เซนกิจ้องใบเมนูหน้าร้าน ก่อนจะสั่ง ไอศกรีมวนิลา รสที่กินประจำ

“เอ่อ เอาวนิลา 1 ครับ กับ..”

เขาใช้ภาษากายด้วยการ มองอีกฝ่าย เพื่อรอคำตอบจากคนตายิ้ม

“ฮะ ก็ได้ๆ“

กลายเป็นว่าคำถามแรกยังไม่ทันได้ตอบอะไรก็โดนอีกคนลากไปซะแล้ว
เขาเดินนำหน้าอีกคนก่อนจะไปหยุดที่ตู้กดน้ำ

”เอาอะไรล่ะ“

เขาถามอีกคนก่อนจะกดน้ำอัดลมเย็นๆมาดื่มเอง

“อา~ สดชื่นชะมัด”

พอรู้สึกเย็นลง อารมณ์ก็ดีขึ้นแล้ว

“เรียกแบบนั้นก็ได้”

เซนกิตอบพร้อมบิดขี้เกียจ เพราะของตัวเองก็ยังหาไม่เจอ

“เหนื่อยแล้วอ่าา”

“นี่ ไปเดินเล่นหรือหาอะไรเย็นๆกินกันเถอะ นิเร็นงิคุง“

เขาได้แต่หวังว่าเดี๋ยวมันจะออกมาให้เขาเจอเอง จึงไม่ได้เป็นเดือดเป็นร้อนอะไร

“งั้นเราไปหาไรหวานๆกินกันดีกว่า”

“ไม่อยากหาแล้วอ่าาา”

เซนกิบ่นเขาคิดว่าเดี๋ยวมันคงจะโผล่มาเอง

พูดจบก็เอาแขนพาดไหล่คนตัวเล็กกว่า

“เดี๋ยวเลี้ยงน่า“

[โอ้มาย กอด 😭🙏✨💓💓🙇🏻‍♀️🛐🛐💘💝💕💕💞💗💓💓💝💘💕💕💞 สิ่งนี้💓💕💓💖💖💗💝💝💗💕💕 หน้าขี้งอนที่สุดในโลกเลยค่ะ😭💕💕💕ขอบคุณนะคะฮืิออ💕😭]

[เท่มากเลยค่ะ😭 ชูป้ายไฟ✨✨]