“แหม่ ถ้าผมโกหกมันจะดูแย่กว่าเดิมอีกนา~”

“งั้นไปแล้วดีกว่า ถ้าคิดถึงกันก็มาสอนห้องผมบ้างนะ”

พูดทั้งที่รู้ว่าโอกาสเกิดขึ้นเป็นไปได้น้อยมาก

แต่ก็เดินไปเก็บบัตรโดยไม่ค้อมหัวลาผู้หลักผู้ใหญ่แล้ว

"อืม...ก็ชอบอยู่มั้ง? ถ้าอาจารย์ไม่ชดก็ถือว่าได้งดเรียนเช้า"

"—กับได้ข้าวฟรี เพราะเงินสำคัญมากสำหรับผม"

เหมือนเด็กนักเรียนโดยเฉลี่ยที่ไม่ได่ตั้งใจเรียนมากมาย แต่รายนี้เล่นพูดให้อาจารย์ฟังแบบไร้ยางอายสุด ๆ

และอาจารย์รู้อยู่แล้วว่ายัยเด็กนี่ขยันหาเงินแค่ไหน

"ผมเห็นบัตรอยู่ตรงนู้น เดินไปแป๊บเดียวก็ถึงแล้ว"

ชี้ ๆ ให้ดูตรงอาคารเรียนเก่า

"ริวซากิคุง"

ทวนชื่อกับตนเอง เรียกอีกฝ่ายตามนี้เนี่ยแหละ

"คาริยูกิ อุเมะฟุมิ"

"ขอให้หาบัตรเจอเร็ว ๆ แล้วกัน จำจุดที่เจอไว้ด้วยเผื่อปีหน้ามันโผล่มาที่เดิม"

ทิ้งท้ายแค่นั้นโดยไม่เอ่ยคำอำลา เพียงแค่เดินกลับอาคารเรียนเมื่ออีกฝ่ายแยกตัวออกไป

“เจอทุกปีจนจะกลายเป็นกิจกรรมสานสัมพันธ์นักเรียนใหม่แล้ว”

ผงกหน้าแบบขอไปทีเมื่อถูกเตือนให้ระวังบาดเจ็บ อย่างเธอไม่พลาดหรอกน่า

แต่อย่างน้อยก็รับความหวังดีของผู้เป็นอาจารย์ไว้

“หายแล้วต้องเสียค่าทำบัตรใหม่นี่ ผมไม่ยอมให้มันเอาไปแน่”

“ว่าแต่อาจารย์ไม่มีงานทำเหรอ? รอคาบบ่ายอย่างเดียวเลย?”

กะพริบตาปริบ ๆ เมื่อเห็นว่าใครกันแน่ที่ทักตนกลับ

“อาจารย์ชิราเบะนี่เอง ต้องแข็งแรงถึงจะได้ทำพาร์ทไทม์ไหวไง”

สัมผัสได้ถึงสายตาที่จ้องเหนือศีรษะ จึงเอามือปัดใบไม้ออกขณะที่ใบหน้ายังประดับรอยยิ้ม ไร้แววสำนึกผิดที่เล่นซนปีนต้นไม้

“แล้วทำไมบัตรบุคลากรไม่โดนเล่นเหมือนบัตรนักเรียนบ้างล่ะ?”

แกล้งถามไปงั้นมากกว่าจะบ่นระบบการจัดการของโรงเรียน

เธอมองผ่านวาจา เธอมองผ่านความเงียบ รับรู้มันในใจ หาได้อ้อนวอนให้พิจารณาคำขอเธอใหม่

“ไว้ว่ากันเมื่อถึงวันนั้นเนอะ กลับห้องเรียนก่อนคาบบ่ายด้วย”

พูดทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าเขาตั้งใจทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายยิ่งกว่าใครหน้าไหน

อุเมะฟุมิค่อย ๆ เบนสายตา สองเท้าก้าวเดินออกมาจากพื้นที่ของอีกฝ่าย ไร้คำอำลาหรือการโบกมือให้แบบมิตรสหาย

แค่เพียงรู้ว่า ไม่ช้าก็เร็วคงได้เจอกันอีก

เมื่อเช็คว่าใบหน้านักเรียนในรูปติดบัตรตรงกับเธอทุกประการก็เก็บมันเข้ากระเป๋า

“เสร็จธุระผมแล้ว ต่อไปก็…หาบัตรนาย? หรือหาเองสะดวกกว่า?”

เหมือนถามเพื่อความแน่ใจว่าต้องการให้ช่วยเหลือแน่ไหม หรือแยกย้ายแต่เพียงเท่านี้

“ว่าไปยังไม่รู้จักชื่อเลย เรียนอยู่ปีไหนล่ะ?”

คงยากที่จะได้เจอกันอีกครั้ง แต่ถามไว้ก่อนก็ไม่เสียหายอะไร

”แต่ถ้าเจอกันครั้งหน้าแล้วมีน้ำใจแบ่งปัน ผมก็อยากให้ชิโรกาเนะคุงเล่าให้ฟังว่าวันนี้ผู้คนมองข้ามสิ่งใดไปบ้าง“

ราวกับกำลังถามว่า ในฐานข้อมูลที่กว้างขวางสุดลูกหูลูกตา มีเอกสารใดบ้างที่อนุญาตให้คนนอกเข้าถึงได้

แม้ว่าเขาจะเลือกทางไหน เธอก็ทำได้เพียงยอมรับการตัดสินใจโดยไม่ก้าวก่ายอยู่ดีน่ะนะ

“คำพูดคำจายังลึกซึ้งเหมือนเคย”

ไม่ได้ติเตียน ไม่ได้ชื่นชม เพียงบันทึกไว้ในหัวเผื่ออีกฝ่ายมีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น

ทว่าบุรุษที่มีตัวตนและแนวคิดแข็งแกร่งดุจหินผา จะเปลี่ยนไปเพียงชั่วข้ามคืนก็แปลกกระไร

“งั้นผมย้ายตำแหน่งเลยดีกว่า ไม่รบกวนเวลาอันมีค่าของนายแล้ว”

รับรู้ถึงน้ำหนักปากกาที่จรดลงหน้ากระดาษ เด็กสาวยิ้มโดยไร้กังวลแม้ไม่ทราบข้อมูลที่ถูกเขียน

“ตรงนั้นเนี่ย หมายถึงต้นไม้เหรอ?“

ยังเดินต่อโดยไม่หันกลับมามอง

“ต้องปีนขึ้นไปเองอยู่แล้ว จริง ๆ ก็น่าจะมีหลายคนไปเล่นซนแถวนั้นนะ”

ถึงจะบอกว่าเล่นซน แต่ฟังจากน้ำเสียงแล้วก็ดูจะไม่ใส่ใจนักหากอาจารย์จับได้

เธอพูดแค่ตอนที่อีกฝ่ายถามคำถาม ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงจุดที่เห็นบัตรตัวเองตกอยู่ ก้มเก็บมันพลางคิดในใจว่า หากนี่ไม่ใช่บัตรตัวเองขึ้นมาคงขายหน้ารุ่นน้องแย่

"เทคโนโลยีกับสัญชาตญาณนักล่าไง"

อธิบายเสริมซึ่งชวนสับสนกว่าเดิมมากกว่าจะไขกระจ่าง

"ถ้าไม่ชอบดูผู้คนเดินกันขวักไขว่ ลงมาหาเองก็สนุกกว่าจริงแหละ..."

ตรวจสอบว่าเนื้อตัวสะอาดดีแล้วค่อยตอบคำถามอีกฝ่าย

"ถ้าสนใจก็ตามมาสิ อาจจะเจอบัตรนายแถวนั้นก็ได้"

ไม่ยอมให้เสียเวลา เธอเดินนำไปหาจุดหมายพลางกวักมือเรียกนาย ด้วยความยาวขาแค่นั้น จัดว่าเป็นเด็กที่เดินเร็วพอควรเลย

"ตอนอยู่ข้างล่างผมคุยกับคนหลายคน เพราะงั้นได้เวลากลับไปนั่งมองเงียบ ๆ แล้วล่ะมั้ง"

ตอบแบบไม่สะทกสะท้านกับคำถาม เพียงแค่เอ่ยสิ่งที่คิดดออกไปโดยไร้ความเท็จเจือปน

ผงกหน้าเหมือนเออออขอไปที แต่เธอคิดทบทวนคำพูดมาแล้วก่อนลงเสียงเห็นด้วย

สิ่งที่ควรปรากฏไม่เพียงถูกพบเพราะมีคนค้นหา แต่สิ่งนั้นเป็นฝ่ายเริ่มเผยตัวให้เห็นเสียก่อน อะไรทำนองนั้นกระมัง

"ว้า- โดนถามกลับจนได้สิ"

อุทานราวกับคนถูกจับไต๋ ซึ่งหากมองลึกลงไปมันก็เป็นเพียงการแสดงให้บทสนทนาพอมีรสชาติแค่นั้น

เลิกคิ้วคล้ายตั้งคำถามเมื่อได้ยินคำ่าช่วย

"จากต้นแปะก๊วยนี่ไปถึงอาคารเรียนไม่น่าถึงกิโลนะ"

เดินอย่างไรก็คงใช้เวลาไม่เกิน 10 นาทีแน่ ๆ

"แต่ถ้าจะตามมาผมก็ไม่ขัดอะไร"

กล่าวเพียงแค่นั้น เธอหมุนตัวเดินไปยังจุดหมาย จะตามมาไหมคงต้องให้อีกฝ่ายตัดสินใจ

"ก็ว่างั้นแหละ"

เออออตามคำชมด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งจนดูตลก แม้กระทั่งท่าปัดใบไม้ยังแฝงออร่าแปลกพิกล เมื่อคำนึงว่าสาวตัวเล็กแบบเธอกระทำการปีนต้นไม้อย่างคนกล้าบ้าบิ่น

"หน้าไม่คุ้นแฮะ พยายามหาเองคนเดียวอยู่ล่ะสิ"

"ถ้าให้ช่วยจริง ๆ ก็พอแบ่งเวลาได้หรอก แต่ต้องเป็นหลังจากที่ผมเก็บบัตรตัวเองตรงนู้น"

เงยหน้ามองอีกฝ่ายจนคอแทบหักเพราะความต่างของส่วนสูง

"แค่เล่นหาของกับพวกทนเห็นความสงบไม่ได้จะยากอะไรมากมาย"

"ม่า— แต่เวลาแบบนี้ก็ใช้เป็นบทเรียน ได้ในหลาย ๆ ความหมายอะนะ"

เหมือนที่ชายตรงหน้าต้องออกมายืนพร้อมสมุดคู่ใจ แอบคิดว่าเขาหมกมุ่นกับแผนการและความเป็นไปได้จนผิดมนุษย์มนา

เธอเก็บบัตรลงกระเป๋า สายตาจับจ้องไปทางทิศที่คู่สนทนามอง ความสงสัยแสดงออกผ่านสีหน้าเล็กน้อย

"ถ้างั้น...เสร็จจากตรงนี้จะทำอะไรต่อ?"

"ถ้าหาเจอจะเอาไปคืนที่ห้องเรียนให้"

ยังทำตัวชิล ๆ ทั้งที่ถูกเตือนว่าอาจมีคนเก็บบัตรไปก่อน

ตัวอาคารอยู่ในระยะที่ตาเปล่ามองเห็น มาถึงจุดนี้เธอไม่ยอมให้ใครชิงตัดหน้าแน่

"งั้นก็ไว้เจอกันที่ห้องเรียนล่ะ~"

โบกมือลาพอเป็นพิธี ก่อนหันตัวเดินไปทางจุดที่ตั้งเป้าหมายไว้แต่แรก

ถึงจะคุยกันแค่สั้น ๆ แต่พวกเขายังต้องเรียนห้องเดียวกันอีก 1 ปี เดี๋ยวก็ได้เห็นหน้ากันจนเป็นกิจวัตรเองแหละ