ทำให้เดินได้ไม่ยากเท่าไหร่นัก

แต่เพราะพวกเขายังไม่ชิน ที่ต้องสวมกุญแจมือเดินไปพร้อมกัน

ทำให้ด่านแรกก็พากันพลาดล้มซะแล้ว

"เหวอ~"

ฟลุ๊บ!!

เพื่อที่จะไม่ให้ล้มทับรุ่นน้อน เซจึงรีบกางทั้งมือและเท้าของตัวเองเอาไว้ ซึ่งน่าจะเป็นสิ่งที่ถูกแล้ว

ดังนั้นพอล้มลงไปจึงเป็นการคร่อมทับตัวรุ่นน้องเอาไว้พอดี

"เอ่อ..โทษที"
"เรา..เป็นอะไรรึเปล่า"

#THK_EVENT04
[ STORY ]

| ช่วงหัวค่ำ | งาน #THK_ดอกไม้ไฟ บริเวณโรงเรียน |

ไม่บ่อยนักที่สองแม่ลูก ทสึเนนากะ จะได้มาเดินเที่ยวด้วยกัน

แต่ดูเหมือนว่าคนเป็นลูกชายจะพะว้าพะวงอะไรสักอย่าง เขามองเวลาที่นาฬิกาบนหน้าจอโทรศัพท์มาสักพักแล้ว

ซึ่งในความเป็นจริง คนเป็นแม่อาจจะต้องกังวลเรื่องเวลามากกว่า เพราะเธอมีเอกสารมากมายที่ต้องกลับไปจัดการ

ผิดกับคนที่เป็นรุ่นพี่ เขาไล่ยิงรัวๆเลย ยังมีเวลาหันมายิ้มขำคนตัวเล็กที่อยู่ข้างๆด้วย

"ก็นะ..มันเป็นปืนอัดลมนี่ ต่อให้คิดว่าเล็งโดนแต่มันกะแรงไม่ได้"

"ต้องประมาณๆเอาจากแรงดีด ไม่ก็ต้องชินกับมัน คุณลุงเจ้าของซุ้มคงชินกับมันน่าดู"

เซไม่รู้หรอกว่ารุ่นน้องอยากได้รางวันที่หนึ่ง เขาคิดเอาเองว่าคนตัวเล็กอาจจะอยากได้ตุ๊กตาแมวกกวักก็ได้

ตอนที่คั่นหนังสือยังดูอยากได้ซะขนาดนั้น เพราะงั้นตอนที่ได้รางวัล
+

"นี่ไงมาแล้ว"

ถึงจะบอกแบบนั้นเขาก็ไม่รู้ชื่อดาวตัวแทนของสาวทอผ้าและชายเลี้ยงวัวอยู่ดี

"ว่าแต่ชื่อดาวอะไรบ้างเนี่ย คงต้องเสิร์ชเพิ่มละ"

"เรารู้รึเปล่า"

เผื่อจะได้ไม่ต้องเสิร์ชหา

เซเองไม่ได้ซื้อยูมิมาใหม่นานแล้ว พอใช้ของที่มีราคามาตั้งแต่แรก อายุการใช้งานจึงนานกว่าธนูไม้ซ้อมทั่วไป

เขาส่งแคตตาล็อกให้รุ่นน้องถือ เผื่อจะได้เปิดดู

ส่วนเขาเองหันไปชะโงกหน้าออกจากชั้น หันไปทางหน้าร้านตะโกนถามเถ้าแก่ แต่ก็ไม่ได้ดังมาก แค่พอให้อีกฝ่ายได้ยิน

"เถ้าแก่ครับ ยูมิในร้านมีเท่าที่เห็นนี่ใช่ไหม"

ซึ่งเจ้าของร้านก็ตะโกนกลับมา

“ยังมีที่อยู่หลังร้านอีก แต่ก็มีแบบไม่มากหรอก“

+

(ขออนุญาตลงไว้เป็นอนุสรณ์ ว่าได้ร่วมเฟรมในโปรเจ็คอมนุษย์)

(ต้องขอขอบคุณผปค.ริสุ สำหรับทุกอย่าง ทั้งภาพ ทั้งเป็นตัวตั้งตัวตีในโปรนี้ )

(และปรบมือให้เหล่าผู้ร่วมโปรทุกทั้ง ทั้งที่เป็นมักเกิ้ลเหมือนกัน ทั้งเป็นคนที่วาดเอง)

(รวมถึงผปค.จิฮารุ ที่เสกฉากอลังการงานอนิเมะเป็นบุญให้ชาวคิวโดทุกคนครับ)

ถึงจะงงๆตอนถูกลากไปยืนหลังแบล็คดรอป แต่อย่างน้อยก็ยืนฝั่งทหารไว้ก่อนล่ะ

แม้ไม่รู้ว่าใครจะเป็นผู้โชคร้าย(?) อีกคนที่จะมาร่วมเฟรมด้วยกันก็ตาม

แม้กระดาษที่เขาสุ่มได้จะดูเขียนแบบขอไปที(?)

แต่สิ่งนี้เหมือนเป็นรางวัลใหญ่สำหรับเขาเลยทีเดียว

"ว่าแต่..ตั๋วนี่ใช้ได้ถึงเมื่อไหร่นะ.."

( @thk-terumi.bsky.social แน่ๆ ช่วงนี้ยิ่งทำตัวเป็นคุณฮันซาวะอยู่)

(กิจกรรมน่ารักๆ ต้องมีส่วนร่วมอยู่แล้วค้าบ)

"ลองอีกรอบก็ได้"

ตอนแรกเขาก็ไม่ได้คิดจะเขียนใหม่

แต่อาจเพราะอีกฝ่ายดูใส่ใจ

หรือไม่ก็ อาจเพราะของที่เพิ่งได้ มันดลใจให้เขียนคำว่า Shin ลงบนกระดาษก็ได้

'真'

ที่ไม่ใช่ Shin ที่มาจากคามิ แต่เป็น Shin จากชื่อของเขา ที่พ้องเสียงกัน

โดยหารู้ไม่ว่า คันจิตัวนั้นก็เป็นคันจิตัวเดียวกับชื่ออีกฝ่ายด้วย

"เป็นไงบ้าง"
"จากมุมมองผู้เชี่ยวชาญ"

เซแวะชมรมเขียนพู่กันและได้ลองเขีบนดู เพราะคิดว่ามันน่าสนใจดี

แต่ว่า..ดันเป็นแรกที่ทำกระดาษาขาดซะงั้น

"เอ่อ..โทษที สงสัยจุ่มหมึกเยอะเกินไป"

ถึงอย่างนั้นเขาก็ได้ของที่ระลึกด้วย

แต่มันก็น่ารักเกินไปกว่าที่คนแบบเขาจะเอามาใช้

ก่อนหน้านี้เขายังทำพวกกุญแจตกท่ออยู่เลย ถ้าห้อยเจ้านี่มีหวังเขาเอาไปทำให้มันเปื้อนแน่ๆ

งั้น..

"เก็บไว้ก่อนก็แล้วกัน"

ใช่..เขาแวะไปดูที่ชมรมศิลปะ แต่โดนจับไปนั่งเพ้นท์ลายที่หลังมือซะงั้น

แต่เพราะได้เพ้นท์เป็นลายแมลง เขาเลยนั่งเฉยๆให้เพ้นแต่โดยดี

🦋

"สีแบบนี้ขอบดำแบบนี้ยังไงก็ต้องเป็น บลูมอร์โฟแน่ๆ"

"เห้ยๆทถ้าวาดหางสีดำยาวไปแบบนั้นมันจะเป็นพวกผีเสื้อห่างติ่งน่ะ ถึงมันจะสวยแต่มันไม่มีสีน้ำเงินฟ้าชัดสวยขนาดนี้หรอก"

"อย่างมากก็จะออกสีเขียวมากกว่า"

เนิร์ดแมลงจะหาความสมจริงอะไรจากศิลปะขนาดนั้น..

เยี่ยมเลย!

เซดีใจที่ได้รับลูกอม โดยที่ไม่รู้ว่าในนั้นมีรางวัลใหญ่ที่น่าประหลาดใจมากกว่าอยู่อีกหลายอย่าง

เซมองหมวกคุณทาโกะขนาดยักษ์ ของนร.หญิงที่ยืนอยู่ข้างหลัง แล้วคิดว่า..

..ชมรมเย็บปักถักร้อยของโรงเรียนเรานี่ก็ทำผลงานได้อลังการดีจริงๆ..

จากนั้นเขาก็เข้าร่วมกิจกรรม สุ่มได้ผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กมา

น่าจะได้หยิบมาใช้บ่อยๆเลย

"ขอบใจนะ"

เซไม่รู้หรอกว่าของสุ่มอย่างอื่นเป็นภาพเมมเบอร์ในชมรมในสภาพที่เรียกได้ว่าอัลตร้าแรร์

แต่เขาพอใจมากที่ได้สิ่งนี้ ลายทานุกิ(?)มุมบนซ้ายน่ารักดี

มีตัวกี้กี้ในลูกสมุนกลุ่มช็อคเกอร์(?) อยู่มุมช่างขวาด้วย

เท่สุดๆไปเลย!!

"แต่ของไม่ครบก็เลยต้องซื้อมาอีก เพิ่งรู้เหมือนกันว่าตัวเองไม่มีอุปกรณ์การเรียนหลายอย่างเลย"

ที่อธิบายก็ไม่ได้ให้ความกระจ่างอะไร พอเซพักจนหายก็วนมานั่งหันหน้าเข้าหาโต๊ะดีๆ

ก่อนหยิบกระดาษออกมาจากถุง

"ฉันเอาโอะจิเหมียวนี่มาทาบแล้วลอกลายน่ะ"

"ทำเป็นที่คั่นที่เป็นด้วงกว่างมิยามะแทน"

เซคลี่กระดาษให้ดู

"ดูออกไหม?"

ในกระดาษ มีร่องรอยของการวาดและลงสีอยู่หลายรอย

+

เอาจริงๆ เขาที่เรียนที่นี่เข้าปีที่ 3 เพิ่งรู้ว่ามีชมรมแบบนี้อยู่ นึกไม่ออกเลยว่าจะมีใครที่จะมาคลั่งไคล้ โอะจิโซซัง จนเอามาตั้งขมรม

แต่ในเมื่อรู้แล้ว เดินผ่านมาเห็นแล้วก็ขอร่วมกิจกรรมหน่อยละกัน

เซจ่ายไป 100 เยน แล้วสุ่มขึ้นมา ถึงผลลัพธ์ที่ได้จะอยู่ในหมวดธรรมดา แต่เขาก็คิดว่า น่ารักดี

ว่าแต่..ไม่มีโอะจิโซซังที่เป็นแมลงบ้างเลยเหรอ มีเขาแบบด่ววกว่ามิยามะก็น่าสนใจนะ

การที่ตัวตั้งตัวตีของการโปรโมทชมรมวาดการ์ตูนเป็นนักเรียนหญิง

ลบล้างภาพจำที่เขาเคยมีที่ว่าชมรมนี้มักมีแต่โอตาคุผู้ชายไปได้เยอะเลยที่ดียว

เซเข้ามาร่วมสุ่มหนังสือทำมือของสมาชิกชมรมด้วย เพื่อให้กำลังใจสายผลิตทุกท่าน

แต่ผลลัพธ์มัน..

"เอ่อ..แล้วเล่ม 1กับเล่ม 2 ล่.."
"เอ๋..ผมน่ามองผิดไปเอง"

"ขอบคุณสำหรับหนังสือนะครับ"

แล้วเขาก็ถือหนังสือเดินจากไปแบบที่ยังงงๆอยู่หน่อยๆ

เป็นอีกครั้งที่เซเดินดูชมรมต่างๆ โดยที่เขาไม่ได้คิดจะย้ายชมรมไปไหน

เขามาหยุดเข้าที่ชมรมวิจัยของเล่น ที่มีคุณประธานที่ดูสบายๆ และเบ้..เอ๊ย..รองประธานที่ดูเอาการเอางาน

เขาได้ลองจับฉลากสุ่มรางวัลด้วย และแม้ว่าของรางวัลที่ได้จะอยู่ในเรทของธรรมดา แต่ว่าเขาดีใจมากที่ได้เพิ่มน้ำตาลฟรีๆ จากขนมเยลลี่รูปตัวต่อ

เซชินมีชมรมอยู่แล้ว และเขาก็ไม่ได้มีความคิดจะเปลี่ยนชมรมเลย

ดังนั้นการที่น้องเมด?เอาเทสเตอร์มาให้ลอง เขาก็รับมาโดยที่ตั้งใจจะชิมฟรีเท่านั้น

พอกัดเข้าไปคำแรก รสหวานที่เขาชื่นชอบก็เด่นขึ้นมา เป็นรสชาติของคาราเมลไม่ผิดแน่!

แต่ไอ้รสเค็มประหลาดที่ตามมานี่มันอะไรกัน แถมยังติดลิ้นอีก

เคี้ยวไปสักพักก็เจอกระดาษคำทำนายที่บอกว่าดวงตกซะงั้น

เซคิดว่าเขาคงดวงไม่ดีเพราะคุกกี้ชิ้นนี้นี่แหละ..

หลังจากเดินหลงๆวนๆในหมู่บ้าน ก็มาเจอเข้ากับร้านของโอจิซังท่าทางใจดี ชักชวนให้ลองสุ่มเครื่องรางดอกไม้? ของทางร้าน

แต่อาจจะเป็นเพราะว่า พลังของคนไร้เซนท์สัมผัสวิญญานของเซคงจะทำงาน เขาจึงได้ดอกไม้ติดบัคที่หาคำตอบให้มันไม่ได้

แต่ก็..

"ขอบคุณนะครับ"

เขาคำนับให้โอจิซังเจ้าของร้านก่อนจะเดินทางกลับหอพักต่อไป

วันนี้เซชินที่ไปเดินเล่นในป่าหลังรร. แต่ไปๆมาๆยังไงก็ไม่รู้ สุดท้ายเขามาโผล่ที่หมู่บ้าน

และในตอนที่เขาจะกลับรร เซก็ได้รับข้าวปั้นฟรีจากพี่สาวเรียวกังใจดี

"ขอบคุณครับ"

เขาไม่ลังเลที่จะกินในทันที พอกัดคำแรก คนที่ปกติจะทำหน้านิ่งถึงกับทำตาโต

แป๊บเดียวโอนิกิรินั้นก็หมดลง คนกินรีบเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยชมในทันที

"อร่อยมากครับ"

เชื่อเถอะว่าเขาพูดจริง เพราะนายคนนี้ชอบกินของหวานมากพอสมควรเลย

"ขอบใจนะ"

เซยื่นมือไปรับเอาไว้ แต่พอเขาได้ยินว่าเป็นของขวัญวันปฐมนิเทศ คนเป็นรุ่นพี่จากนิ่งๆก็ดูลุกลี้ลุกลนขึ้นมา

เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงทีละข้าง สุดท้ายก็ดึงชายเสื้อสูทพิธีการแล้วค้นที่กระเป๋าด้านใน

สักพักก็หยิบเอาลูกอมออกมาสามเม็ดวางไว้บนมือของรุ่นน้องแทน

"อันนี้ก็ของขวัญวันปฐมนิเทศเหมือนกัน"
"ขอให้เป็นวันที่ดีนะ ปีหนึ่งคุง"

———————————————『 #THK_COMMU 』
———————————————

"เรื่องแค่นี้เอง"
⌞大したことじゃないよ⌝

———————————————
ทสึเนนากะ เซชิน [ 常長 是真 ]
Tsunenaga Zeshin
———————————————

| 3年 F組 | ปี 3 ห้อง F |
| Kyudo [弓道] | ชมรมคิวโด |
| Entomophile | No Sixth Sense |

———————————————

Role / Co / Talk -> DM [24/7]
Doc : url.in.th/avvhb