(😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭 น่ารักชะม้่ดดกดดดดดด อ฿ีาหหกหเเหหดกก มานาบุคุงตัวนิดเดียวววว)

(พ พี่สาว😭 เท่มากครับ!)

‘เป็นเด็กดีจังนะครับ ผมไม่คิดว่าเธอจะขโมยหรอก’

เพียงประโยคเดียว วนอยู่ภายในหัว

เขายังยืนเหม่อ

จ จ จ ใจดีจัง!!?? ทำไมอ่อนโยนเเบบนี้ ย เเย่เเล้ว ทำไมผมเผลอกลัวเขาซะไเ้

ราวกับปลดล็อกบางอย่าง น้ำตาไหลออกมา

“ฮึก… ฮึก..”

เขาพยายามสูดน้ำมูกที่ไหลออกมา เเต่มันกลับไม่เป็นดังที่หวัง เขาหลับตาปี๋ น้ำตาไหลไม่หยุดจนเลอะเสื้อ

“จ จ ใจดีจังครับ..ฮึก”

น น่ารัก?

เพียงเเค่คำพูดเล็กๆน้อยๆ ก็ทำให้ใบหน้าเขาเผลอร้อนขึ้นมา

ก่อนจะพยักหน้าหงิกๆเขินอายอย่างบอกไม่ถูก สายตาเหลือบไปมองทางอื่น ปากยังขยับเอ่ยออกไป

“ผ ผ ผม เคียวมุ โซคุ”

เขาถูมือตัวเอง

“ ป ปี1 ครับ”

“ล เเล้วมี่จัง ป ปีเดียวกันหรือเปล่าครับ?”

(เซมมมไปปป🥺)

เขาตาค้าง คนคุ้นหน้าที่เคยเจอกันตั้งเเต่ยังเด็ก ยิ่งเห็นเธอน้อมตัวลงมาดูบัตร ใจของเขาเต้นระรัวจนเเทบบ้า

มันไม่ใช่ความรู้สึกอะไรนอกจากจะเป็น ความกลัว

หนี ถอดห่าง

เขาคิดได้เเต่เพียงคำพูดเหล่านี้ เเต่ขากลับไม่ขยับ

“ค ค ครับ ใช่ครับ ผ ผ ผมได้จากคนอื่นมา”

จิตใจไม่อยู่กับร่างกายจนสมองคิดไม่ออกเผลอโกหกอย่างสะเพร่าออกไป

เขาพยักหน้าหงิกๆ ดีจริงๆที่ยังมีรุ่นพี่คอยช่วยเหลือ เขาถอนหายใจเบาๆ เเละยิ้มบางๆ

“ง งั้นผมจะลองไปถามดูนะครับ”

เขาก้มให้รุ่นพี่ของตน โค้งจนดูเเปลก เเต่ตัวเองไม่รู้ว่าควรโค้งให้เเค่ไหนถึงจะเรียกว่าจริงใจ

“ยังไงก็ข ข ขอบคุณมากๆครับที่ ช ช่วยเหลือคนอย่างผม”

(มาาามะะะ)

“อ อ่ะ ค คือ…”

ตัวเขาเเข็งทื่อ

เเย่เเล้วๆๆๆ ภาพหลอนเเน่ๆๆๆๆๆๆ

เขารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายโดยเร็ว ดันลืมปิดเสียงตัวเครื่องซะได้

เเชะ เเชะ เเชะ

สติเขาไม่อยู่กับร่องกับรอยเเล้ว หูเหมือนจะดับไป

มือหนารีบกดเลื่อนภาพ ดู ยังดีที่ยังเห็รอีกฝ่ายอยู่ในภาพ พิสูจน์ว่าอีกฝ่ายไม่ใข่ผี

“ม ม ไม่ใช่..โล่งใจ..”

เขาถอนหายใจเเละยิ้มให้

“ค ครับ บ บัตรนักเรียนผมหาย”

“อ เอ่อ ค ครับ”

พลิกบัตรมาดูอย่างคาดหวัง ก่อนจะเเอ๊ะใจกับใบนึง

มือหนาเลิกผมขึ้น หรี่ตามองใบนึงก่อนจะฉีกยิ้มหวาน

“เจอเเล้วครับ! อันนี้ของผม!”

เขาชี้หนึ่งในนั่น

“เเต่อีกอัน ของใครกัน”

(มาเเลกๆวาดได้ครับ🥺)

“ป ปี2หรอครับ?”

เขาตัวสั่นเล็กน้อยพลางพยักหน้าหงิกๆให้

“ผ ผม ผม เคียวมุ โซคิ ป ปี1 ครับ”

เขาจ้องมองเธอ ก่อนจะเเอบเขินในใจ

เซมไปดูสวยมากๆ เเต่ทำไมผมเป็นภาวะเเบบนี้ได้

คำในหัวหยุดคิดไม่ได้เลย

“ง งั้น ผม ผม อั่ก!-“

เขาทุบอกตัวเองให้มีสติ

“รบกวนรุ่นพี่ด้วยนะครับ ผมไม่รู้ว่าควรเริ่มหาจากไหนดี”

(😭😭😭😭)
พอรุ่นพี่กระโจนมา ใบหน้าเขากลับเรียบเฉยไม่ไหวติ่ง

เขายืนนิ่ง

🧍‍♂️

เขาตกใจจนตัวเเข็งซะเเล้ว

ก่อนจะได้สติเเล้วเผลอสะดุดราวกับติดสตั้น

“ซ เซมไป?”

เขามองคนคุ้นหน้าที่อยู่ใกล้ ก่อนจะสะดุ้งอีกครั้งกับคำพูดถัดไปของอีกฝ่าย

“ผ ผ ผ ผมไม่ได้ขโมยมันนะ ม ม มันมันมาเองต่างหาก”

เขารีบพูดเเก้ตัวทันทีเเต่เหมือนมันดูจะยิ่งเข้าใจผิดเสียอีก

(น่ารักจังเลยครับ😭)

(/กัดหัว/สะบัดไปมา)

(ขอมาแจมด้วยนะก๊าบ)

เวลานี้นักเรียนทุกคนต่างชุลมุนกันถึงไม่ต้องบอกก็รู้ได้เลยว่ากำลังตามหาสิ่งใด เท็ตสึก็เช่นกันทว่าต่างกันตรงที่ไม่ใช่ตามหาของๆตัวเอง

เขาบังเอิญสบตาเข้ากับคนคุ้นหน้าคุ้นตา ไม่รอช้าก็พุ่งตัวไปหาโดยทันทีหวังให้อีกฝ่ายตกใจเล่นเล็กน้อย

“โย้ว!!!”

“ขโมยของใครมาหล่ะนั้น หืม……😊”

เขายิ้มทักทาย

”ผ ผ ผม”

เขาตัวเเข็งทื่อ พยายามจะพูดเเต่ปากกลับไม่เป็นตามที่คาดหวัง

เขาพยายามซบตาสู้หน้าอีกฝ่ายเเต่กลับเผลอหลบสายตาเสียได้

“ค ค คือว่า ผ ผมทำบัตรหายคร้บ”

เขาพยายามพูดให้คงเสียงมากที่สุด เเต่เสียงกลับสั่นระรัว

“ต เเต่บัตรนี้ไม่ใช่ของผม ต เเต่ผมไม่ใช่คนขโมยนะ! จริงๆนะครับ!“

ร่างกายเขาเริ่มสั่นเทาเหงื่อเริ่มไหลจนเสื้อเเทบเปียก

เขาสะดุ้งเฮือก ก้มมองบัตรในมือตัวเอง สลับกับสีหน้าของเธอ

”ผ ผมเปล่านะครับ ผมไม่ได้ขโมยนะครับ! จ จู่ๆผมก็ได้มันมาเเล้ว!“

ปากเริ่มสั่น ในใจเริ่มกระวนกระวาย

ทำยังไงดี เเบบนี้เธอก็เข้าใจผิดหมดเเล้ว พึ่งเจอกันด้วยเเบบนี้ โดนมองผิดหมดเเน่ๆ ต้องแก้สถานการณ์ยังไงดี

เขารีบยื่นบัตรให้ทันที

“จ จ จริงๆเขาอาจดัดหน้าผมก็ได้นะครับ!?”

คำโกหกที่เเทบจะเเก้ตัวไม่ขึ้นด้วยซ้ำ

ทุกคนเริ่มหันมามองก้วยความตกใจ จ้องมองมาทีตัวเขาพร้อมเริ่มซุบซิบจนผิดสังเกต

ไม่ มันไม่ควรเป็นเเบบนี้ มันไม่ควรเริ่มต้นแบบนี้ตั้งเเต่วันเเรก

“ ไม่..ไม่ ไม่ ไม่!”

มือหนาปิดหู ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากรับฟังคำพูดพวกนั้น เเต่โซนประสาทกลับรับรู้ความมีอยู่ของมันจนน่าปวดหัว

“ผมไม่ใช่ขโมยนะ! ไม่ใช่ ขอร้อง! ย หยุด!”

น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสอง ปากสูดบมหายใจเข้าออก เขาหวาดกลัวเเทบสุดขีด

ราวกับยกภูเขาออกจากอก สีหน้าเปลี่ยนเป็นสดใสขึ้น จนเผลอฉีกยิ้มตามออกมา นี่มันสวรรค์ชัดๆ ในที่สุดเขาก็เจอ นึกว่าจะโชคร้ายตั้งเเต่วันเเรกซะเเล้ว

”จ จริงหรอครับ!?“

เขามองบัตรสลับกับหน้าอีกฝ่าย พลางยิ้มเยิ้มกว่าเดิม

”ด ดีใจจัง ดีใจจริงๆ โล่งอกไปที“

เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก้มมองชื่อบัตรอย่างถือวิสาสะ

“ชื่อ อิชิอิ โคโยมุสินะครับ..ป ป ปี3!?“

เค้านิ่งนึกว่าเป็นปีเดียวกันเสียอีก