พูดจบก็โอบไหล่อีกฝ่ายที่หน้าแดงก่ำเหมือนกุหลาบพาออกไปนอกห้องเรียนโดยไม่ถามความเห็นสักนิด

จนถึงตอนนี้ก็ยังใจสั่นไม่หายเลย..

“ถ้าเรากลับไม่ทัน ก็แค่นอนเรียวกังเหมือนเดิมก็ได้เนอะ” เขายิ้มกว้างสุดๆ

เป็นครั้งแรกที่ดีใจที่ตัวเองยังมีชีวิตอยู่…

[จบจ้า มาปิดแน้วว ว้ายกี๊ด >~< /ทยอยไถ่ถอนโรล]

“ไม่เป็นไร เราค่อยๆมาเรียนรู้ด้วยกันนะครับ“ เขายิ้มให้ ก้มมองเรียวมือเล็กกว่าก็สังเกตเห็นคนประหม่าขยับมือหยุกหยิกแล้วมันน่าแกล้งเสียเหลือเกิน

เขายอมปล่อยมือก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มส่วนสูง เขาดึงแขนอีกฝ่ายให้ลุกจากเก้าอี้ แล้วก้มหัวลงแตะหน้าผากกับอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วแล้วผละออก เหมือนแค่อยากแกล้งให้เขินเท่านั้น

“ไปกินขนมกันนะ ถือว่าเป็นเดทแรกหลังเป็นแฟนนะครับ”
+

(แหม~ ต้มตุ๋นอะไรกัน แค่อยากให้เล่นบูธได้ครบๆไง~ 👌✨)

(ก๊อกๆๆ เปิดประตูไปช่วยพลางถูมือ สนใจจ่ายเพิ่ม 500 เยนเล่นใหม่มั้ยครับ 😊👌)

(โซฟาพร้อม! แก้วพร้อม! น้ำทับทิมน้ำองุ่นพร้อม! เอ้า! ชนแก้ว!!🎉✨ /โปรยกลีบกุหลาบ)

(มาแปะสกินบุงคะไซอายาโตะคุงเพิ่มค่าา✨ แวะมาเล่นบูธได้น้าาา เจ้าของปราสาทรอเจออยู่🥺✨)

"จริงเหรอ? จริงๆใช่มั้ย"

ก้มลงแตะหน้าผากกับหลังมืออีกฝ่าย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้มกว้างอย่างที่ตัวเขาเองไม่ก็ไม่เคยทำมาก่อน เผยความยินดีอันเอ่อล้นออกมาจากหัวใจที่ตัวเขาเองก็ไม่คิดว่าจะมีมันได้

"ผมรักยูโตะนะครับ"

เขาดึงมืออีกฝ่ายสัมผัสที่อกกว้างของตนเอง อยากให้คนตรงหน้าได้สัมผัสว่าหัวใจเขาเต้นระรัวแค่ไหนที่ได้ยินคำบอกรักอันแผ่วเบานั้น

"เป็นคนรักของผมนะครับ ยูโตะ"

เขานิ่งงันไปครู่หนึ่ง ทั่วทั้งหน้าและใบหูค่อยๆร้อนผ่าวจนรับรู้ได้ทันทีว่ายังไงก็แดงก่ำไม่แพ้คนตรงหน้าแน่ๆ

เขาอ้าๆหุบๆ ปากเหมือนไม่อยากเชื่อเท่าไหร่ ไม่นึกว่าคำตอบที่เขารอจะมาถึงในตอนนี้..วินาทีนี้

ร่างสูงผุดลุกขึ้นทั้งที่ยังกุมมือนุ่มนั้นเอาไว้ แล้วคุกเข่าลงข้างๆ อีกฝ่ายโดยไม่มีโต๊ะเรียนขวางกั้น

+

(ป่ะ เรายกมาเลยดีกว่า คนรวยๆแบบเราต้องได้นั่งเฉิดฉายหน้าแบคดรอป✨/ยก)

(เรายกโซฟามานั่งแทนดีมั้ยครับ)

(ส้มพระเจริญ)