( ตัดชึ้บค่ะ! สนุกม้ากมาก ดีใจที่ได้โรลด้วยนะคะ 😍😍 !! )

นี่คงเป็นของขวัญบอกลาเล็กๆ น้อยๆ เซอร์วิสการใช้เสียงพากษ์ที่ถนัด

เมื่อเห็นอีกฝายลุก เธอเองเริ่มจากกลับมานั่งก่อน นำรูปเก็บแล้วค่อยลุกขึ้นตามบ้าง ยืดเส้นยืดสายปัดทรายที่ติดตามตัว รอยยิ้มยังมีให้เห็นตลอดท่าทางทั้งหมด

"ไม่รู้สิ"
"บางทีฉันอาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อย"

พูดตอบจบอีกคนก็ทักเรื่องเวลาขึ้นมา

"นั่นสินะ วันนี้สนุกมาก!"

สีหน้าแสดงความสุข เสียงดังก้องบอกอย่างดีถึงความรู้สึก

"งั้นคงต้องบอกลาคุณหนู"

เธอโค้งเหมือนบัตเลอร์ เสียงทุ้มเหมือนชายหนุ่ม

"ถูกจับได้ซะแล้ว"

คานาเดะซังหัวเราะคิกคัก รู้ว่าอีกฝ่ายต้องรับและเล่นมุกกลับมาแน่

คานาเดะซังหัวเราะกับท่าทีและคำพูดของทาคาระเสียงดัง รู้สึกดีใจไม่น้อยที่อีกฝ่ายเหมือนจะสัมผัสความเป็นตัวเองของเธอได้ เธอรับคำพูดนั้นเป็นคำชมและมองว่าคู่สนทนาใส่ใจในตัวเธอได้ดี

"หลงรักแล้วล่ะค่ะ"

ไม่ทันไรเธอก็สอดสายตามองตรงไปที่ดวงตาคู่สวยที่เคยอยู่หลังกล้อง รอยยิ้มหวานส่งให้ทาคาระ

"ภาพถ่ายนี่น่ะ"

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ รูปภาพที่เธอเก็บไว้ก่อนหน้านี้ถูกหยิบขึ้นมาโชว์คั่นทั้งสอง

+

ระหว่างความคิดเธอก็ยกนิ้วนับรวมตัวอย่างที่มีให้อีกคนสงสัยเล่น รอยยิ้มยังคงแสดงความพึงพอใจอย่างยิ่ง เธอคงอยากให้ทาคาระจังได้ลองคาดเดาดู

หรือจริงๆ แล้วคานาเดะซังเองก็แค่ลืมพูดออกไปก็เท่านั้น orz

ตอนนี้เธออยู่ทะเลที่กว้างขวางและมีหมู่ดาวให้ได้มองขึ้นไป เพื่อนใหม่ข้างๆ คือคู่สนทนาอันล้ำค่า ความสามารถในการถ่ายภาพช่างน่าดึงดูด เธอทั้งสองกำลังสนุกสนานไปด้วยกันกับหัวข้อการคุยที่ทั้งสองยินดีที่จะพูดคุย

ล้วนแล้วคือ 'ตัวฉันในตอนนี้' ตัวฉันที่นอนคลุกหาดทราย ตัวฉันที่ได้คุยเล่นสวมบทบาท ตัวฉันที่ได้เจอเธอซึ่งเป็นเพื่อนใหม่

ความคิดขยายความมากมายแล่นไปมาแต่ไร้การพูดตอบเพิ่ม
+

เธอหัวเราะออกมา บางทีอาจจะเป็นเพราะการวางตัวหรือเคมีของทั้งคู่เข้ากันได้ดีกว่าที่คาดทำให้ทาคาระพูดแบบนั้นออกมา คานาเดะซังมองว่านั่นเป็นคำชมและเธอเองก็พอใจกับคำพูดนั้นไม่น้อย

"ปัจจุบันของฉัน คือฉันในตอนนี้น่ะ"

คำตอบของเธอเรียบง่ายแต่เข้าใจยากนัก มือของเธอตอนนี้สัมผัสอยู่กับทราย ตัวของเธอเองก็เช่นกัน ดวงตาสีดำของเธอมีแสงระยิบระยับจากการทอดมองผืนน้ำและท้องนภา
+

( ข แข็งแกร่ง!? ปักๆ นะคะ⭐ )

( รับคนโรลเพิ่มไหวมั้ยคะ🥺 )

แสงจันทร์และดาวระยับฟ้าสะท้อนกับผืนน้ำเปล่งแสงระยับเป็นครั้งครา ความมืดตอนนี้เหมือนมองไปยังเหวแต่กลับดึงดูดสายตา คราวนี้คานาเดะซังยิ้มเล็กน้อย

"มองปัจจุบันกันก่อนแล้วกันเนอะ"

หาก อดีต หรือ อนาคต ช่างไกลเกินคว้าและถูกกั้นขวางแม้แต่ไร้แรงฉุดดึง การจมอยู่ที่ปัจจุบันคงจะเป็นเลือกที่ดีกว่า

'หากดาวที่วาววับหลุดมือไป จะขวานหาก็ยากเกินคว้ากลับคืน จะหาแทนที่ก็คงจะมอดลงในไม่ช้า ดาวดวงใหม่ก็ไม่แน่นอนว่าจะเป็นดาวเหนืออีก'
'แต่ถ้าเป็นคลื่นล่ะ คอยพัดชายฝั่งอย่างเฉื่อยชา ในบางครั้งก็ก้าวร้าว แม้จะกลับไปที่เดิมแต่ก็ยังคอยแตะฝั่ง'
'เป็นความเพ้อฝันที่คลืบคลานไม่แน่นอนแต่ก็กลับมาอีกครั้ง แต่การกลับมา พบใหม่ เดินหน้า แรงใจ คงไม่ใช่คำตอบของเธอสินะ'
+

คานาเดะซังยังคงจ้องมองท้องฟ้า ก่อนจะหลับตาลงนึกคิด แขนทั้งสองกอดที่ออก เสียงในลำคอดังอืมลากยาวก่อนจะถอนใจอย่างช่วยไม่ได้

"แค่ละลึกถึงดาวนั่นก็พอแล้ว"
"ฉันยังเป็นให้ไม่ได้หรอก คุณสมบัติและความเข้ากันของเรายังมีไม่พอ"
"แล้วก็นะ ทาคาระจังต้องหา 'สิ่งใหม่' ไม่ใช่ 'ของแทนที่' ต่างหาก"

ครั้งนี้เธอพลิกตัว วางแขนทั้งสองอิงทราย ส่วนตัวจ้องมองไปยังผืนทะเล

"เป็นคลื่นก็ดีนะ"
+

เชิงปรัชญาปลายเปิดให้ไปขบคิดต่อในทางที่อีกฝ่ายเลือกที่จะไตร่ตรองด้วยตนเอง

"ทาคาระจังสินะ"

เธอยิ้ม ชี้ไปที่หมู่ดาว

"ถึงจะริบหรี่และหายไปในบางครั่งแต่ก็จะกลับมาเสมอ"
"ฉันเชื่อว่าหากยังไขว่คว้าอยู่ อย่างน้อยในวันที่มืดสนิทเราอาจจะได้เห็นก็ได้นะ"
"แสงดาวที่ทอเด่นน่ะ"

การปลอบประโลมอันงดงามและน่าวางใจไม่ใช่สิ่งที่เธอถนัด แต่การที่ปล่อยให้ได้เพ้อฝันคือวิธีปลอบโยนของเธอ

"เรายังเป็นเด็กอยู่เลยนะ"
"ความเป็นจริงน่ะส่งผลน้อยกับเรากว่าที่คิดอีก"

'เพราะในตอนนี้ไม่ว่าเราจะเพ้อฝันหรือไขว่คว้าอะไร มันก็เป็นประสบการณ์อันล้ำค่า'
'ความเป็นจริง? ตลกน่า! พวกผู้ใหญ่ที่ขัดขวางความฝันของเด็กๆ ต่างหากที่ทำให้พวกเราทำแบบนั้นไม่ได้ ความเป็นจริงยังไม่ควรมาถึงเราในเวลานี้ด้วยซ้ำ'

เธอรู้ว่าหากพูดไปทั้งหมดจะฟังดูเหมือนเด็กน้อยที่ดื้นรั้น จึงเพียงแค่พูดตอบ
+

เด็กสาวทั้งสองหัวเราะคิกคักขณะกายยังคงพิงลงผืนทราย แม้จะเริ่มต้นอย่างสนุกสนานแต่เมื่อน้ำเสียงอันเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจดีท้อลงบรรยากาศเองก็ครึมขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

คานาเดะซังไม่ได้ลดยิ้มลง แต่รอยยิ้มกลับดูอ่อนโยนขึ้น สายตาจ้องมองราวกับต้องการปลอบโยน

"ทำได้สิ"

เธอพูดตอบ แม้ไม่ได้หนักแน่นแต่ก็ฟังดู่ช่างฝัน ระหว่างนั้นก็หันกลับมองฟ้าอีกครา

"ความเป็นจริงคือสิ่งที่เราจะทำต่างหาก"

+

"ถ้าความสนุกเพียงชั่วคราวนำไปสู่ความฝันที่แท้จริงได้ คุณจะเดินต่อไปหรือเปล่า?"

ที่อีกฝ่ายคาดคะเนและพูดออกมา ดารางั้นหรอ? อืม... ดาราสินะ ดาราตลกเสียด้วย!

เธอหันตัวเป็นนอนแผ่ ร่างกายประจันรับแสงจันทร์นวลที่เล็ดรอดอย่างไม่ย่อท้อต่อนภาอันมืดมิด

"แสงไฟจากกล้องเนี่ยเหมือนแสงดาวบนฟ้าเลยนะ"
"ประกายวับวาวให้เห็นแค่แปบเดียวก็หายวับไปซะแล้ว"

ครั้งนี้ใบหน้ายิ้มแย้มกับดวงตาหมุนวนกลับมาจ้องเจ้าของกล้องที่ว่า

'งานอดิเรกมันก็นำไปสู่อาชีพการงานได้นี่?'
'ในระหว่างที่สนุกสนานกับมันอยู่ ทำไมถึงไม่ลองทุ่มให้มันสักครั้งหน่อยล่ะ?'
'บางทีมันอาจจะนำไปสู่ความสำเร็จอันไม่คาดคิดก็ได้นะ!'

คำพูดมากมายพรั่งพรูออกมา แต่ไม่ได้พูดออกไป... ระหว่างประโยคที่ทะลักออกมาจากความคิด คานาเดะซังก็เพียงแค่ขยับศีรษะและเปลี่ยนสีหน้าอย่างสอดคล้องเท่านั้น

และจู่ๆ ก็หัวเราะร่าขึ้นมากับการคาดเดาเส้นทางอาชีพ

+

เธอกระพริบตาปริบ มองอีกคนอย่างสงสัย ทั้งๆ ที่ฝีมือการถ่ายเองก็ไม่น้อยหน้า รอยยิ้มขณะได้ถือกล้องเองก็ดูชื่นบาน... หรือคนคนนี้จะหมายถึงว่าตนจะถ่ายรูปเฉพาะโอกาสอื่นงั้นหรือ?

"ทำไมล่ะ?"

คิดไปมากความก็ไม่ได้ผลสรุป สู้ถามไปเลยสิ! ครั้งนี้เธอเองก็นานราบไปกับผืนทราย หันหน้าจ้องมองอีกคนรอคำตอบ

( อะเฮื้อออออ /ตุย🛌 )