"ไปโรงเรียนอาจจะไกลหน่อย...แต่ไปทางอื่นกันเถอะครับ"

...น้อยครั้งที่ไคโตะจะสามารถเปิดปากยื่นความช่วยเหลือคนอื่นโดยที่อีกฝ่ายยังไม่ได้ขอ แต่ครั้งนี้สีแดงแสนขยาดมันทำให้เขาวางใจไม่ได้

ว่าถ้าอีกฝ่ายเดินไปยังเส้นทางนั้น ผลลัพธ์มันจะเป็นแบบไหนกันนะ...

"...เดี๋ยวผมไปเป็นเพื่อนคุณเองครับ"

ฝั่งคนขวางทางมีอาการหอบเล็กๆ ในการก้าวมายืนขวางหน้าคุณ

แม้จะยังไม่เข้าใจสถานการณ์ รวมถึงความผิดปกติขนานใหญ่ที่ยังไม่จางหาย แม้จะกระพริบตา มองไปทางอื่น หรือขยี้ตาแรงๆ สีแดงนั้นก็ยังไม่หายไป

"...ทางนี้คงไปไม่ได้ครับ...อาจจะฟังดูแปลกๆหน่อย แต่คงไม่ได้จริงๆ"
+

"...ว่าสนุกก็คงไม่ครับ วันนี้มีเรื่องแปลกประหลาด...เหมือนเคย"

สำหรับตำรวจที่ดูผ่านร้อนผ่านหนาวและคงอยู่ที่นี่มามากกว่าคนที่เข้าเกาะมา 2 ปีอย่างเขา เรื่องนี้ก็คงพูดได้เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว...
คิดว่านะ

".....สนใจหรือครับ?"

"ครับ..." เด็กหนุ่มคนนั้นพยักหน้าตามนิสัยแม้ต่อให้คุณจะไม่เห็นก็ตาม

เขาไม่ได้พูดต่อเมื่อคำเปรยนั้นส่งมา---มีเจ้าแมวตัวจ้อยที่ส่งเสียงหาวหวอดรับกับคำถามนั้น

เมื่อคุณพูดถึงโรงเรียน ความเงียบทิ้งช่วงเหมือนความคิดงาน เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
+

"...ได้ครับ"

เขาดูตอบตกลงง่ายเกินคาด ถึงแม้หน้าตาจะดูไม่ได้สนใจเพิ่มมากขึ้นก็ตาม

ถ้ามองเผินๆน่ะนะ

"...ตอนนี้ได้สมาชิกกี่คนแล้วหรือครับ?"

(ขอบคุณมากเลยนะคะะะ เด็กๆน่ารักมากเลยยยย😭😭😭

ชอบที่น้องไคโตะทำหน้าง่วงมากกก ดีใจที่คนเห็นเป็นอย่างนั้นนะคะ🥺🫶)

"...เข้าใจแล้วครับ😶"

ถึงจะมีหน้าตานิ่งๆแต่ดูรุ่นน้องคนนี้ก็เข้าใจมุกตลกของโปสเตอร์ของคุณอยู่บ้าง

//ผงกหัวแล้วไปช่วยโปรโมทชมรมต่อ📜