(ชิโยะคุงอันเดอร์คัท😭😭😭 ดูดีมากก รอบหน้าขอสกินเฮด)

“ เธอน่ะ ทำงานที่นี่หรอทาคายามะซัง? ”
“ ทำพาร์ตไทม์หรอ เพราะเธอต้องเรียนด้วยนี่ ”

ระหว่างเดินไปก็มีหัวข้อให้เริ่มบทสนทนาอีกครั้งนึง ถ้าอะไรที่สงสัยมันเป็นเรื่องปกติที่ต้องถามไหมนะ??

เขาเหลือบมองมันเป็นระยะ แล้วก็เผลอหลุดขำยิ้มมุมปากกับท่าทางกระดิกหางไปมานั่น

เจ้าหมานี่พอไม่ดุแล้วดูโง่ดีแฮะ

นึกแล้วก็เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของสุนัขที่นำหน้าอยู่ไม่มากนึกแล้วก็แอบสงสัยขึ้นมาหน่อยๆ ที่ว่าเรียกเขาว่า 'ลูกค้า' นั้น เพราะเป็นพนักงานรึเปล่านะ?

+

เสียงสี่ขาเดินเตาะแตะอยู่ข้างตัว เจ้าหมาขนสีน้ำตาลส่ายหางเบาๆ ทุกครั้งที่มันเงยหน้าขึ้นมองเขา แล้วก็กลับไปมองพื้นมันก็ทำให้เริ่มคิดขึ้นนิดหน่อย

..ไอเจ้าหมานี่จะมองขึ้นๆลงๆทำไมล่ะเนี่ย?..

จินตะเดินตามไปเงียบๆ มือหนึ่งจับสายจูงไว้หลวมๆ ก้าวไม่เร็วไม่ช้า พยายามเดินให้สอดรับกับจังหวะฝีเท้าของเจ้าหมาที่เหมือนรู้หน้าที่ดีเหลือเกิน

+

ด่อนจะหันหลังและเดินหนีไป ไม่รอคำตอบ ไม่ปล่อยให้ตัวเองได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายอาจจะพูดต่อจากนี้เลยแม้แต่นิด ฝีเท้าเดินไปเร็วขึ้นอย่างไม่ปกติ ทั้งที่ปกติแล้วเขามักจะเดินช้าและนิ่งอยู่เสมอ

เพราะหากยังอยู่ตรงนั้นอีกสักวินาทีเดียว…เขาอาจจะเปลี่ยนใจ และไม่กล้าก้าวออกมาแบบนี้

“ต่อให้เธอจะเล่นไปเรื่อย พูดทีเล่นทีจริง หรือทำเหมือนใครก็ได้ก็เข้ามาในชีวิต ผมไม่สนอยู่แล้ว ”

จินตะเม้มริมฝีปากแน่นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยประโยคสุดท้ายออกมาด้วยเสียงแผ่วลง แต่ยังคงชัดเจน

“ ยังไม่ต้องตอบ ”
“ เพราะหลังจากนี้ผมจะจีบเธอให้ติดให้ได้เลย ”

ว่าจบ เขาก็เงยหน้าขึ้นมองอักฝ่ายและแสยะยิ้มพร้อมกับสีหน้าที่ดูท้าทายขึ้นต่างจากตอนแรกที่เขาเรียกให้เอนาโตะหยุดฟังโดยสิ้นดชิง

+

จินตะโค้งตัวลงก่อนจะพูดคำสารภาพที่เก็บไว้ในใจออกไป

“ผมชอบเธอ”

สั้น ง่าย ไม่มีการพูดอ้อมค้อม
เป็นคำพูดตรงๆ ของคนที่ไม่ถนัดเรื่องความรักและไม่เคยพูดแบบนี้กับใคร

+

“แล้วทีนี้จะพาไปไหนต่อล่ะ?”

เขาถามโดยไม่มองหน้าอีกฝ่ายตรงๆ เสียงแหบแผ่วเล็กน้อยเพราะไม่ค่อยถนัดพูดเยอะกับคนแบบนี้นัก

“…หรือจะให้เจ้าสองตัวนี้เป็นคนนำทาง?”

“ คือว่า ถ้าเลือกได้ก็ ”
“ เอาคาราเมลแล้วกัน ”

เขาเอื้อมมือเพื่อรอรับสายจูงจากอีกฝ่าย ก่อนจะลองก้มไปลูบหัว(?)เจ้าหมานิดๆ อย่างเก้ๆ กังๆ เป็นภาพที่แย่สุดๆเลยละ ก่อนมันจะแลบลิ้นเลียมือเขาจนต้องชักกลับแล้วมองมันอย่างระแวงๆ ทั้งคน ทั้งหมา ทั้งสถานการณ์ มันดูเกินกว่าที่เขาจะเคยชินไปไกลแล้วจริงๆ

+

เสียงพึมพำของเขาเบาเกินกว่าจะมีใครได้ยิน ก่อนจะปรายตามองเอนาโตะที่ยังยิ้มแบบจับอารมณ์ไม่ได้เหมือนเดิม

“ ให้เลือกเหรอ? ”
“เอ่อ...จะตัวไหนก็ได้ ไม่กัดก็พอ”

ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่สายตาเขาก็เหลือบไปทางเจ้าตัวที่ชื่อเดซี่อยู่หน่อยๆ สีมันดูดำขลับ(?)เหมือนใครบางคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่มีผิด

+

จินตะขมวดคิ้วเล็กน้อยตอนหมาเดินเข้ามาดมตัวเขา แต่ก็ยอมยืนนิ่งให้พวกมันตรวจสอบจนเสร็จดี

เจ้าสองตัวนี้เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดจากตอนแรกที่แยกเขี้ยวราวกับพร้อมงับคนแปลกหน้าให้จมดิน กลับกลายเป็นเจ้าขนปุยที่ส่ายหางพลางส่งสายตาเป็นมิตรเหมือนลูกหมาไม่มีผิด

“ อะไรล่ะเนี่ย ”

+

ลมหายใจขาดห้วงไปวูบหนึ่ง ก่อนจะพ่นออกมาแผ่วๆ

“ แล้วก็ไม่แน่ใจว่า ถ้าพูดไปแล้ว มันจะทำให้ผมกับเธอห่างเหินกันรึเปล่า ”

พูดเหมือนจะถามแต่ก็เหมือนพูดกับตัวเองมากกว่า แต่ก็ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตาอีกฝ่ายตรงๆ อีกครั้ง

“ เธอจะอยากฟังมั้ยล่ะ? ”

“ แบบนั้นก็ดีเลย ”

เสียงที่เปล่งออกมาเบากว่าปกติ เหมือนกำลังชั่งใจอะไรบางอย่างในใจตัวเอง

จินตะที่ไม่ชอบความกำกวม แต่กลับเป็นเขาเองที่ไม่แน่ใจในครั้งนี้

มือจิกกระเป๋านักเรียนแน่นขึ้นนิดหน่อย ก่อนจะพูดต่อโดยละสายตาไปครู่หนึ่ง

“ ผมมีเรื่องจะพูด แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี ”

+

“ ถ้าว่างก็อยู่ฟังหน่อยนะครับ เดี๋ยวค่อยกลับ ”

เสียงสุดท้ายเบาลงอย่างชัดเจน กับสายตาที่ดูอ่อนโยนมากเป็นพิเศษคล้ายกับคนที่ใช้มองสิ่งที่เราสนใจ หรือต้องการอะไรแบบนั้นรึเปล่านะ?