โฮมุระเหม่อมองไปที่กระถางต้นไม้ข้างๆเสียงของเซยะที่พูดอยู่ก็กลืนไปกับเสียงรอบตัว เขาไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่มีใครได้ดั่งใจไม่มีใครเข้าใจ

“...วันนี้ผมจะหยุด ฝากบอกอาจารย์ด้วย”

น้ำเสียงเรียบๆเอ่ยกับเซยะทั้งที่เขาก็ไม่ได้หันไปมองหน้าเซยะด้วยซ้ำ โฮมุระลุกขึ้นยืนแม้ขายังคงสั่นเล็กน้อย

“จะไปไหนก็ไป วันนี้อย่ามายุ่งวุ่นวายกับผมแล้วกัน”

ร่างบอบบางเดินขึ้นห้องตัวเองอย่างเงียบงัน
(F)

“เฮอะ! ไม่เห็นรู้ว่านายชอบผู้หญิงง่ายแบบนั้น ที่ทำเล่นตัวคงอยากเพิ่มคุณค่าให้ตัวเองงั้นสิ พี่ชายผมก็โง่ซะด้วย ใช่มั้ยล่ะ กับผู้หญิงนายคงชอบนักล่ะสิ”

เลิกคิ้วมองเซยะอย่างเย้ยหยันโฮมุระดูถูกทั้งอิจิกะและเซยะแม้จะปากสั่นก็ตาม ตัวเขาเองก๋ไม่เข้าใจว่าทำแบบนี่ไปเพื่ออะไร

“...คนอย่างพวกนาย...แม่งก็เหมือนผีเน่ากับโลงพุนั่นแหละ”
(2)

สายตาจ้องจิกอิจิกะไม่เว้นแม้ตอนที่เธอเดินไปหยิบน้ำแข็งในตู้เย็นแล้วเดินออกไปโฮมุระหันกลับมามองที่เซยะก่อนจะโวยวาย

“นี่มันอะไรกัน ทำไมยัยนั่นทำตัวสบายใจเหมือนบ้านตัวเองแบบนี้ คิดว่าตัวเองเป็นพี่สะใภ้ผมหรือไง”

โฮมุระเริ่มลืมฝันร้ายก่อนหน้านี้ในใจมีแต่ความส่อเสียดประชดประชันเข้าแทนที่เมื่อเจออิจิกะ
(1)

ทั้งที่ตอนนี้ควรมีแค่เขากับเซยะในบ้านแต่เหมือนว่าจะมีเสียงที่เขาไม่ชอบผุดตามหลังเซยะมา พอสายตาเห็นอิจิกะที่เอาผ้าชุบน้ำหมาดมาเช็ดตัวเขาก็ปัดออกอย่างสุดแรงจนมืออิจิกะแดงเพราะแรงตี

"นี่เธอ!! เข้าบ้านคนอื่นมาได้ไงนังตัวเมียนี่ ออกไป!!!! ออกไปเดี๋ยวนี้นะ"

แททนที่จะใจเย็นขึ้นแต่กลับกันโฮมุระโวยวายหนักกว่าเดิมแถมพลาดทุบตีอดเซยะไปหลายตุบเพราะเซยะเอาตัวบังอิจิกะไว้
(F)

สัมผัสอุ่นๆจากมือเซยะที่แตะแก้มเนียนทำให้โฮมุระรู้สึกตัวอีกครั้งเขาเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นเซยอยู่ตรงหน้าแล้ว น่าแปลกที่คนที่โฮมุระเกลียดอยู่ตรงหน้านี้กลับทำให้เขาสบายใจเวลาตื่นจากฝันร้ายทุกครั้ง

"ไม่ ไม่เอา เซยะอยู่นี่นะอย่าปล่อยผมไว้คนเดียวนะ มันจะให้ผมอยู่กับมัน ไม่เอา"

เรียวมือกำเสื้อของเซยะไว้แน่นแต่เนื้อตัวยังคงสั่นเทาไม่หายโฮมุระพูดอย่างร้อนรนด้วยใบหน้าที่ชุ่มเหงื่อและคราบน้ำตา
(1)

"อื้มม〜 ดีใจจัง เย่ เย่〜 พี่เซยะใจดีที่สุด"

น้ำเสียงของโฮมุระเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่สดใสร่างเริงโผกระโดดกอดคอเซยะประหนึ่งว่าดีใจนักหนาแต่ความจริงแล้วทุกการกระทำล้วนมาจากความตั้งใจที่รู้ว่าเซยะไม่ชอบเขาขนาดไหน

"ฮี่ๆ〜 ไปลงทะเบียนกันเลยนะ พี่ทำอาหารเก่งนี่หน่าเรามาจับคู่ด้วยกันบ่อยๆนะ"

ถึงจะยิ้มหวานอยู่แต่สายตาที่มองเซยะนั้นแฝงด้วยความคาดคั้นอย่างมากจนเซยะเองก็คงรู้ตัว

"อ๋อ...งั้นหรอ นี่ ตัวเองวิเศษมาจากไหนกันถึงมาปัดมือผมได้ เป็นแค่ไอ้เด็กที่ไม่มีที่ไปจนต้องมาลงเอยที่บ้านผมแท้ๆ"

แค่คำพูดถากถางสั้นๆก็มากพอที่จะกระตุกสิ่งที่ค้ำคอเซยะไว้ได้แล้ว แน่นอนว่าเรื่องเล็กน้อยอย่างเรื่องชมรมคงไม่ใช่เรื่องยากที่เซยะจะเปลี่ยนเพื่อตัดปัญหากับโฮมุระ

‘ฝันนั้นอีกแล้ว พอที!!...หยุดเดี๋ยวนี่นะ ไม่เอาแล้ว ผม...ผมไม่อยากอยู่ในตู้ไม้กวาดนี้ เอาผมออกไปที มันเข้ามาแล้วมันจะให้ผมอยู่ในนี้กับมัน ไม่ ไม่ ไม่!!!’

“อ๊าาาาาาาาาา!!!!! อ๊ากก!!!”

ร่างบางที่ถูกปลุกด้วยอดีตที่แสนน่ากละวลุกขึ้นด้วยสภาพที่ชุ่มเหงื่อและน้ำตา โฮมุระรีบวิ่งลงมาที่ห้องครัวเขารั่งกอดเข่าที่มุมห้องด้วยร่างกายที่สั่นเทา

‘อีกเดียวต้องมา หมอนั่นต้องมาที่นี่ รีบมาสักทีเซยะ’
(1)

(ให้ผมกอดปลอบมั้ยยัยพี่สาว / อ้าแขนรอพร้อมรอยยิ้มที่จริงใจไม่มีอะไรแฝง?)

(เอมิ เอมิจางง~ เป็นอะไรไปมาเล่นกับผมมั้ย / แหย่เหนียง)