก้าวเดินไปตามทางยาวโดยไร้ซึ่งอาการสั่นเทาใด ๆ ปากบางขยับพูดไปด้วย

"ไม่งั้นนายคงแย่แน่"

เขาหันหลังจับแขนอีกฝ่ายให้พาดมาที่บ่า มือหนาสอดข้างใต้ข้อพับของอีกฝ่ายก่อนจะยกตัวขึ้น

ไม่รู้ว่าเพราะเล่นกีฬามาแทบทั้งหมดด้วยรึเปล่าที่ทำให้มีแรงเยอะมากกว่าใครๆ

"อืม แต่ฉันก็เปลี่ยนชมรมแล้วล่ะ"

เทนโด คิริโยเนะ คนนี้ขี้ร้อนมากและไม่ชอบเลยเวลาที่ร่างกายชุ่มไปด้วยเหงื่อ ตั้งแต่ที่มาเรียนที่นี่ก็เปลี่ยนชมรมมาหลายครั้งแล้ว

ไม่ว่าจะเบสบอล ยูโด เคนโด คิวโดก็ตาม

"โชคดีที่วันนี้ฉันแวะมา"

+

เด็กหนุ่มย่อตัวลงนั่งยองบนปลายเท้า

"ไม่งั้นก็ขี่หลังฉันมั้ย"

เขาโน้มหน้าลงมองคนตรงหน้านิ่ง ก่อนเสนอความช่วยเหลือ

คันธนูยูมิถูกวางพิงไว้ในที่เก็บอย่างดี เทนโดที่เห็นเช่นนั้นแล้วก็หันกลับไปทิศทางก่อนหน้า

มือที่มีกำไลหยกประคำล้วงในกระเป๋ากางเกง

ปลายเท้าของเขาชะงักลง เมื่อหันมาเห็นอีกคนนอนพิงผนังไว้

ดูท่าจะเป็นหนักเอาเรื่องเลย

เขาก้าวไปหยุดยืนตรงหน้าอีกฝ่ายนิ่ง ใบหน้าก้มลงมองอย่างสำรวจ

"นี่ ลุกขึ้นไหวมั้ย"

แม้โทนเสียงจะราบเรียบไปบ้างทว่าเสียงที่ใช้กลับชัดเจนและเนิบช้า เพื่อให้อีกฝ่ายได้ยินชัด

+

(กลับมาเซ่นไหว้ต่อแล้วคับบบ)

เทนโดเห็นว่าเงามือหลังชั้นหนังสือรับไมตรีของเขาไว้ ก็ล้วงเอาอมยิ้มออกมา

นิ้วเรียวแกะเปลือกอมยิ้มออกก่อนส่งเข้าปากไป ล้างรสชาติบ๊วยในปากออกจนหมด

เขามองเข้าไปในช่องว่างนั้นเล็กน้อย พลางล้วงมือเอาอมยิ้มอีกแท่งออกมาจากกระเป๋ายื่นส่งให้ระหว่างชั้น

"กินเจ้านี่มั้ย"

เสียงทุ้มพูดขึ้น ทว่ายังไม่ได้ส่งให้อีกฝังทันที เขาจับปลายด้ามไว้เหมือนพร้อมจะดึงกลับ

ยิ่งเห็นท่าทางล่องลอยจนจะหลับของอีกฝ่ายก็ยิ่งขมวดคิ้ว

มือกำคันธนูไว้แน่น ใบหน้าผินมองไปทางอื่นพลางถอนใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้

คนตรงหน้าจวนจะไม่ไหวอยู่แล้ว แต่ก็ยังดื้อดึงอยู่เช่นเคย

"นั่งรอก่อน ฉันขอไปเก็บธนูแล้วจะรีบกลับมา"

เทนโดโน้มตัวลงคุยกับคนตรงหน้าด้วยความใจเย็น

(ขอมา+คับบบ)
มือหนาจับสันหนังสือที่ต้องการออกมาจากชั้นวาง พลันปรากฏดวงตาสีดำสนิทจดจ้องมาจากอีกฝั่งหนึ่ง

ดวงตาสีโกเมนมองนิ่งไม่ไหวติง ก่อนจะวางหนังสือลงบนแขน

คิริโยเนะลดศีรษะลงก่อนที่มืออีกข้างจะล้วงเอาสาหร่ายรสบ๊วยขึ้นมาคาบไว้ รสของบ๊วยหวานเปรี้ยวเค็มกระจายไปทั่วปาก

"...."

เขาส่งสาหร่ายอีกชิ้นรอดไปในช่องหนังสือ

มือที่สวมกำไรลูกประคำละออกจากหน้าผากมน เลื่อนมาประคองไหล่คนตรงหน้าแทน

คิ้วเรียวกดลงอย่างคิดหนัก

"ไม่ต้องซ้อมแล้ว ฉันว่านายควรพักก่อนนะ"

คิริโยเนะเอ่ยห้ามคนที่ดื้อจะฝึกซ้อมต่อไป

"ซ้อมน่ะไว้ค่อยหายก็ยังไม่สายนะ ตอนนี้แค่จะยืนตรงๆยังยากเลย"

เสียงทุ้มเอ็ดเพื่อนร่วมห้อง ก่อนที่มือที่ว่างอยู่จะจับคันธนูของอีกฝ่ายไว้

"เดี๋ยวฉันเก็บให้เอง"