เมื่อถึงที่หมายได้ไม่นาน เขาก็หันหลังกลับมา

”ยุยจัง มีอะไรจะบอกล่ะ !“

แชะ !

โดยไม่ต้องสงสัย เขายกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปเพื่อนร่วมชมรมตอนเผลอน่ะ

”หวังว่าจะออกมาสวยนะ“

“บัตรนักเรียนหรือแบบทดสอบบุคลิกภาพล่ะนั่น” เขาหยอกกลับ

ฟุมิชินยืนยิ้มอยู่เช่นเดิมไม่ว่าจะต้องยืนรออยู่นานแค่ไหน เขาหยิบกล้องตัวโปรดออกมาสะพายไว้กับตัว อยู่ในท่าเตรียมถ่ายรูป

“แสงกำลังดี ไปกันเถอะ”
“ตึกเก่าน่าจะไม่มีคนอยู่นะ ถ้ายุยจังกำลังหาที่เงียบ ๆ น่ะ”

สองเท้าก้าวนำไปเพราะมั่นใจว่าอีกคนต้องตามมา เขาหลับตาพลางฮัมเพลง เดินกึ่งกระโดดอย่างอารมณ์ดี

+

“ครับ ! รู้ตัวอีกที…ก็หายไปซะแล้ว”

เขายกมือขึ้นเกาแก้มจากความประหม่า ถึงเอาเข้าจริงจะไม่ได้ใส่ใจการมีอยู่ของบัตรมาก—แต่ถ้าได้ไปกับโทกะจังก็คงไม่เป็นไร

“อืม ครับ ไปหากันดีกว่า”
“ที่ไหนก่อนดีนะ ? ดูระหว่างทางก็แล้วกัน”

ฟุมิชินเริ่มออกเดิน ทำทีชมนกชมไม้และตั้งใจหาบัตร ถึงจะแอบสเก็ตช์อะไรในสมุดอยู่เรื่อย

“จะว่าไปก็ยังไม่เคยเห็นบัตรนักเรียนของโทกะจังเลย”
“จะเป็นยังไงน้า…”

“ตลกมาก”
“คุณทาคาระไปเป็นดาราเถอะ ถือว่าขอ”

อุมิฮาระเริ่มบรรจงใช้มือตักดินด้านข้างเพื่อนร่วมชมรมจนมันยุบไปเล็กน้อย ถึงเศษสีดำจะติดตามซอกเล็บแต่เขาก็ดูไม่ใส่ใจเท่าไหร่

“จะไล่ก็ไล่เถอะ เราจะอยู่ตรงนี้แหละ“
”ถือว่าเราอยากมาขุดดินเล่นอยู่แล้ว ไม่ทันได้สังเกตว่าคุณทาคาระนั่งอยู่ก็แล้วกันนะ“

ยิ่งพูดยิ่งขุดลงไปลึกขึ้น สายตาจดจ่ออยู่กับพื้น แอบเหล่มองคนด้านข้างเป็นระยะ

”บังเอิ๊ญบังเอิญ”

“อุมิฮาระ ฟุมิชิน”
“อยู่ปีสองน่ะ ก็ไม่ได้โตกว่าเธอเท่าไหร่หรอก”

เขาถูจมูกพร้อมยิ้มแห้ง ๆ อยู่ตรงนี้นานเกินไปชักจะเริ่มเบื่อจนอยากวิ่งขึ้นมา

“ขอให้โชคดีกับอะไรก็ไม่รู้นะเจ้าเด็ก”
“บัตรหาย…โดนไล่ออกแน่ ๆ”

ไม่วายแวะกวนประสาทก่อนไป

“ฮ่า ๆ”

ใครสนใจความคิดเธอล่ะ>>ฟุมิชินคิดในใจแต่ไม่กล้าบอก ได้แต่สื่อสารทางสายตาพร้อมหัวเราะกลบเกลื่อน

“แล้วสรุปทำอะไรอยู่ล่ะคุณทาคาระ”
“ก็มานั่งอยู่แบบนี้จะให้เข้าใจว่าไงล่ะ ไม่ได้อยู่ชมรมทำสวนซักหน่อยนี่”

ในที่สุดเขาก็ย่อตัวนั่งลงข้างคู่กรณี ใบหน้าประดับรอยยิ้มไว้แบบเดิม

“ตัวเลอะหมดแล้ว จะเช็ดยังไงล่ะนั่น”
”ให้เราหาแทนก็ได้ เราตัวเลอะได้ ไม่เป็นไร“

สุดท้ายก็อดเป็นห่วงไม่ได้