(เขาแล้วนะคะ คิดว่า เดี๋ยวน่าจะต้องเช็คอีกทีค่ะ แต่รับยศแล้วนะคะ🥺✨)

(กรี๊ดๆ ในที่สุดมาค่ะะ ชมรมเดียวกันด้วย 😭💖/ส่งสาวนักอ่านไปให้ด้วยย)

(ป ปักแจมนะคะ👀)

หญิงสาวเรือนผมสีเขียวสวมแว่นกลมที่กำลังเดินตามหาบัตรนักเรียนที่หายไปเช่นกัน จนมาพบเข้ากับคุณที่ค้นหาของอยู่จนหนังสือร่วงลงที่พื้น

ด้วยความมีน้ำใจ จึงขยับไปก้มเก็บหนังสือให้ ทว่าพอเธอเห็นปกของหนังสือแล้ว สาวเจ้าก็ยิ้มค้างนำยื่นส่งคืนให้--

“อ เอ่อ หนังสือสำคัญร่วงค่ะ ”

พูดไปเธอก็กระทำการคว่ำปกไปด้วย เผื่ออีกฝ่ายเขินอายหากรู้ว่ามีคนเห็นปกที่บ่งบอกเนื้อหาหนังสือเล่มที่หล่นนั้น-

“โอ๊ะ คนละห้องสินะคะ แต่ว่าได้เจอเพื่อนใหม่ก็คงจะดีนะคะ”

“ค่ะ รุ่นพี่ เอาไว้เจอกันใหม่นะคะ ฉันเองก็ต้องกลับที่ห้องแล้วเหมือนกัน”

สาวเจ้าตัดสินใจโบกมือน้อยๆลาชายหนุ่มผู้เป็นรุ่นพี่ ก่อนจะค้อมศีรษะให้อย่างสุภาพ แล้วหันหลังจะเดินไปทางห้องเรียนของตนบ้าง เปิดเทอมใหม่ รู้จักได้รุ่นพี่เพิ่มขึ้นอีกคนแล้วล่ะ

”ได้ค่ะรุ่นพี่ เดี๋ยวฉันจะพาไปเดินดูนะคะ“

”ปีนี้อยู่ห้องเดียวกันกับคุณซูสุหรือเปล่าคะรุ่นพี่?“

เธอถามไปก็มองรายชื่อประกบไปด้วย เหมือนสงสัยตั้งแต่เมื่อครู่ที่อีกฝ่ายพูดถึงเรื่องห้องเรียน กับพูดถึงครอบครัวล่ะ

เธอยิ้มให้พลาง

เธอมองตามที่อีกฝ่ายชี้ไป รายชื่อของอีกฝ่ายอยู่ลำดับต้นๆพอดีเสียด้วย

“อาระ จริงเหรอคะ?”

“อ๊ะ ถ ถ้าฉันล่ะก็ อยู่ห้องDล่ะค่ะ ห้องที่อยู่กลางๆ ถึงจะคนละปี แต่ว่าอยู่ห่างห้องรุ่นพี่1ห้องนะคะ !“

พออีกฝ่ายกลับมาฉีกยิ้มร่าเหมือนเด็กๆเธอก็อดที่จะเอ็นดูไม่ได้
เลยยิ้มๆให้ด้วยความเอ็นดู แม้อีกฝ่ายจะห่างกับเธอ2ปีก็ตาม

”ค่ะ รุ่นพี่โชเอ แหะแหะ“

ยิ้มแหะให้

”จะว่าไปแล้ว รุ่นพี่อยู่ห้องไหนเหรอคะ?“

“ไม่เป็นไรใช่มั้ยคะรุ่นพี่?”

หญิงสาวถามด้วยความเป็นห่วงพอเห็นอีกฝ่ายดูรู้สึกผิดหวังเบาๆในคำตอบที่เธอให้ออกไป คิดถูกมั้ยนะที่พูดออกไป

กระทั่งอีกฝ่ายถามแบบนั้น เธอก็ประสานมือไว้ตรงตัก แล้วทำท่าจะเอ่ยแนะนำตัวอย่างสุภาพนอบน้อม

“ค ค่ะ เอ่อ ก็คงจะหลังรุ่นพี่ประมาณ2ปีน่ะค่ะ..”

“ปรฝีนี้ขึ้นปีที่2พอดี..”

“ยูเมะคาวะ ซายากะ ข ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ!”

ว่าจบก็ค้อมหัวผงกเบาๆให้

“อ อ เอ๋??!! 3 30คน ม ไม่หรอกค่ะ ก ก็รายชื่อมัน---”

สาวเจ้าเหมือนจะตกใจไปด้วยที่จู่ๆอีกฝ่ายพูดแบบนั้นจนกระทั่งเหมือนอีกฝ่ายจะนึกอะไรออกเธอก็มองแบบเกรงๆนิดนึง

“ป เป็นรุ่นพี่อีกปีนึงสินะคะ ม ไม่แปลกหรอกค่ะที่รายชื่อรุ่นของรุ่นพี่จะหายไป ก ก็รุ่นที่แล้วพึ่งจบไปน่ะค่ะ“

เธออธิบายอีกฝ่ายไปพลางมองรายชื่ออีกครั้งไปด้วย

เธอเงยมองอีกฝ่ายแล้วพยักหน้าหงึกๆอย่างเข้าใจมองตามที่อีกฝ่ายชี้ไปด้วย

“เอ.. คุณซูสุ...คุณนางิสะ...“

”ครอบครัวสินะคะ อย่างนี้นี่เอง “

”แล้วชื่อของคุณเพื่อนที่บอกว่าหายไป รุ่นพี่พอจะจำได้มั้ยคะ?“

“ม ไม่แน่วารายชื่ออาจจะตกหล่นก็ได้นะคะ ...?”

“อย่างนั้นเหรอคะ?”

“ถ ถ้าอย่างนั้น หากไม่เป็นการรบกวน ให้ฉันช่วยหานะคะ”

เธอเอามือดันแว่นกลมเบาๆแล้วมองตามนิ้วที่ชี้ไป
พลางครุ่นคิดตามชื่อที่อีกฝ่ายเอ่ยถึงไปด้วย

เธอมองตาปริบๆตรงชื่อชั้นปีสามที่อีกฝ่ายพยามดูตรงนั้น

“ที่ว่าหายไปหมด หมายถึงชื่อน่ะเหรอคะ?”

“เอ่อ..รุ่นพี่?”

สาวเรียกอีกฝ่ายพลางเอียงคอมอง

“คุณซูสุกับคุณนางิสะเนี่ย เป็นชื่อคุณเพื่อนที่หาเจอมั้ยนะคะ?”

((แจมค่า))

หญิงสาวแว่นกลมผู้มายืนมองบริเวณป้ายประชาสัมพันธ์เพื่อดูรายชื่อห้องใหม่ ทว่าดูเหมือนวันนี้จะมีเรื่องราวประหลาดเกิดขึ้นเสียอย่างนั้น

กระทั่ง เธอได้ยินเสียงของเด็กนักเรียนอีกคนที่ยืนมองอยู่ข้างๆหันมาถามเธอ

เธอจึงมองด้วยความฉงนใจ เพราะไม่คุ้นหน้าอีกฝ่าย

“เอ๊ะ?“

“อ เอ่อ ไม่รู้เหมือนกันค่ะ”

”คุณมองหาเพื่อนเหรอคะ?“

((เดี๋ยวทางนี้ลองทักไปนะคะๆ🥹))