จังหวะที่สบตากันก็ลอบสำรวจสภาพคุณไปรอบหนึ่ง

“..เชิญครับ” เขาว่า ขยับหลบให้คุณเข้ามายืนด้วยกัน น้ำเสียงราบเรียบไม่ยินดียินร้าย

(ยินดีเลยค่ะ!)

คนที่มาอยู่ก่อนมองรอยยิ้มของคุณ หลุบตามองสภาพเปียกมะล่อกมะแล่กที่ไม่ได้ดูดีไปกว่าเขาเสียเท่าไหร่

ก่อนจะเบือนหน้ามองไปในทิศทางอื่น “ตามสบายครับ” เขาว่า น้ำเสียงราบเรียบ ในขณะเดียวกันก็ขยับตัวหลบให้คุณได้มีพื้นที่มากขึ้น

จากนั้นอิราอิก็ยืน นิ่ง.. ประหนึ่งเป็นตอไม้ข้างทางก็ไม่ปาน เขาไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น คงกำลังนึกชื่อคุณอยู่(…)

เลิกคิ้วนิดตอนที่คุณสบตานิ่งๆ— ก่อนจะกะพริบตาปริบเมื่อคุณบอกชื่อ

“อิราอิ ฮิรากิ” เขาบอก “โอเคครับ ฟูจิคาวะซัง”

ผงกหัวเป็นเชิงขอบคุณ บอกชื่อเรียบร้อยแล้วก็หันหลังเดินจากไป

(ขอบคุณที่แวะมาโรลกันนะคะ! หาบัตรสู้ๆ ฟูจิคาวะคุงง /ขออภัยที่ตอบช้าค่ะorz)

(เพื่อน.. /แปะมือ🤚🏻)

เลิกคิ้วกับเสียง ‘โอ๊ะ‘ น้อยๆ นั่น ก่อนสายตาจะอ่อนลงเมื่อเห็นว่าเป็นคุณ

“..คันยะซัง”

ผงกหัวทักทาย หลุบตา ขยับหลบออกมานิดหน่อย เพิ่มพื้นที่ให้คุณส่วนหนึ่ง กลัวจะทำคุณเปียกเข้าก็อีกส่วนหนึ่ง

“ไม่เป็นไรหรอก” ยังไงเขาก็คงไม่ได้ป่วยง่ายๆ อยู่แล้ว “..บังเอิญจังนะ” ที่คุณมาอยู่แถวนี้พอดี

มองแมวกับรุ่นพี่ ออกความเห็นในใจเงียบๆ ว่าดูคล้ายกันดี(..)

โคลงหัวน้อยๆ รับคำตอบ แม้จะไม่ค่อยเข้าใจนัก
ก่อนจะพยักหน้า “อิราอิครับ”

“อิราอิ ฮิรากิ” เขาว่า เสียงโมโนโทนไม่มีขึ้นมีลง “รุ่นพี่ล่ะ”

(ยินดีเลยค่ะ! /แบบดีเลย์(…))

(ยินดีเลยค่า🙆🏻‍♂️)

ยืนเงียบอย่างว่าง่ายระหว่างที่รอดูคุณถ่ายภาพแมวเลียขนจนสำเร็จ

ก่อนจะส่ายหัว “ผมไม่ได้แอบ”
“แค่จะแวะมาเอาของ.. แล้วก็บังเอิญเห็น“

“ปกติก็มาที่นี่เหรอครับ” เขาถาม น้ำเสียงราบเรียบ แต่ก็ดูเหมือนจะสนใจ “หรือว่าแค่ตามแมวมา”

เขาหยุดอยู่ด้านหลังของคุณ เป็นรุ่นน้องที่ไม่ได้รู้จักมักจี่กับคุณเป็นพิเศษ แต่ก็อาจจะพอคุ้นหน้าอยู่บ้างหากเคยเดินสวนกันตามแถวหอพัก

อิราอิมองคุณ มองกล้องในมือคุณ มองแมว แล้วก็วนกลับมามองคุณอีกที

เขาเอียงหัวน้อยๆ ส่งเสียงถามออกไป
“..ถ่ายไว้ได้รึเปล่าครับ” ตะกี้น่ะ

“..ผมจะไปหาอะไรกินก่อน แล้วค่อยหาต่อ” เริ่มจะหิวจนอยู่ไม่สุขแล้ว(..)

”สู้ๆ นะ“ เขาว่า หมายถึงที่คุณบอกว่าตั้งใจจะหาเรื่อยๆ— "ถ้าเจอของผมก็ฝากเก็บไว้หน่อย“

จนคุณถามขึ้นมา อิราอิกะพริบตา

“ผม.. คงจะไป“ เขาบอก ฟังแล้วคงจะยังไม่ค่อยแน่ใจนัก ”ถ้าหาเวลาได้น่ะนะ“

“ถ้าชอบก็ดีแล้ว” เขาว่าอย่างนั้น

แล้วก็คิดว่า.. ปีหน้าคงจะไม่เจอคุณแล้วสินะ
พอนึกดูแล้วก็ชวนให้รู้สึกเหงาขึ้นมา

ยังไงก็เห็นกันมาตั้งแต่เด็กนี่นะ

แต่คนเราพอโตแล้วก็ต้องแยกย้ายกันไปตามทางของตัวเอง
นี่ก็ถือเป็นเรื่องปกติอย่างหนึ่ง

เงียบไปเหมือนกัน เพียงแต่เขาเป็นคนเงียบๆ มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว จึงไม่ได้เป็นความเงียบที่ชวนให้สังเกตเห็นเป็นพิเศษ

อยากมาก...สิน..ะ..? ( ◠‿◠ ) << สีหน้านี้ไม่ได้เกิดขึ้นจริงแต่อย่างใด(…)

เลิกคิ้วน้อยๆ เขาตอบคุณได้ในแทบจะทันที “ไม่เจ็บ มีเบาะ”

“แล้วเรียวก็..“ ยังพูดเสริม เอียงหัวนิด ”ดูไม่น่าจะทุ่มเจ็บอยู่แล้ว“ ความในใจหลุดออกมาซะแล้..ว...?

พอคุณถามเรื่องหลังจากนี้ก็เงียบไปแปปหนึ่ง

”ผมคิดว่า.. จะไปจากที่นี่“

มีแค่เรื่องนี้ที่ตัดสินใจไปเรียบร้อยตั้งแต่ตอนนี้แล้ว

“หางานทำในเมือง แล้วค่อยดูอีกทีว่าจะทำอะไรต่อดี“

มองตาจ๋อยๆ นั่น แล้วก็มองเลยผ่านไปอย่างเย็นชา(…)

คนหนึ่งเดินนำ คนหนึ่งเดินตาม
ก่อนที่คนเดินนำจะค่อยๆ ลดความเร็วจนเดินขนาบอยู่ข้างกัน

คิดว่าก็ฟังดูเหมาะกับคุณดี ”ต่อมหาลัยเหรอ เรียนศิลปะ?“

”ผมไม่ได้เก่งขนาดนั้น“ ปฏิเสธเสียงเนิบ ”..แล้วก็ไม่ได้ชอบขนาดนั้นเหมือนกัน“ นึกย้อนกลับไป เดิมทีที่เริ่มเล่นก็เป็นเพราะตัวเขาอยากมีทักษะป้องกันตัวติดตัวไว้บ้างเท่านั้น

พูดยาวยืดเสร็จก็มองคุณเงียบๆ เหมือนจะถามผ่านสายตาว่าเข้าใจใช่ไหม(…)

”…“ สบตาปิ๊งๆ นั่น แล้วก็รู้สึกว่าคุณดูกระตือรือร้นในการจะทุ่มเขาเสียเหลือเกิน << อิราอิไม่ได้เอ่ยทัก ทำเพียงแค่จดบัญชีเอาไว้ในใจเท่านั้น

“ก้าวเท้าเข้ามาตรงกลาง” ชี้ลงตรงกลางระหว่างสองเท้า “หมุนตัว ย่อให้สะโพกอยู่ต่ำกว่าผม แล้วมือนี้“ แตะมือคุณที่คว้าคอเสื้อเขาอยู่ ”ย้ายมารัดเอวแทน“

“จับให้มั่น ย่อเข่า ดันผมขึ้น ดึง— แล้วก็ทุ่ม“ น้ำเสียงราบเรียบเสมอต้นเสมอปลาย “ใช้สะโพกเป็นจุดหมุน”

พยักหน้ารับรู้

ก่อนจะตอบของตัวเอง “ที่ห้อง ตึกเก่า แล้วก็..”
”แถวนี้“ ที่น่าจะหมายถึงพงหญ้าและข้างทาง(...)

”จะไปหาต่อไหม“ เขาถาม จากนั้นก็เริ่มจัดเสื้อให้เข้าที่เข้าทาง “คนอื่นอาจจะเก็บของพวกเราไปแล้วก็ได้”

(ทำหูทวนลมระหว่างที่เดินออกไป-- ขอบคุณที่โรลกันเช่นกันค่ะ! ไว้จะมาก่อกวนใหม่นะ มอม-แมม-จัง)