“เหหห! กำไลทำเองหรอ✨”

ทันทีที่อีกฝ่ายพูดจบ ตาของเขาก็ประกายแวววับราวกะบแสงไฟริมทาง

“เรียวจังนี่ตาถึงจริงๆน้า เอาไป10คะแนนเต็ม!”

เจ้าตัวหัวเราะเบาๆก่อนจะก้มดูของอย่างถี่ถ้วน

“เรียวจังเอามั้ย?”

(ขอโทษที่มาช้าอย่างมากนะคะ ฮืออ😭🙏🙏)​

“เหห!? จริงหร--!”

เหมือนว่าเมื่อเห็นหน้าของรุ่นน้องตรงหน้าก็โดนหลอกเข้าเต็มๆ​ ยิ่งพอรู้เฉลยแล้วก็ทำเอาเจ้าตัวเหม่อไปสักพัก

“แหม​ เดี๋ยวนี้มีล้อเล่นผมสินะ”

เขาส่งเสียงฮึ่มๆเบาๆลำคอพร้อมพองแก้มออกมาด้วยความหมั่นเขี้ยวคนตรงหน้า

“งืม.. ไหนๆก็มาเดินแล้ว​ ไปดูพวกบูธขายของกันมั้ยล่า?”​

“ผมขอให้ได้เจอของน่ารักๆเยอะๆเลยยังไงล่ะ~”

พอเห็นอีกฝ่ายที่มีท่าทางไม่เข้าใจคำชมของตัวเองแล้วก็ส่งเสียงบู่ออกมาเบาๆ

“อะไรกันผมชมซานะจังอยู่น้า”
“ใครเห็นก็ใจละลายไงล่ะ!”

เขาพูดย้ำไปอย่างไม่ยอมแพ้

“แล้วๆเขียนนี่เสร็จจะไปไหนต่อล่ะ?”​

เจ้าของนัดปล่อยเดดแอร์ไปสักพักก่อนจะเคาะหัวตัวเองเบาๆพร้อมขยิบตา

“เอเฮะ”
“ลืมพูดซะสนิทเลย”

“ที่จะไปคาเฟ่น้องหมาน่ะหมายถึงว่าไปนอนค้างไงล่า”

“ผมแค่ลืมพูดตอนแรกอย่าว่ากันเลยน้า🥺”

ฟูจิเริ่มก้มหน้าและช้อนมองอีกคนอย่างออดอ้อน​ หวังให้พลังแห่งความคาวาอี้จะช่วยปกป้องเขาไว้

“งื่อ​ ซานะใจร้ายง่า”

ฟูจิกิบุ้ยปากพร้อมกับส่งสายตาแป๋ว
แต่ถึงอย่างนั้นก็เห็นด้วยกับที่อีกฝ่ายบอกนั่นล่ะ​

“อื้มๆกลับห้องก็ด้าย~”
“งั้นกลับด้วยกันเถอะะ”

เจ้าตัวรวบแขนเพื่อนสนิทอีกครั้งพร้อมรอยยิ้ม​ ไหนๆก็ปีเดียวกันแล้วเดินกลับพร้อมกันก็ไม่เสียหายน้า

(ขอปักไว้ก่อนนะซากิจังแง้😭)

“ใช่แล้วล่ะ-!​ จะได้เป็นจริงไวไว--!”

เสียงพูดของฟูจิกิดังตามจังหวะที่เขานั้นยืดตัวไปผูกอย่างสุดความสามารถ

ชึบ

และในที่สุดคำขอพรของน่ารักๆของเจ้าตัวก็ถูกส่งไปประดับบนต้นไผ่อย่างสวยงาม

“ฮ่า​ ในที่สุด-- อ้ะ”

คงเพราะข้อเท้าที่เขย่งเยอะเกินไป​ เมื่อกลับมายืนปกติก็ทำให้เซจนไหลไปชนคนที่มาซ้อนหลังไว้ให้จนได้

“หวาๆ​ๆ เรียวจังมาอยู่ตรงนี้ตอนไหนเนี่ย?​ ขอโทษน้า​ เจ็บรึเปล่า?”​

“เหหหห จริงหรอ!? พึ่งรู้เลยนะเนี่ยย”

ตากลมสีน้ำตาลอ่อนเบิกกว้างเผยให้เห็นประกายเล็กๆที่สะท้อนกับแสงโคมในงาน

“ไว้ถ้ามีโอกาสล่ะก็​ ต้องไปกินให้ได้เลยล่ะ!”

ถ้าพาครอบครัวไปด้วยคงจะอุดหนุนได้ไม่น้อยเลยล่ะ​
ในหัวคิดไปในขณะที่มือก็เขียนพรเสร็จพอดี

“หืม​ ม่ายล่ะ​”
“ผมว่าพรของผมผมจะผูกเองล่ะ!”

ว่าแล้วก็เขย่งเกี๊ยะเพื่อจะเอื้อมไปผูกยอดไผ่ซักอัน​ แบบทุลักทุเล(ไม่)นิดนึง

“ฮิฮิ​ ผมก็ต้องของให้ไม่เหมือนใครอยู่แล้วซี่~”

เจ้าตัวยกยิ้มอย่างภาคภูมิ​ แต่เอาเข้าจริงแค่ชุดที่ใส่มาวันนี้ก็บ่งบอกความต้องการได้แล้วล่ะ

“อ้ะ ขอบคุณนะเรียวจัง​ เก่งมากๆ!”

ฟูจิตบหลังรุ่นน้องคนสนิทดังปุปุก่อนจะหยิบกระดาษดังกล่าวมาเขียนคำขออย่างบรรจง

“สีแดงงั้นหรอ เรียวจังมีอะไรอยากทำให้สำเร็จกันน้า?”

“เอ.. คำขอสิน้าา”

“มีเรื่องอยากทำเยอะแยะไปหมดเลยล่ะ​ ขอทุกอย่างเลยดีมั้ยนะฮะฮะ”

ฟูจิกิชี้นิ้ววางที่คางพลางกับหัวเราะอย่างร่าเริงไปตามเสียงเพลงของงานเทศกาล

“ว่าไปนั่น”

“ถ้าอย่างผมล่ะก็”​
“น่าจะขอให้ได้เจอของน่ารักๆอีกเยอะๆเลยล่า~”​

“อื้ม! เขียนไปแล้วล่ะ~”

นัยน์ตา​สีน้ำตาลอ่อนก็จดจ้องไปยังกระดาษไร้หมึกด้วยเช่นกัน

“การเรียนมั้ยล่า​ คะแนนจะได้พุ่งๆเล้ย”

เขามองอยู่อย่างเดิมสักพัก..
ไม่นานความสนใจต่อมาก็เปลี่ยนมาเป็นแฟชั่นของอีกฝ่ายแทน

“งื่มซานะเนี่ยน้า​ ไม่ว่าจะตอนไหนก็แต่งตัวเท่ไม่เปลี่ยนเลย”
“หัวใจของสาวน้อยจะต้องละลายกันไปเยอะแน่ๆถ้าเห็นซานะจังตอนนี้!!”​

“อื้มๆๆ!! เสาร์หน้า!”

เสียงใสก้องกังวาลอย่างไม่ปิดบังอีกต่อไป​ ยิ่งถูกตอบรับอย่างชัดเจนแล้วยิ่งจะทำให้เจ้าตัวตื่นเต้นหนักขึ้นไปอีก

“ฮ่า~ โล่งอกไปที”

“ดีใจจังที่ซานะจังจะได้มา​ 'ค้าง' คาเฟ่น้องหมากับผมเนี่ยย”
“พี่ฟูมิก็บอกว่าติดงานพาร์ทไทม์คงมาไม่ได้น่า”

เหมือนว่าการที่แอคขรึมไปตอนแรกจะทำให้ลืมพูดข้อมูลส่วนสำคัญที่สุดออกมาซะงั้น...

แต่อย่างน้อยก็มาพูดตอนนี้นะ><

“อ้าาา อ้ออันนนนนน”

แม้จะถูกฝ่ามือน้อยๆนั่นปิดประกบเข้าก็ไม่สามารถหยุดหนุ่มน้อยคนนี้จากการส่งเสียงได้อยู่ดี

“อ่ะ”

เมื่อสัมผัสถูกคลายออกไปเจ้าตัวก็ค่อยๆลุกออกมาจากใต้โต๊ะด้วยเช่นกัน

“งื่อ​ ในที่สุดก็หาเจอแลเวสิน้า​ ดีใจจังเลยยย”

น้ำเสียงเล็กๆที่แค่ฟังก็รู้แล้วว่าพยายามทำเอา​ กับสายตาที่เป็นประกาบถูกส่งกลับไปเมื่อเห็นแววตาของเพื่อนสนิทสาว

“แล้วจากนี้ซานะจังจะไปไหนต่อหรอออ? ”