"—เกรงว่าจะเป็นเช่นนั้น "

เธอถอนหายใจนิดๆ เหมือนกับว่าถ้าไม่ให้เรียกนายแล้วฉันจะเรียกใคร

หญิงสาวยังคงดึงปีกหมวกมาปิดบังใบหน้าต่อไป ถึงแม้ว่าจะรู้สึกแปลกๆกับคนตรงหน้าแค่ไหน แต่บรรยากาศข้างตัวกลับทำให้รู้สึกอึดอัดมากกว่า

" รู้อะไรมั้ย..ตอนนี้ฉันคิดว่า "

"ฉันเองก็น่าจะติดอยู่ตรงนี้กับคุณด้วยแล้ว"

" ...เพราะฉะนั้นถ้าคุณไม่ขยับ ฉันเองก็คงต้องยืนตรงนี้ทั้งคืนแน่ๆเจ้าค่ะ "

( เค้ามายืนเป็นเพื่อน🧍🏻‍♀️ )

หากไม่ใช่ว่าคุณแม่อนุญาตให้กลับบ้านช้าได้ เธอคงไม่ได้มาเดินเล่นอยู่ในเวลานี้นักหรอก

ซุยเซย์ยังคงเดินเล่นอย่างสบายใจ จนกระทั่งเธอเจอเข้ากับคนที่หน้าตาคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่โรงเรียนมาก่อน

" นี่ คุณคะ..? "

" ...เป็นอะไรรึเปล่า "

หญิงสาวดึงหมวกฟางปิดใบหน้าเอาไว้ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เห็นปฏิกิริยาอีกฝ่าย แต่เธอก็ทำเพื่อปกป้องตัวเองจากบางสิ่งล่ะนะ

( สสสสสสวัสดีค่ ✌🏻 )

ซุยเซย์ค่อยๆหันมาประจันหน้าก่อนจะใช้นิ้วจิ้มไปกลางหน้าผากอีกฝ่าย

" ...นี่คุณกล้าสงสัยในคำพูดของฉันรึไง? "

" —ถ้าไม่สบอารมณ์กับการอยู่กับฉันแล้วจะมาทำตัวให้หงุดหงิดตั้งแต่แรกทำไมกันคะ "

เสมือนเห็นกองไฟพุ่งขึ้นมาเป็นฉากหลัง ฉันไม่ผิด ทุกคนที่นี่ต่างหากที่ผิด

แต่การเถียงต่อคงจะไม่ทำให้อะไรมันดีขึ้น ซุยเซย์เลยเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่อง

" รีบช่วยกันหาเถอะเจ้าค่ะ ไม่ใช่ว่าบัตรคุณก็หายเหมือนกันนี่ "

" ไม่เชื่อเจ้าค่ะ "

จะว่าไปแล้ว คนๆนี้คุ้นตาจริงๆเลย เหมือนกับว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่ช่างเถอะ คิดไปก็รู้สึกหนักหัวเปล่าๆ

" —ตีหน้าซื่อเก่งจริงๆเลยนะเจ้าคะ อย่าให้ได้ฉันรู้เชียวว่าคุณแอบบัตรนักเรียนแสนจะล้ำค่าของฉันไว้ตรงไหน "

เธอหรี่ตามอง พิจารณาอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะหลุดถอนหายใจออกมา

" ..เจอคนแบบนี้ละรู้สึกเสียดายเวลาชีวิตจริงๆเลยเจ้าค่ะ "

—หาเรื่องเขาก่อนแท้ๆ

🧍🏻‍♀️

คนๆนี้.... เปิดเรียนวันแรกก็เริ่มเลยรึไงกัน

ยังไงก็เถอะ พ่อพระคนนี้คงจะไม่ใช่หัวขโมยในหัวเธอแน่ๆละ คิดจบซุยเซย์ก็หันไปกล่าวตอบกับอีกฝ่าย

" โยชิซึมิซัง คุณไม่จำเป็นต้องเปลืองแรงกับเจียดเวลาอันมีค่าของคุณมาช่วยฉันหรอกเจ้าค่ะ "

" —หรือก็คือ ฉันรับผิดชอบบัตรนักเรียนของตัวเองได้ "

ซุยเซย์กล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง เหมือนกำลังบอกว่า

' ถ้าฉันตามหาเองได้ ฉันคงจะหาเจอไปนานแล้ว '

( จะ + กระชับมิตร(ไม่มีทาง) ช่วยหาหรือไปจนถึงตบตีได้ตามสบายเลยค่ะ เดี๋ยวเราจะมาต..อบอีก..ที.. /สลาย )