(จบค้าบบบ ขอบคุณที่มาร่วมเล่นจนจบนะคะ😭💖 ฮือเอาซะนานเลย แต่เราก็หาเวลามาต่อจนจบจนได้! ดีใจที่ได้เล่นด้วยกันค้าบ🥺🥺🥺)

"ขอบคุณที่มานั่งเล่นด้วยกันครับ"

"หวังว่าโอกาสหน้าจะได้เจอ"

ได้เจอจนถึงจบการศึกษาในปีสุดท้ายของเขา หวังว่ามันจะส่งท้ายที่ดีก่อนที่เขาจะออกไปจากที่แห่งนี้

ร่างของฮะรุมะค่อยๆ เดินจากไป เสียงกรีดร้องโหยหวนค่อยๆ เลือนหาย พร้อมกับร่องรอยแต้มหมึกใบหน้ามนุษย์

หวังว่าการพบกันครั้งนี้ของคุณ จะเพลิดเพลินไปกับเสียงธรรมชาติระหว่างการนั่งพักในยามตะวันตกดิน

เขาลุกขึ้นยืนอย่างมั่นคง และปัดเสื้อผ้าเล็กน้อย

"นั่นสินะครับ..." เขาเห็นด้วยที่ไม่ควรไปไหนมาไหนคนเดียว

"แต่ไม่เป็นอะไรหรอกครับ ผมว่าจะกลับขึ้นห้องพักพอดี"

"ฮิกังซากิซังเองก็กลับห้องดีๆ นะครับ"

รอยยิ้มมุมปากปรากฏขึ้นอย่างบางเบา แม้นัยน์ตาไร้แววและความรู้สึก ราวกับห้วงลึกของมหาสมุทร

เขาก้าวไปข้างหน้า ฝ่าเท้าเหยียบย่ำคล้ายใบหน้าของคน คล้ายมินึกสนใจหรือแสร้งมองไม่เห็น +

ใกล้กับคนผมยาวที่ย่อมมีสักเสี้ยว สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ

และแล้วลอยใบหน้าคล้ายคลึงกับมนุษย์ก็ปรากฏ

จากหนึ่งรอยย่อมมีสอง และสาม ขึ้นรอบตัวทั้งคู่ แม้ไม่ชัดอย่างไรก็พอดูออก ราวกับจะล้อมหนูให้หวาดระแหวงในซอกหลืบ

"ผมว่าที่นี่คงไม่น่ามานั่งเล่นแล้วครับ" ฮะรุมะ ไคริ กล่าวเสียงเรียบ

"ความสงบบางครั้งก็มาชั่วครู่"

ฮะรุมะยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย เขาหลุบตาลงเลิกสบตากับอะไรไม่น่าภิรมย์

"อาจจะเพราะบรรยากาศที่เย็นเกินไปละมั้งครับ"

สายลมพัดหวิวผ่าน กลิ่นไอเย็นและอับชื้นที่ไม่ควรมีอบอวลอยู่ในบรรยากาศ จากพัดแผ่วเบาชวนขนลุกนั้น เริ่มแรงขึ้นจนใบไม้ร่วงหลุด

พื้นที่พวกเขานั่งเล่น(?) พลันปรากฏล่องลอยคล้ายหมึกสีดำ มันค่อยเคลื่อนตัวช้าๆ เป็นรูปร่าง +

[TW: ดวงตา]

ไคริกล่าวขึ้นเชิญชวนให้อีกฝ่ายนึกภาพตามทิวทัศน์ด้านหน้าที่ชวนหวั่นใจตรงหน้า

เขารู้สึกเรียบเฉยแตกต่างจากเหตุการณ์ในห้องเก็บของที่ไม่อยากนึกถึง อาจจะเพราะเป็นพื้นที่โล่งหายใจสะดวก

"เสียงดูโกรธน่าดู ถ้าฮิกังซากิซังได้ฟังผมว่าน่าจะตื่นเต้น"

"ใช่มั้ยครับ?"

(กลับมาแล้วค้าบ)

เขาไม่ได้ตอบกลับทันที หากแต่ดวงตาประสานกันแจ่มชัด เมื่อมันค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา

"ถ้าเกิดว่าปลอดภัย...คงไม่เป็นฝันร้ายของใครบางคนหรอกครับ"

ส่วนเข้มแข็งก็อาจจะจริง แต่อย่างฮะรุมะ ไคริ เองนั้น จะว่าเข้มแข็งหรือกำลังตั้งกำแพงเพื่อซุกซ่อนกันล่ะ?

"ฮิกังซากิซังรู้หรือเปล่าครับว่ามีประเภทนึง เมื่อเวลาไม่ได้ดั่งใจก็จะทำทุกอย่างเพื่อเรียกร้องความสนใจ"

"ภาพตรงหน้าผม...เป็นอย่างนั้นครับ"+

"หรือต่อให้ระวังตัว สักวันคงไม่หนีไม่พ้นกับสิ่งนั้นก็ได้ครับ"

"เหตุการณ์อะไรก็ตามมักจะเกิดขึ้นอย่างไม่คาดคิดเสมอ..." เขาเคยพบเจอ มันน่าอึดอัดและชวนคลื่นไส้ยังไงเขาย่อมรู้ดี

แว่วเสียงจากป่ายังคงดังก้อง ขยับเขยื้อนเจ้ามาเรื่อยๆ จนถึงหน้าป่า ไคริมองเงาหนึ่งแม้จะเลือนลางก็ตาม มันกำลังยืนจดจ้องทั้งสองคนอย่างนิ่งงัน

บรรยากาศเงียบสงัดและเย็นเฉียบล้อมรอบกาย

"อย่างตอนนี้ก็น่าคิดนะครับ"

"นั่นสินะครับ..." ในเมื่ออีกฝ่ายนิ่งเฉยเขาก็เลือกที่เป็นเมินเสียง

"คงไม่ง่ายอย่างที่ฮิกังซากิบอก หรือไม่ก็...คดีนี้อาจจะมีเงื่อนงำบางอย่าง ที่หาตัวต้นเหตุได้ยาก"

ถึงกระนั้นเสียงนั่นก็ยังไม่หยุด เขาได้ยินไม่ชัดนัก แต่พอจับใจความได้

'ตาม...มา....*฿#฿# ป่า'

ใบหน้าเรียบนิ่งหันไปมองทิศทางเดิม ดวงตาใต้กรอบแว่นหรี่ลงอย่างพิจารณาและสงสัย

"หรือบางทีอาจจะมีอะไรแปลกๆ กับเธอหรือเปล่า"

หันไปสบตากับอีกฝ่าย เขานิ่งเหมือนกำลังประมวลผลกับคำเอ่ยชวน กระพริบตาปริบงุนงง ท่าทางอาจจะดูแปลกตากว่าปกติ

"วิ่งเหรอครับ...?"

ปกติเขาไม่ค่อยวิ่งด้วยนี่สิ แทบจะไม่เคยออกแรงหรือกำลังด้วยซ้ำ

"ถ้าผมวิ่ง คงวิ่งไม่ทันโยชิซึมิทันหรอกครับ"

"โยชิซึมิซังคงชนะผมแน่เลย"

ยิ่งวิ่งไม่ยิ่งให้เสียงที่อยู่ด้านหลังคึกครื้นหรือ แต่ประโยคเอ่ยชวนที่คาดไม่ถึงข่วยให้เขาลดความกดดันลงอย่างน่าประหลาดทีเดียว

หากผู้ที่มีสัมผัสได้สดับฟัง เสียงนั้นช่างแผ่วเบาเหมือนอยู่ห่างไกลจากที่พวกเขานั่งอยู่ ต้นเสียงนั้นมาจากป่าทึบที่คนสองคนกำลังจดจ้อง

ไคริหันไปมองทางยูอิจิราวกับจะสื่อสารว่าได้ยินเหมือนกันหรือเปล่า

ไอเย็นจากป่าเริ่มพัดพาห้อมล้อมกายทั้งสองชวนใจหวิวไม่น้อย พร้อมเสียงที่ค่อยๆ ขยับเคลื่อนเข้ามาเริ่มชัดขึ้นทุกที

"นั่นสินะครับ ผมอ่านรายงานข่าวสภาพศพแล้ว จิตใจคนทำคงไม่มีความเป็นมนุษย์หลงเหลือแล้วละมั้งครับ..."

หรือที่จริงแล้วมนุษย์เองก็มีมุมมืดภายในจิตใจซ่อนอยู่กันล่ะ? หรือบางทีนั่นอาจจะไม่ใช่มนุษย์?

ใครจะไปรู้ นอกจากคาดเดาความน่าจะเป็น

"ถึงอย่างนั้น...ก็ขอให้คดีมีความคืบหน้าในอนาคตครับ" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

พลันเมื่อบรรยากาศเงียบลง ไร้สายลมที่หยุดพัดกลับมีเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมา+