#THK_EVENT02 #THK_โปรโมทชมรม #THK_ชมรมเขียนพู่กัน

ชมรมเขียนพู่กัน ขอเชิญชวนเหล่าคณะครูอาจารย์ บุคลากรและนักเรียนทุกท่าน เข้าร่วมกิจกรรมของชมรม

พบเข้ากับอะไรบางอย่าง…
- ชินดันสุ่มเหตุการณ์เขียนพู่กัน -
bit.ly/4cCU1v5

ข้อความเหล่านี้มีความหมายอย่างไร ?
- ชินดันสุ่มของรางวัล -
bit.ly/4lBUB00

[ ทางเลือกประกอบเนื้อเรื่อง
สามารถเลือกเล่นได้ตามอัธยาศัย ]

”ก็เปล่าครับ ก็เปล่า...“

ยิ้มไม่สะทกสะท้านเท่าไหร่ เพราะจริง ๆ ไม่เข้าใจว่ากำลังโดนสายตาขรึมกดดันอยู่

“จินตนาการแบบนั้นไม่ได้นะครับ”เขาส่ายหน้าเบา ๆ พลางเอ่ยปรามเด็ก “เดี๋ยวคุณโมโมะก็โดนสอบจรรยาบรรณวิชาชีพเอาหรอก

ถึงสภาพจะดูสุ่มเสี่ยงจะโดนสอบอยู่แล้วก็เถอะ

“กับบุคลากรท่านอื่นก็ไม่ได้นะ”

สัมผัสพิเศษมันบอกว่าเด็กกำลังคิดอะไรแปลก ๆ อยู่รึเปล่า แต่ช่างมัน ไอเรามันคนไม่อธิบายอะไรอยู่แล้วน่ะ

“แบบนั้นก็แย่น่ะสิ ถ้าทุกคนคิดแบบนี้หมดโลกจะล่มสลายเอานะครับ”

หัวเราะ ก่อนจะหันไปมองโมโมะที่เอาบัตรตัวเองขึ้นมา

มีคิดในใจแต่ไม่ได้พูดออกไปว่าคิดแบบโมโมะกันหมดโลก โลกก็จะล่มสลายเหมือนกัน

“เจ้าของบัตรอาจะเดือดร้อนก็ได้นะครับ ดังนั้นอย่าลืมเอาไปคืนนะ” กล่าวโดยอาจารย์ที่เอาบัตรนักเรียนมาดูเอล

หันไปมองหน้าโมโมะจัง

จะว่าสนิทก็ยังไง เขาแยกไม่ออกว่าความสนิทที่ว่าเนี่ยเป็นแบบไหน หรือเส้นกั้นมันอยู่ที่ใด แค่เจอหน้ากันทีไรเล่นด้วยกันตลอดเฉย ๆ

ก็เลยยิ้มให้เป็นคำตอบ และรอให้โมโมะจังตอบคำถามนั้นแทน

พอเขาลากไป แน่นอน คนไม่เคยปฏิเสธอะไรแบบยูคิโซระก็ลุกไปแต่โดยดี

ถือซะว่าคงได้ไปดูเรื่องสนุก ๆ ของอีกฝ่ายก็ไม่เลว

อืม...หวังว่าคงจะไม่ก่อเรื่องนะ ไม่งั้นเขาคงโดนไปด้วยแน่ ๆ

พาลีฟออกจากห้องสมุดไปแจกบัตรเด็ก ๆ

( ในทางไหน? )

เปลี่ยนเป็นเอาบัตรทั้งกองยื่นให้โมโมะจัง

“ถึงเวลาแก้เหงาแล้วล่ะ เอาบัตรนักเรียนไปคืนเด็ก ๆ จะได้คุยกับเด็ก ๆ และขอขนมอร่อย ๆ ได้ด้วยนะครับ”

ว่าแบบนั่นแล้วตบไหล่แปะ ๆ ฝากภาระหน้าที่นี้ให้คุณ

เกือบลูบ ๆ เพ้ท ๆ หัว ด้วยความเอ็นดู

แต่ลืมไปเป็นเซนเซ เลยเก็บมือลง

“ก็คงฝากนักเรียนสักคน (aka.เหยื่อ) ที่มาหาบัตรในห้องสมุดไปคืนครับ”

เขาลูบคางแล้วครุ่นคิดถึงกรณีอื่นด้วย

“ถ้าไม่มีเช็คทะเบียนนักเรียนแล้วเอาไปคืนตามห้องก็ได้ครับ”

ยื่นบัตรทั้งกองให้เด็ก ๆ

ก็เล่นชนะแล้ว(?)

“แน่นอนสิ พวกผมไม่รังแกเด็กหรอกครับ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วผมฝากเอาไปคืนเด็ก ๆ คนอื่นด้วยเลยได้มั้ยครับ”

“จะได้รู้จักเพื่อนใหม่ไปพลาง ๆ ด้วยนะ”

”ส่วนเรื่องจะทำอะไรต่อเหรอ? อืม... ก็คงคุยเล่นกับอาจารย์โมโมะ หลังจากนั้นก็จะไปเช็คหนังสือล่ะครับ“ บอกให้รู้ว่าเซนเซเองทำงานทำการอยู่บ้าง-

หยีตาเพราะโดนกำผม แต่ก็หัวเราะให้แหะ ๆ

”แล้วคุณโมโมะจะเล่นต่อรึเปล่าครับ?

หรือว่าให้ผมเอาบัตรไปคืนเด็ก ๆ เลยดี? ”

ตอนที่ได้ยินอีกคนบอกว่าคนป่วยเยอะ ๆ ก็ได้แต่มอง พลางยิ้มให้ราวกับว่าอีกฝ่ายเป็นเด็ก

“ คุณโมโมะเนี่ยขี้เหงาสินะครับ?”

“ อย่างที่คุณโมโมะว่า ถ้าได้ชนะครั้งหนึ่งจะเสพติดเอานะครับ”

เขาเอ่ยพลางส่ายหัวเบา ๆ ก่อนยื่นบัตรนักเรียนในมือให้ล่ะ เลิกเล่นแล้ว

“ ลองค้นดูได้นะครับ ว่าใบไหนเป็นของพวกคุณบ้าง”

(ยูคิมูระนั่นใครฟะ)

แน่นอนว่าไม่ไปล่ะ นั่งรอสองคนทำธุระกัน เดี๋ยวต้องจัดการเก็บกวาดของด้วยน่ะนะ

“งั้นผมขอบัตรโยชิดะคุงนะครับ” ว่าแบบนั้นแล้วรับบัตรจากคุณยามเนโกะมา

“ ถ้านักเรียนมาหารวมอยู่ที่เดียวกันมันจะง่ายกว่าเนอะครับ?”

ว่าพลางยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ( จริง ๆ ก็ยิ้มแบบนี้ตลอดเวลานั่นล่ะ )

หัวเราะแห้ง ๆ ทั้งไพ่เต็มมือ

แพ้จ้า

“พวกคุณเต็มที่กันสุด ๆ ไปเลย นึกว่าจะได้ลองใส่แว่นสักครั้งแล้วเชียว ผมหวังสูงไปสินะครับ “

--> คนที่โดนอาจารย์เรียวยะบวกในทุกตาเพราะนั่งข้างกัน

“คุณเนโกะเองก็ลำบากสินะครับ” รับมือกับเด็กตั้งหลายคน

“รักษาเด็กก็สำคัญ ปล่อยให้เจ็บนานไปจากถึงมือคุณโมโมะอาจจะเลื่อนไปต้องเข้าโรงพยาบาลแทนก็ได้นะ?“

“ถ้าไปทำงานก่อนจะถือว่ายังไม่ได้แพ้ก็ได้ครับ”

เขากล่าว พลางรวบรวม บัตรนักเรียนในมือให้เป็นสำรับไว้จากที่แต่เดิมกระจัดกระจายเพราะคิดว่าตำรวจลง

เป็นพวกตามใจ ดังนั้นแล้วการตัดสินใจว่าจะไปต่อหรือหยุดจึงไม่ใช่หน้าที่ของเขาน่ะ

ช่วยนักเรียนพลิกบัตรหาชื่อ ถ้าเจอก็บอกกันด้วยล่ะ

“ถ้าพลิกได้ที่ชื่อคล้องกันเยอะกว่าจะชนะไหมนะ แบบเกมจับคู่ไพ่?“

”ฮึ ๆ ล้อเล่นครับ“

เขาว่าพลางมองเด็กสองคนไปด้วยก่อนหันไปหาโมโมะจัง

”อย่าส่งเสียงดังขนาดนั้นสิครับ ถึงยังไงที่นี่ก็ห้องสมุดนะครับ“ ไม่สิ ที่ไหนในโรงเรียนก็ไม่ควรส่งเสียงขนาดนี้ล่ะนะ

ถึงจะรู้ว่าห้ามไปก็เท่านั้น แต่ก็ถือว่าทำหน้าที่แล้วน่ะนะ?