ยิ้มอย่างอ่อนโยนอย่างเอ็นดูให้คุณ

"งั้นผมขอตัวก่อนนะคับ"

พูดจบก็เดินจากไป

(ขอบคุณที่เปิดให้โรลนะงับ 😸)

ยิ้มอย่างสุภาพตอบรับการแนะนำตัวของคุณ

"ผมชื่อ เวร์ ซึกิระ คับ"

แนะนำตัวอย่างสุขภาพอ่อนโยนกลับ ตามมารยาท

เดินตาม

พอคุณแนะนำร้านราเมง เขาก็ยิ้มตอบกลับอย่างไม่รีบร้อน

"ไว้ผมต้องมาทานบ้างแล้วสิ ขอบคุณนะคับ"

สายตามองดูเด็กสาวตรงหน้าอย่างเอ็นดู แล้วรับคำชวณเดินกลับด้วยกันด้วยรอยยิ้ม

"ยินดีคับ"

เขายิ้มอย่างเอ็นดู ในการกระทำของคุณ พอคุณถามเขาก็ตอบคุณด้วยเสียงทุ้มนุ่มนวล พร้อมรอยยิ้มที่ยังคงไม่จางหายไปเลย ตั้งแต่ที่เจอกัน

"ผมอยู่หมู่บ้านโอโมริคับ"

เขาตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

"ไว้เจอกันนะคับ"

พูดจบ เขาก็เดินจากไปพร้อมห่อส้มในมือ

..ใครจะไปรู้ว่าเราอาจจะได้เจอกันอีกเร็วๆนี้ก็ได้ แต่เวลรู้ เพราะเขากำลังจะได้ไปทำงานเร็วๆนี้

(ขอบคุณที่มาจอยกันนะคับ)

พอคุณจากไป เขาก็หันมาเก็บส้มเข้าบ้าน ก่อนปิดประตู..

(ขอบคุณที่มาจอยกันนะงับ)

เมื่อได้ยินคำถามของคุณ เขาก็เอียงคอ กลับตานึกแล้วตอบพร้อมรอยยิ้ม

"เพราะว่ามันน่าสนุกคับ"

"ตอนแรกก็จะแค่มาเที่ยว แต่พอได้สัมผัส มันกลับน่าสนใจมาก"

"อย่างวันนี้ก็เป็นครั้งแรกเลยที่วิ่งตามส้มกลิ้งนานขนาดนี้"

"ต้องขอบคุณคุณจริงๆเลยนะคับ ถ้าไม่ได้คุณ ผมคงแย่แน่ๆ"

เขาพูดกลบความสงสัยของคุณ แล้วจบด้วยการยื่นกระเป๋าเก็บความเย็นให้คุณ

เมื่อคุณเปลี่ยนเรื่อง เขาก็ยินดีตาม

"ใช่คับ พึ่งย้ายมาได้ไม่กี่วันนี้เองคับ"

ตอนนี้เขาหยุดหัวเราะได้แล้ว จึงกลับมามีท่าทางที่สุภาพดังเดิม ใบหน้ายังคงประดับด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ

เขาเอียงหัวเล็กน้อย ยื้มอย่างอ่อนใจ

"คงต้องปล่อยมันไปแล้วละ"

น้ำเสียงท้อและยอมแพ้ที่จะตามส้มพวกนั้นต่อ แต่แล้วก็ปรับอารมณ์กับมาร่าเริงแล้วพูดต่อ

"แต่อย่างน้อยผมก็ยังมีส้มให้กิน ต้องขอบคุณคุณมากเลยนะคับ"

เขาชูห่อส้มให้ดู แม้มันจะไม่ครบ แต่อย่างน้อยก็ได้ทานสมใจอยาก

"หากคุณไม่มาช่วยไว้ ผมอาจจะอดกินส้มไปเลยก็ได้"

เขาเอามือลูบห่อส้มและกอดมันอย่างกับเป็นของรักของหวง

2/2

"ข..ขอโทษนะ มันเป็นคำถามที่..น่ารักมากเลย"

เขายังคงติดหัวเราะเบาๆ

"ขอบคุณนะ"

ความจริงใจแสดงออกมาอย่างชัดเจน จนช่วงเวลานี้เขาดูอ่อนโยน และเปราะบางแปลกๆ

เขามองสิ่งที่คุณเขียน ด้วยรอยยิ้มอย่างเอ็นดู แต่พอคุณพูดถามเขา..

เขานิ่งไปครู่นึง มุมปากของเขาเริ่มกระตุกนิดๆ ก่อนที่เขาจะหันหน้าไปอีกทาง พลางยกมือป้องปากเหมือนกำลังจะไอ ... จนสุดท้ายเขาก็หลุดเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ มันสั้น สงบ และเป็นธรรมชาติจนเหมือนเผลอไปจริงๆ

"ฮะ.. ฮะฮะ.."

เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย พยายามหยุดหัวเราะ และตั้งสติ

1/2

2/2

"ผมเห็นคุณซื้อไอติมมา แต่ตอนนี้มันคงละลายหมดแล้ว ผมเลยขอให้สิ่งนี้แทน..ขอโทษนะคับ"

น้ำเสียงนุ่มนวล กล่าวขอโทษอย่างจริงใจ และรู้สึกผิด

สีหน้าเศร้าใจ แต่ก็ยังคงถูกประดับด้วยรอยยิ้ม แม้มันจะดูอ่อนล้าก็ตาม

ภายในประเป๋าเก็บความเย็นนั้นใส่ไอติมหลากหลายแบบไว้

"ขอบคุณมากๆเลยนะคับ"

เขายิ้มหน้าบาล ถ้ามีหางคงกระดิกไม่หยุด

..ก้มเก็บส้มที่เหลือขึ้นบนอ้อมแขนของตนเอง แล้วพาเดินนำไปยังจุดหมาย

พอมาถึงเขาก็วางส้มไว้ที่เก้าอี้หน้าบ้าน ก่อนไข้กุญแจเปิดประตู

"สักครู่นะคับ"

เขาหายเข้าไปในบ้านนาน5นาที แล้วกลับออกมาพร้อมกับประเป๋าเก็บความเย็นใบเล็ก

1/2

เขาหันไปมองดูถุงที่คุณถือ แล้วพอคุณตอบไม่มี สีหน้าเขาก็แสดงความลำบากใจออกมา ..จะทำยังไงดีละทีนี้ สายตาเริ่มมองหาทางออกอื่น แล้วมาจบที่คุณ

"ราซะซังช่วยผมถือพวกมันกลับบ้านผมได้ไหมคับ?"

ดวงตายังคงยิ้มจนปิด รูปปากยกยิ้มออดอ้อนเหมือนแมวที่วอนขอให้รับตนไปเลี้ยง

เมื่อเห็นว่าคุณดูขี้อาย เขาจึงพูดอย่างนุ่มนวลพร้อมรอยยิ้ม

"ไม่เป็นไรคับ"

"คุณมาเล่นคนเดียวแบบนี้บ่อยเหรอ?"

"ตอนเด็กๆผมก็เล่นคนเดียวบ่อยเหมือนกัน"

เขาพูดเพื่อไม่ให้คุณรู้สึกผิด เขาไม่คิดจะตำหนิคุณ กลับกัน เขาออกจะเอ็นดูคุณมากกว่า

เขาเดินสำรวจไปเรื่อยตามประสาคนต่างถิ่น จนมาเจอคุณโดดเล่นอยู่คนเดียว แม้เขาจะเดินเข้าไปใกล้ คุณก็ยังไม่รู้สึกตัว

ในจังหวะโดดสุดท้าย ก่อนเหยียบโดนพื้นร้าวตรงหน้า เขาก็เข้ามาคว้าใต้วงแขนทั้งสองของคุณจากด้านหลังอย่างระวังมิให้โดนหน้าอกของคุณ ทำให้คุณยังคงลอยค้างกลางอากาศ

"ขอโทษนะ"

เสียงทุ้มนุ่มลึกพูดจบ ก็ค่อยๆพาคุณลงพื้นอย่างนุ่มนวลในจุดที่ปลอดภัย แล้วจึงปล่อยมือออกจากคุณ

(หยุดส้มได้24/24ลูก)

คุณหยุดส้มได้ทั้งหมด เมื่อเขาเห็นจึงดีใจยิ้มหน้าบาลมาขอบคุณคุณ

เขานั้นเป็นชายทรงฝรั่งเศสแท้ ใส่เสื้อคอเต่าสีดำ กางเกงขายาวสีครีม และสวมเสื้อคลุมสีเดียวกัน

ดวงตาเขาไปมองส้มที่พื้นครู่นึง จนได้ยินคุณบอกชื่อ จึงหันมาที่คุณ

"ยินดีที่ได้รู้จักนะคับ"

"ราซะซังพอจะมีถุงอีกไหมคับ?"

เขาหันมองไปที่ส้ม ไม่รู้จะทำยังไงกับมัน รอยยิ้มบนใบหน้าแสดงความลำบากใจกับเหตุการณ์นี้ไม่น้อย

รอยยิ้มของเขาแสดงความลำบากใจเล็กน้อย พอพูดถึงถุงผ้า

"ตอนผมไปซื้อส้ม ผมก็มีมันนะ แต่หลังจากซื้อส้มมา เดินไม่ถึงครึ่งทาง ถุงผ้ามันก็ขาด ส้มจึงหลุดออกมาหมดเลย.."

"คุณเคยเห็นส้มเข้าโค้งไหม?"

"ที่นี่พวกมันกลิ้งเก่งกันสุดๆเลย ตอนนั้นทั้งที่ข้างหน้าเป็นกำแพง พวกมันน่าจะหยุด แต่กลับเข้าโค้งอย่างสวย แล้วหลบสิ่งของได้หมดเลย มันบ้าสุดๆไปเลย.."

เขาเล่าอย่างออกรสมากขึ้นทีละน้อย

+

ภาษาที่เขาพูดคือภาษาฝรั่งเศส แม้คุณจะไม่เข้าใจมัน แต่ก็สามารถรับรู้ได้ว่าเขาพูดอะไรดีๆบางอย่างกับคุณ ซึ่งคำพูดนั้นอาจทำให้คุณงง หรืออาจอยากถามว่าเขาพูดอะไร แต่ตอนนี้เขาไม่อยู่ให้ถามแล้ว เพราะพอคุณจะถาม เขาก็เดินจากไปแล้ว และหากคุณตามก็จะไม่เจอเขา

เขาจากไปพร้อมถุงผ้าลายส้มของเขา ส่วนถุงผ้าลายสับปะรดนั้นยังคงอยู่ที่มือของคุณ

(ฝากโรลปิดท้ายหน่อยนะคับ ขอบคุณที่มาจอยกันนะ)

เขาหลุดหัวเราะออกมาเบาๆอย่างเอ็นดู พลางเดินตามคุณไปร้านสะดวกซื้อ

เมื่อมาถึงเขาก็เดินเข้าไปแล้วกลับออกมาพร้อมถุงผ้าสองใบ ใบนึงเป็นลายสับปะรดมันถูกใส่ขนมจนเต็มถุง ส่วนอีกใบเป็นลายส้มไม่ได้ใส่อะไร

เขายื่นถุงผ้าลายสับปะรดให้คุณโดยไม่พูดอะไร แล้วหันไปสนใจหยิบส้มใส่ถุงอีกใบ

ไม่นานนัก..เขาก็พูดขึ้น

"Tu es un bon garçon."

เขาหันมายิ้มให้ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนกว่าเดิม

+

เขาเข้าใจในทันที น้ำตาหยุดไหล รอยยิ้มอมทุกข์กลับมาเป็นรอยยิ้มสดไส

"โอ ดีเลยครับ"

พูดจบเขาก็นำส้มไปใส่ในตะกร้าของคุณด้วย

พอมือว่างเขาก็เช็ดหน้าเช็ดตา พลางพึมพำ

"บางทีก็เหมือนกันนะ ข้าว กับ ส้ม ..แถมหวานกว่าด้วย"