เขาหัวเราะขึ้น แล้วเดินไปยังประตูห้องพยาบาล มือเปิดมันออกแล้วหันไปหาชายในห้องพยาบาลอีกครั้ง

"ถ้ารุ่นพี่ว่าแบบนั้นผมก็โอเคครับ จะรอเลยล่ะ "

"แต่เดี๋ยวผมต้องกลับบ้านแล้ว ยังไงก็ไว้เจอกันนะครับ"

มุเง็นยิ้มกว้างก่อนเอ่ยคำลาแล้วก้มหัวเล็กน้อยเป็นการขอตัวออกจากห้องไปก่อน

(จบตรงนี้เลยก็ได้ค่ะ ขอบคุณที่มาโรลด้วยกันนะคะะะะ!)

"ก็คงจะเป็นอย่างที่รุ่นพี่พูดล่ะมั้งครับ?"

มุเง็นเอียงใบหน้าเล็กน้อย นิ้วเคาะโต๊ะไปพลางก่อนจะพูดต่อ

"ถึงผมไม่คิดว่าตัวเองจะมีจุดที่น่าอิจฉาก็เถอะ" เจ้าตัวกล่าวพลางยักไหล่แล้วลุกขึ้นมาหลังจากที่คนตรงหน้ากล่าวจบ น้ำเสียงเจื้อยแจ้วยังคงเสมอต้นเสมอปลาย

"ชิโรกาะเนะซังก็เป็นคนที่คุยสนุกมากเลยครับ ผมดีใจนะที่วันนี้โชคดีมาเจอกับรุ่นพี่แบบนี้"

+

“โห ขยันสุดยอด ยังไงก็สู้ๆ นะ ทั้งสองคนเลย”

เขาเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงร่าเริงซึ่งเบากว่าปกติเพราะอยู่ที่ห้องสมุด แต่รอยยิ้มสดใสก็ยังไม่หายไปจากหน้าของเหรัญญิกจำเป็นของห้องC

“จะว่าไป ขอผมนั่งตรงนี้ด้วยได้รึเปล่า ว่าจะทำการบ้านของวันนี้น่ะ”

อาจจะเพราะเป็นช่วงเวลาที่พึ่งเลิกจากชมรม ไม่ก็เป็นตัวเขาที่รับอาสาทำเวรแทนเพื่อน ทำให้ถึงจะเป็นตอนเย็น แต่มุเง็นก็ยังอยู่ที่โรงเรียนอยู่

ก่อนจะเข้ามายังห้องสมุดเพื่อจะรีบทำการบ้านของวันนี้ให้เสร็จ สายตาเหลือบไปเห็นหัวหน้าห้องของตัวเองกับคนคุ้นหน้าคุ้นตาจากห้องJ

รู้ตัวอีกทีสองขาเดินเข้าไปที่โต๊ะตัวนั้นซะแล้ว

“ไง มุเซย์คุง ซากิฮิโตะคุง — อ้าว พวกนายกำลังเขียนรายงานอยู่หรอ?“

+

(มาปักก่อนค้าบ)

(นับค่ะๆ55555)

“จะว่าไปก็เริ่มเย็นแล้วนะครับ ขืนยังอยู่แบบนี้คงจะถูกครูเข้ามาดุแน่ๆ”

“ถ้าซิโรกาเนะซังไม่รังเกียจ ให้ผมเดินไปส่งที่ห้องเรียนดีไหมครับ จะได้คุยกันต่อด้วยเลย“

ทว่ารอยยิ้มนั้นกลับไม่จางหายไปจากใบหน้าเลย มุเง็นยังคงเป็นเหมือนในทุกๆวัน

” งั้นหรอครับ ? เรื่องแบบนั้นมันจำเป็นต้องจำด้วยรึเปล่าเนี่ย ผมเองก็ไม่รู้หรอกครับ”

”แค่ทานข้าวอร่อยๆ ไม่ก็ได้ออกแรงบ้าง ผมรู้สึกดีแล้วน่ะครับ ก็เลยไม่ได้ใส่ใจตรงนี้เท่าไหร่ ”

น้ำเสียงและท่าทีสบายๆ ยังคงปรากฎอยู่ ไม่มีความหวาดระแวงหรือการกระอักกระอ่วนใจเลยแม้แต่น้อย

+

บทสนทนาที่เหมือนการพูดคุยเรื่องทั่วไปออกมาจากของมุเง็น แม้เนื้อความของมันจะดูไม่ค่อยปกติเท่าไหร่ก็ตาม

“…… ยอมให้ถูกเห็นหรอครับ ผมไม่ค่อยเข้าใจเรื่องยากๆ เท่าไหร่ด้วยสิ งานอดิเรกของรุ่นพี่เนี่ยสุดยอดไปเลยนะครับ“

เอนตัวพึงกับผนังเย็นๆของห้องพยาบาล กลิ่นของแอลกอฮอล์แสนคุ้นเคย

แม้จะได้ยินคำพูดของคู่สนทนาหรือการที่ได้เห็นเงาเคลื่อนไหวผ่านม่านนั้น

+

พอเขาได้ยินเรื่องเกี่ยวกับความไม่สบายใจ เจ้าตัวก็รีบส่ายหน้าทันทีแล้วพูดออกมา

“รุ่นพี่ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ ผมโอเคนะ! ไม่ได้รู้สึกแย่เลย ”

บทสนทนาที่เหมือนการพูดคุยเรื่องทั่วไปแม้จะฟังดูแปลกๆอย่างการ ‘ถูกสังเกตุ’ก็ตาม

“งั้นหรอครับ ถ้ามันทำให้รุ่นพี่สะดวกขึ้น ผมก็ดีใจนะครับ เอ หรือว่าถ้าสังเกตุยากๆจะสนุกมากกว่ารึเปล่าครับ แบบว่า…ท้าทาย? ผมไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้เท่าไหร่ ”

”จริงสิ ถึงคุณจะรู้จักชื่อผมแล้วก็เถอะ…โยอิซากิ มุเง็นครับ อยู่ 2-C”

มือลูบท้ายทอยของตัวเองไปพลาง รอยยิ้มเป็นมิตรปรากฎอยู่บนใบหน้านั้นไม่หายไปไหน หลังจากนั้นจึงขยับไปนั่งเก้าอี้แถวๆนั้นแทน

“นั่นสินะครับ พอคิดว่าอยู่ที่โรงเรียนมาได้ปีนึงแล้วแต่ยังไม่เคยคุยกับซิโรกาเนะซังเนี่ย ก็รู้สึกเสียดายจริงๆครับ“

”แต่ว่าในที่สุดก็ได้คุยแบบนี้เนี่ย เป็นเรื่องที่ดีสุดๆของวันเลยล่ะครับ“

+

“จริงด้วย ขอบคุณที่เตือนนะครับ ผมเองก็ต้องคิดถึงจุดนั้นด้วยนะครับ อืมๆ“

มุเง็นนิ่งไปครู่นึง ก่อนจะยิ้มพลางเอ่ยตอบกลับไปคล้ายกับคนพึ่งถูกตำหนิ

ท่าทางอันสมบูรณ์แบบของรุ่นพี่ตรงหน้า ชวนให้เขาเผลอมองอย่างชื่นชมไม่ได้ เด็กหนุ่มพยักหน้าก่อนจะพูดขึ้นมาบ้าง

“ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับชิโรกาเนะซัง ! แต่ว่า พอได้ยินว่ารู้จักมาจากคุณครูแล้วรู้สึกเขินนิดหน่อยนะครับเนี่ย“
+

ถ้ามียังเวลาอีกนิดหน่อย ลองอ่านรายละเอียดของชมรมพวกเราดูดีไหม?

docs.google.com/document/d/1...

อะไรนะ คุณอยากมาเป็นนักวิจัยเหมือนพวกเราหรอ ? ดีเลย งั้นมาลงชื่อที่ด้านล่างนี้เพื่อเป็นส่วนนึงของพวกเรากันเถอะ!

forms.gle/gEmtXePVmSZk...

“เป็นอะไรไหมซันกะจัง ไม่สบายรึเปล่า? ”

มุเง็นพูดกับอีกฝ่ายด้วยท่าทางเป็นห่วงในขณะที่ก็โน้มตัวไปใกล้ๆเพื่อดูอาการ

ก่อนที่เขาจะหยิบบางอย่างออกจากกระเป๋า

เป็นบัตรนักเรียนของซันกะจังนี่เอง

“พอดีเห็นมันไปอยู่ในแจกันห้องผมน่ะ พอบัตรมาอยู่ที่แปลกๆแบบนี้ เล่นเอาลำบากแย่เลยเนอะ ” เจ้าตัวอธิบายออกมาพลางยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย

” แต่คนรู้จักของคุณไม่ได้บาดเจ็บอะไรมากใช่ไหมครับ ถ้าเกิดโดนบาดจนเป็นแผลลึกขึ้นมาคงจะแย่สุดๆเลย“

หลังจากจัดแจงทำความสะอาดและปิดกล่องผ้าพันแผลลง พร้อมกับเสียงของคนที่นั่งอยู่ตรงข้างเตียงดังขึ้นอีกครั้ง มุเง็นก็คุยกับชายตรงหน้าต่อ น้ำเสียงเจือด้วยความเป็นห่วงอย่างชัดเจน

“เห็นเป็นอย่างนั้นหรอครับ แต่มันก็ไม่ค่อยเจ็บเหมือนที่ตาเห็นหรอกครับ คุณไม่ต้องห่วงนะ “

มุเง็นพูดขึ้นมาอีกครั้ง สวนทางกับเสียงแผ่วเบาของคู่สนทนาตรงหน้า มือลูบนิ้วซึ่งถูกทำแผลจนเสร็จเรียบร้อย

”ตรงกันหมด…? หวา บังเอิญสุดยอดเลยนะครับแบบนั้นน่ะ ? ทำเอาอยากเจอขึ้นมาเลย“

เขาตอบกลับไป เหมือนไม่ได้รับรู้ถึงเจตนาของคำถามพวกนั้น
+

(มปรคับบ ขอบคุณที่มาเล่นกับทางนี้เช่นกันค่ะะะ!)

“อืม ยังไม่ดีขึ้นเลย… ขอบใจนะ ฮินะจังก็คงดีใจมากแน่ๆ”

เขาพยักหน้าก่อนจะเอนตัวไปฟังอีกฝ่ายกระซิบ แล้วจึงหัวเราะออกมาอีกครั้งอย่างอดไม่ได้

“ที่ก้น…? เหลือจะเชื่อเลย ทำไมมันไปอยู่ตรงนั้นได้เล่า!” มุเง็นพูดไปพลางพยายามกลั้นขำตัวสั่น ก่อนที่พวกเขาจะเจอที่นั่งว่างๆ ซึ่งพอจะนั่งได้พอดี มือวางกระเป๋าของตนลงเป็นการจองที่เอาไว้

“ดีจังนะที่บัตรของพวกเราไม่ไปอยู่ในที่แปลกๆแบบนั้น”

“ฮะ ๆ ดีใจที่มันถูกปากรุ่นพี่นะครับ!”

มุเง็นพูดก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบคุกกี้ที่ตัวเองทำขึ้นมากินชิ้นนึง รสหวานกระจายไปทั่วปาก

”ทั้งหมดเลยก็ได้ครับ เอาไปแบ่งกับเพื่อนๆของยากิฮิโระซังก็ได้นะครับ “

”ผมชอบทำมาเยอะเกินทุกทีเลย ที่บ้านก็กินกันไม่ค่อยหมดด้วย…“

มุเง็นชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงพลิกหน้ากระดาษ เมื่อเบนสายตาไปยังต้นทาง ก็พบกับเด็กหนุ่มร่างโปร่งในชุดนักเรียนนั่งอยู่ตรงนั้น

“ฮะๆ พูดไปก็น่าอาย แต่รู้ตัวอีกทีก็เป็นแผลซะแล้ว สงสัยคงจะถูกอะไรบาดเข้าล่ะมั้งครับ "

“ไม่ไหวจริงๆเลย”

เขาหัวเราะออกมาเบาๆพลางยิ้มออกมา คล้ายกับเด็กถูกจับได้ว่าทำเรื่องซุกซน ท่าทางดูเหมือนไม่ได้สนใจว่าทำไมคนแปลกหน้าถึงได้รู้เรื่องเล็กๆน้อยๆของตัวเขาเองได้