ยามิรู้ได้ทันทีว่าวันนี้ไม่ใช่วันของเขาแน่ๆ ก่อนที่ขาเจ้ากรรมก็ดันเดินไม่ออก พอหันไปก็พบกับแมวตัวอ้วนนอนอยู่ ในสายตาคนอื่นอาจจะมองว่าน่ารักแต่ไม่ใช่สำหรับยามิ

"เอ้ะ!?"

ยามิร้องขึ้นเพราะข้างๆเจ้าแมวนั้นมีบัตรนักเรียนของเขาอยู่

"เอ่อ..คือว่าชินฉันรบกวนนายหน่อยได้มั้ย..หยิบบัตรของฉันจากเจ้าสิ่งมีชีวิตนั้นให้หน่อยได้มั้ย"

"ฉันไม่อยากร้องไห้น้ำมูกไหลอยู่ตรงนี้"

@thk-morishin.bsky.social

ขณะที่กำลังเดินตามชินไปก็พลันได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังมาตามหลัง

"มาโยะ?"

ยามิเอ่ยขึ้นพลางถูกดันหลังไปพร้อม ๆกับชิน จริง ๆ แล้วตอนแยกกันมาก็แอบห่วงเพื่อนสนิทของตัวเองอยู่หน่อย ๆ

แต่พอเหลือบไปเห็นบัตรที่อยู่ในมือของมาโยะก็เข้าใจได้ในทันทีว่าหาบัตรของตัวเองเจอแล้วสินะ สบายใจไปเปราะหนึ่งแล้ว เลยเลือกที่จะเดินไปกันต่อ

"เมี๊ยวว~"

เสียงแห่งความอัปยศดังขึ้น..

(+)

ยามิยืนมองบัตรของตนที่ค่อยๆร่วงหล่นลงมาจากอาคารโดยที่ไม่ละสายตาย

"จิ๊..น่ารักซะไม่มี"

ยามิพูดประชดพร้อมกับวิ่งไปทางน้ำพุจุดที่บัตรของเขาหล่นลงไป ก่อนจะเก็บมือถือ ถอดกระเป๋าสะพาย

แล้วยังไม่ลืมที่จะหันไปขอบคุณสึกิมะยะซังด้วยการชูนิ้วกลางให้พร้อมกับยิ้ม ก่อนจะลงไปในน้ำพุเพื่องมหาบัตรของเขา

"เจอแล้ว"

ตัวที่เปียกชุ่มค่อยๆก้าวขึ้นพร้อมกับเสยผมที่เปียกด้วยความหัวเสีย

ยามิหันไปทางตึกอาคารเรียนที่เขาพึ่งจะเดินออกมา

ก่อนจะหรี่ตามองไปที่หน้าต่างห้องเรียนของเขา ก็พบกับซึกิมะยะที่ถือบัตรของเขาแกว่งไปแกว่งมากลางอากาศพลางยิ้มชวนโมโห

"เล่นอะไรน่ะ..ทำไมบัตรฉันไปอยู่กับนาย"

เขาเอ่ยขึ้นให้คนในปลายสายได้ยิน ตอนนี้สีหน้าของเขาเหมือนกับจิ้งจอกทิเบตยังไงยังงั้น บ่งบอกถึงความเหนื่อยเต็มทน

ในขณะที่ยามิกำลังจะเดินไปหาเพื่อนสนิทที่ยืนรอกลับบ้านพร้อมกับเขาที่หน้าโรงเรียน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

"ซึกิมะยะ?"

ยามิหยุดชะงัก ก่อนคิ้วหนาจะขมวดเล็กน้อย พลางนึกสงสัยว่าทำไมคนๆนั้นถึงโทรมาหาเขากัน แต่สุดท้ายก็กดรับสาย

"ฮัลโหล..?"

"อยู่หน้าโรงเรียน..ทำไมมีอะไร"

เขาตอบหลังจากได้ยินเสียงจากปลายสาย ถามคำถามที่ชวนน่าสงสัย

"จิ๊..ซวยชะมัด"

ยามิกล่าวขึ้นเพราะเชื่อว่ายังไงวันนี้เขาก็ไม่มีทางที่จะเจอบัตรนักเรียนของเขาแน่ๆ ก่อนจะเช็ดน้ำมูกน้ำตาอีกครั้ง

ใจหนึ่งก็อยากที่จะขอบคุณซึกิมะยะที่อุส่าอุ้มแมวห่างจากเขาไป แต่ก็อายเกินกว่าจะเอ่ยคำนั้นออกไป

"ทั้งขนแมว..ทั้งกลิ่นบุหรี่"

เขาบ่นพึมพำกับตัวเขาเองเบาๆด้วยความหัวเสีย ก่อนจะลุกขึ้นยืนเตรียมที่เดินออกจากตรงนั้นไป

(ฮรึกๆฮื่อสงสารลูกมาก (แสยะยิ้ม) หอมหัวๆได้เต็มที่เลยค่ะะ คุนแม่อนุญาตแล้ว🤟😔💖)

"ไร้พิษงั้นหรอ มันก็แค่สำหรับนายเท่านั้นล่ะ ไม่ใช่สำหรับฉัน"

ยามิพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะสบอารมณ์นัก

ไอ่เจ้าตัวนำโชคร้ายนั่นทำฉันขายหน้า

"ฉันก็ไม่อยากร้องไห้หรอกนะ..แต่มันห้ามได้ที่ไหน หยุดถ่ายได้แล้ว!"

ยามิเอ่ยขึ้นก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำตา น้ำมูกที่ไหลไม่ยอมหยุด พลางเหลือบมองคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่ไม่พอใจ

(ฮึกๆๆ แม่กุมใจ เทสที่สร้างกับร่างที่เป็น อยู่กับซึกิมะยะซังแล้วขี้แงมาก😭💖 แล้วนุพึ่งเห็นว่าพิมพ์ผิด😭)

"นะ..นายมาได้ยังไงน่ะ"

ยามิเอ่ยขึ้นพลางทองขนตรงหน้าด้วยความงงงวย

"อย่าเอาเข้ามาใกล้..ฮัดชิ้วว..ฟื้ดด"

ยามิพูดพลางสูดน้ำมูกที่ไหลของเขาที่เกิดจากการแพ้ขนแมว ก่อนจะสังเกตเห็นกล้องที่เขากำลังเหมือนว่าถ่ายตัวเขาอยู่

"นี่..อย่าถ่ายนะ"

ยามิเอ่ยขึ้นพร้อมกับสีหน้าที่ไม่สามารถเห็นเขาได้ในตอนที่ปกติน่ะนะ

ทางด้านของยามิกับชินที่เลือกจะปลีกตัวออกมาจากกลุ่มคนที่ไม่ค่อยจะปกติ ในสายตาของยามิน่ะนะ

"ไปตามหาของนายก่อนมั้ย..ชิน"

ยามิเอ่ยขึ้นก่อนจะมองไปทางเพื่อนของเขาที่เดิมตามมาข้างๆ

"วันนี้ตาขวาของฉันกระตุก..ลางสังหรณ์ฉันบอกให้ตามนายไปน่ะ"

ยามิกล่าวออกไป ไม่รู้ว่าชินจะเข้าใจที่เขาจะสื่อมั้ยนะ

@thk-morishin.bsky.social

"ฮะ..ฮัดชิ้วว!!"

เสียงจามดังขึ้น

"ซวยแล้ว..ขนาดไม่ได้เข้าใกล้นะเนี่ย..ฮัดชิ้วว!!"

ยามิเอ่ยขึ้นก่อนจะจามไม่หยุด อาการแพ้ขนแมวของเค้าเริ่มแสดงอาการออกมา แต่อยู่ ๆ เจ้าแมวตัวอ้วนที่นอนอยู่ในพุ่มไม้นั้นกลับเริ่มขยับ

"เห้ยๆ..อย่าเดินมาทางนี้นะ"

ตอนนี้ยามิไม่รู้จะทำอย่างไรกับสถานการณ์นี้เพราะขาของเขาไม่ยอมขยับ พลางนึกขำทั้งที่วิ่งเร็วแต่กลับวิ่งหนีแม้แต่แมวตัวเล็ก ๆ ไม่ได้ด้วยซ้ำ

ยามิมั่วแต่จดจ่อค้นหาในพุ่มไม้ที่อยู่ตรงหน้ามากกว่าจนไม่รู้สึกตัวว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องตัวเขาเองอยู่

"!"

อยู่ๆก็มีเสียงอะไรบางอย่างขยับอยู่ในพุ่มไม้ข้างๆที่เขายืนอยู่ ยามิเริ่มขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ก่อนที่จะเดินไปดูที่มาของเสียงนั้น

มือของเขาค่อยๆแหวกพุ่มไม้ดู ก่อนที่ตัวของเขาจะขนลุกซู่ ถอยไปข้างหลังจนสะดุดล้มนั่งอยู่กับพื้น ก่อนจะพูดขึ้น

"มะ..แมว"

ยามิมองไปรอบๆก่อนจะเอ่ยขึ้น

"ปีนกันไปเลยนะ..ฉันจะแยกไปอีกทาง"

พูดจบก็เดินแยกไปตามสัญชาตญาณของเขาที่ตอนนี้เหมือนกำลังบอกว่าบัตรนักเรียนที่หายไปของเขาต้องตกอยู่แถวนี้แน่ๆ

@thk-morishin.bsky.social

หลังจากที่แยกกับกลุ่มเพื่อนยามิก็เดินวนเวียนอยู่รอบๆพุ่มไม้เหล่านี้มาสักพักแล้ว ใบหน้าขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะกำลังหา "บัตรนักเรียน" ที่หล่นหายไปในๆทุกๆปี

“หายไปไหนนะ...ปีก่อนก็อยู่แถวๆนี้”

เขาพึมพำเบา ๆ สายตากวาดมองพื้นโดยไม่ทันได้สังเกตว่าเดินผ่านใครบางคนไป

"เห้อ.."

เสียงถอนหายใจยาวเหยียดแสดงถึงความเหนื่อยหน่ายที่ต้องเจอกับเหตุการณ์แบบนี้มาตลอด 2 ปีที่ผ่านมา

ดวงตาสีฟ้าครามสว่างเหลือบมองไปทางเพื่อนรักสมัยเด็กที่ดูงัวเงียก่อนจะเอ่ยทัก

"ลุกมากับเขาจนได้สินะ นึกว่าจะไม่ได้เห็นหน้านายสะแล้ว"

@thk-morishin.bsky.social