“โดนเอาไปใช้ในงานชมรมแน่...“
พูดขู่ให้ดูน่ากลัวไปอย่างนั้น ไม่รู้ว่าได้ผลหรือเปล่า

เธอตรวจสอบรูปที่ถ่ายออกมาได้ก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ ดูท่าจะพอใจกับผลลัพท์ที่ได้ไม่น้อย

“!”

“...ฟุมิคุงขี้โกงจริงๆด้วย”

เมื่อได้ยินเสียงชัตเตอร์เธอก็ตกใจจนค้างไปสักพัก พอรู้สึกตัวว่าโดนถ่ายรูปทีเผลอก็บ่นอุบอิบออกมา

เธอไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น แต่เรื่องอะไรถึงจะต้องยอม ยุยนั้นหยิบกล้องของตนเองขึ้นมา และถ่ายรูปคนตรงหน้าเอาไว้ ถึงแม้จะไม่เชิงว่าเป็นการแก้แค้นที่โดนถ่ายทีเผลอ เพราะเธอตั้งใจถ่ายจริงๆ

แต่เท่านี้ ก็ถือว่าเสมอกันในความคิดของเธอแล้ว

+

เมื่อถึงที่หมายได้ไม่นาน เขาก็หันหลังกลับมา

”ยุยจัง มีอะไรจะบอกล่ะ !“

แชะ !

โดยไม่ต้องสงสัย เขายกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปเพื่อนร่วมชมรมตอนเผลอน่ะ

”หวังว่าจะออกมาสวยนะ“

พอได้คำตอบว่าไม่ ก็เดินเฉากลับมาหลบอยู่หลังเพื่อนสมัยเด็กเหมือนเดิม

“ขอโทษนะ เรียวโตะคุง…”

เธอซึมไปเล็กน้อย สังคมอักเสบแบบเธอ ไปถามได้ตั้งคนนึงถือว่าดีสุดๆแล้ว

”อื้ม…ฉันหามาแล้วรอบนึง แต่อาจจะดูไม่ละเอียดก็ได้“

เธอเดินหาในตึกเรียนทั่วแล้ว แต่ที่นี่เกาะไทเฮ บัตรของเธอมันคงจะเปลี่ยนที่ได้เอง ตรวจสอบอีกครั้งก็ไม่ใช่เรื่องไม่ดี

พอไปถึงที่ตึกเรียน เธอก็ทำใจดีสู้เสือเลียนแบบเรียวโตะเพราะไม่อยากให้เขาลำบากคนเดียว เห็นใครมีบัตรเยอะๆก็เข้าไปถามไถ่

”เอ่อ…ขอโทษที่รบกวนนะคะ มีบัตรของฉัน…หรือของเรียวโตะคุงมั้ยคะ?“

+

“บัตรนักเรียนจะชอบไปรวมอยู่ด้วยกันเยอะๆเหมือนคนเหรอ?“

เธอเดินตามเขาต้อยๆเหมือนลูกเป็ดเดินตามแม่เป็ด ใจตั้งมั่นว่าคงไม่อึดอัดกับที่ที่คนเยอะแล้ว แต่สุดท้ายก็รีบเร่งฝีเท้าตามไปจับชายเสื้อของเรียวโตะไว้

”ไม่ได้หลงง่ายขนาดนั้นซะหน่อย…“

เธอบ่นอุบอิบ แต่มือก็จับชายเสื้ออีกฝ่ายไว้อย่างดีจะได้ไม่คลาดกัน

”ฉันเห็นบางคนเก็บบัตรได้เยอะแยะด้วย จะมีของเราติดไปบ้างรึเปล่านะ“