ยูตะยืนนิ่งให้ซึคุยะเพื่อนสนิทสมัยเด็กกอดคออย่างเคยชิน

"ห่างกันแค่ห้องเดียวเองอ่ะนะ" กลอกตา

"อรุณสวัสดิ์ซึคุยะ"

"ชั้นดูรายชื่อห้องแล้ว ชั้นC ส่วนนายห้องD "

“ ห่างกันตั้งหนึ่งกำแพงกั้นแน่ะ ”

เอียงตัวซบใส่ ยิ่งพูดก็ยิ่งทำตัวดราม่า แต่ครู่เดียวก็เอนตัวกลับมายืนดี ๆ

“แล้ว เจอเพื่อนใหม่บ้างรึยังล่ะ”

“ไม่ได้ทำตัวใจร้ายใส่เพื่อนใหม่ไปแล้วใช่รึเปล่า”

(จ๊ะเอ๋)

“ หวา ปีนี้อดอยู่ห้องเดียวกันหรอเนี่ย ”

ซึคุยะที่โผล่มาจากไหนไม่รู้เข้ามาวาดแขนกอดคอคนที่กำลังตกเป็นเป้าซุบซิบอยู่ โดยไม่สนใจรอบข้างสักนิด

“ ยูจัง อรุณสวัสดิ์~ ”

“ ฉันโดนพรากเธอไปซะแล้วสิ ”

ตีหน้าเศร้าทั้งน้ำเสียงที่แสนเสียดาย ถึงอย่างนั้นดูก็รู้ว่าเจ้าละคร

( แทงเลยค่ะ/อ้าแขน )

( แหะ ๆ ขอบคุณนะคะ🤩 ไหนเซนจังมาให้แหย่หน่อยเร็ว 🤏🏻 )

( เป็นแรงใจในการมาโรงเรียนของสาวน้อยมากค่ะ🧎🏻 )

( สมุดน่าสนใจจัง พี่สาวเขียนชื่อผมหน่อยสิ✨😄👈🏻 /ตื่นเต้น(?) )

( เห เห็นได้ยังไงน่ะ แล้วทักแบบนี้จะดีหรอ 😀👻 )

( เย่ พี่ชายนักดับเพลิงล่ะเท่เชียว✨ )