“เธอจะไปด้วยหรอ! ดีจังนะ!!“

ลุกพร่วดขึ้นมาแถมพูดเองเอ่อเองเสร็จสรรพ

“งั้นไหนไปกันดีล่ะ~”

“เอ่อ..เธอ—?”

ใช่…ลืมไปเลยว่าไม่รู้จักอีกฝ่าย 💦

“ราตรีสวัสดิ์ครับ~“

น้ำเสียงของคนที่เข้ามาทักดูไม่คุ้นเคยสำหรับเขา ทั้งๆ ที่น่าจะเคยเจอกันที่บูธในงานวัฒนธรรมแล้วแท้ๆ กระนั้นยูซุรุก็ยิ้มร่าให้กับอีกฝ่ายอยู่ดี แล้วคำทักทายอะไรล่ะนั่นน่ะ..

“อ้ะ!! ใช่ อ่านหนังสือ ลืมไปเลย“

”ผมว่าจะเดินไปกินข้าวนี่นา“

…พูดไม่รู้เรื่องเลยสักนิดแถมประโยคก็ไม่เชื่อมกัน ขอโทษนะ 🥹

“อ้ะ— นั่นสิ!”

โยกหัวไปมา ดูแล้วสดใสจริงๆ นั่นแหละ

“ฟังนะๆ~ พอออกมาก็ไม่รู้ล่ะครับว่าออกมาทำไม“

”ไม่มีที่ไปซะแล้วครับ 😞“

(ขอบคุณค่าาาา เล่นได้เต็มที่เลย น้องเฟรนด์ลี่!!)

“โอ้ะ-!”

เขาเงยหน้าขึ้น(ไม่)มอง ใช่- เจ้าตัวเป็นพวกหลับตาตลอดเวลาจึงทำแค่เงยหน้าเฉยๆ พร้อมกับยิ้มกว้าง หงอนบนหัวดุ๊กดิ๊กไปมา ✨

“อื๋อ~?”

เอียงคอ เหมือนจะถามว่าอะไรหรอแหละ ดูไม่ว่าที่โดนจิ้มแก้มเลย ดีดกว่าเดิมด้วยซ้ำ ฮี่ๆ

(อ่ะ เรฟรูปค่ะ!!)

(ฮื้อออออ เพ้ทๆ รุ่นพี่ 😭)

(ตะมายยยย พี่มือเต้นเก่งนะคับ 🥺🫶💕/หยุบหยับๆ)

(เจอรูทนี้พ้มด้วยยยยย เย้ยยยยยย เต้นรำกานน ✨🥶)

“อื้อ!”

…

“หวังว่าจะได้เจอนะ เอย์ชินคุง”

เขาเอ่ยเรียกชื่อของอีกฝ่ายแล้วโบกมือให้ตาม ร่างสูงยิ้มกว้างสดใสก่อนจะกลับตัวเดินเข้าไปในเขตโรงเรียน ก็นะ เขาอยู่หอนี่นา

(ฝั่งนี้น่าจะจบแค่นี้ค่าาาา ขอบคุณที่มาโรลกันนะคะ ✨)

“ไม่ไปหรอ?”

เขาเลิกคิ้วขึ้นอย่างประหลาดใจ เอียงคอราวกับมองหน้าอีกคนอยู่เช่นนั้นแต่ก็เหมือนเดิม คุณไม่เห็นดวงตาเขาเปิดเช่นเคย

“เช้าแล้วอันตรายนะครับ~”

มือหนากำช้าๆ พลางส่ายหัวแล้วเดินนำลงไปโดยไม่ได้จับมือจูงแบบขาขึ้น อีกฝ่ายคงไม่อยากจับล่ะมั้ง คิดแบบนั้น สุดท้ายก็นำลงมาส่งที่เดิม..ที่ถนนหน้าโรงเรียน ไม่ว่าคุณจะตามลงมาหรือไม่แต่สุดท้ายชายหนุ่มก็ต้องเดินลงมาตรงนี้อยู่ดี

“ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีนะครับ~”

เขากลับเย้าแหย่มันกลับไป มือเอื้อมไปที่ต้นคอของอีกฝ่าย สัมผัสมันแค่บริเวณนิ้วโป้งและโคนนิ้วชี้เท่านั้น

“ว่าไปนั่น.. มาเถอะ”

“ให้ผมนำทางเธอกลับนะครับ”

รอยยิ้มกดลึก เขาผละมือออกมา ยื่นไปหาอีกฝ่ายเช่นเคย

แต่…

กลับไม่น่าไว้ใจเหมือนที่เคยเช่นกัน

[ 3…2..]

[2…]

เสียงลมพัดคลับคล้ายจะกระซิบบางอย่าง ราวกับมาจากข้างหลังของคนๆ นี้..

จนแสงสว่างที่ควรผ่านเปลือกตาค่อยๆ กับมอดลง ลับขอบฟ้าไป ความมืดมิดก็เริ่มคืบคลาน บรรยากาศรอบตัววังเวงขึ้นอย่างแช่มช้า

“ยังอยากอยู่ต่อมั้ยครับ”

“กลับ ต อ น นี้ ก็ยังทันนะ”

“ที่นี่น่ะ~”

“…”

เสียงของลมแผวเบาคลอเคลียกับเส้นผมที่อีกคนยกมือขึ้นมาทัดมันไว้ข้างหูชวนจั๊กจี้สำหรับเขาเล็กน้อย ชายหนุ่มรู้สึกถึงสายตาที่จ้องตรงมาอยู่เสมอตั้งแต่เริ่มบทสนทนา จนสายตานั่นละไปจ้องทิวทัศน์เขาก็หัวเราะออกมา

“ฟุฟุ-”

ดวงตานั้นยังคงปิดสนิทแม้ใบหน้าจะหันไปมองสิ่งงดงามเบื้องล่าง กลับกล่าวว่ามันสวยเหนือคณานับ โดยไม่รู้ว่าเป็นความจริงใจหรือโป้ปด คุณรู้รึป่าวล่ะ

(+)

ชายหนุ่มก้าวนำทางขึ้นไปบนภูเขา เดินขึ้นไปเรื่อยๆ แผ่นหลังที่เดินนำอยู่ดูราวกับคุ้นชินกับเส้นทางนี้เป็นอย่างดี ทั้งที่ให้อีกฝ่ายเลือกประเภทสถานที่ก่อนแท้ๆ

”หืม~ เธอพูดถึงอะไรงั้นหรอ“

เสี้ยวหน้าหันมา ดวงตาปิดมิดสนิท เขากล่าวเลี่ยงคำชมแฝงนัยยะนั้นไป รู้ตัวอีกทีก็เดินตัดผ่านพงไพรลาดชัน ทันเวลาที่ดวงอาทิตย์เกือบลับขอบฟ้าพร้อมทั้งทิวทัศน์ที่เหมือนจะเห็นได้หมดทั้งเกาะอย่างไรอย่างนั้น

“สวยดีเนอะ~”

“…”

เสียงฮัมเพลงแผ่วเบาเรียกความสนใจของเด็กหนุ่มไว้ได้ เขาเดินตรงไปหาต้นตอของเสียงด้วยความสนอกสนใจ รู้ตัวอีกทีก็ไปอยู่ข้างหลังอีกฝ่ายเสียแล้ว

“ทิวาสวัสดิ์ครับ ✨”

เขาเอนตัวอ้อมไปข้างหน้าเล็กน้อยหวังให้อีกคนสังเกตเห็นเขา แต่จะว่าโผล่ปุบปับก็ได้ ส่วนคำทักทายนั้น อืม เกือบถูกแหละมั้ง แค่เกือบ! นี่น่าจะเย็นแล้วนะ!!?

“แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริง…เราคงคุ้นเคยกันและกันพอดูครับ”

ดวงตาที่ปิดอยู่กลับค่อยๆ เปิดขึ้นมา ไร้แววตา ไม่มีเศษเสี้ยวของรอยยิ้มภายในนั้น ต่างจากริมฝีปากที่ยกยิ้มอยู่อย่างเห็นได้ชัด

สีน้ำตาลราวกับเปลือกไม้ถูกย้อมไปด้วยสีแดงฉานของดวงอาทิตย์อัสดง ไม่นานมันก็ปิดลง

“ไปเลยกันมั้ย~”

“ฮะๆ~”

เขาขยับกระชับมือของอีกฝ่ายเล็กน้อย เสียงหัวเราะใสดังขึ้นเบาๆ คลอไปกับเสียงของลมเย็นที่พัดผ่าน

“เธอกล้าพูดถึงมันตรงๆ เลยหรอเนี่ย แปลกคน”

พูดแบบนั้นแต่จริงๆ เขาก็เป็นอีกหนึ่งคนที่พูดถึงมันได้อย่างไม่หลบเลี่ยงเช่นกัน

(+)