+

เธอพูดโดยไม่ประจบ ไม่เสริมเกินความจำเป็นเป็นเพียงถ้อยคำตรง ๆ จากคนที่รับฟังอย่างตั้งใจ

“โลกคงน่าอยู่ขึ้น ถ้ามีคนที่คิดแบบนี้เยอะกว่านี้สักหน่อย”

เธอคลี่ยิ้มบาง ไม่ถึงกับยิ้มกว้าง แต่เป็นรอยยิ้มที่แสดงออกชัดเจนว่า —
เธอยินดีที่ได้คุยด้วย

“หวังว่า…จะได้เจอกันในตอนที่ไม่ต้องตามหาของที่หายอีกนะคะ”

น้ำเสียงติดขำเบา ๆ ทิ้งท้ายเหมือนหยอกนิด ๆ
ในแบบที่ใครได้ยินก็รู้ว่า—นี่คือคำชวนคุยต่อจากชิซุกะ

ชิซุกะ พยักหน้าเบา ๆ รับคำพูดนั้น
เธอมองเขาด้วยแววตานิ่งสงบ แต่ในน้ำเสียงที่ตอบกลับ มีความอ่อนโยนแฝงอยู่จาง ๆ

“…ความคิดคุณน่ะ น่าชื่นชมดีค่ะ”

ชิซุกะ เงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงทักทาย — เธอเห็นชายหนุ่มที่เดินเข้ามาใหม่ ใบหน้าไม่คุ้นนัก แต่ก็ไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับเธอเสียทีเดียว

เธอขยับแว่นเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่มีความสุภาพในที

“...เคยค่ะ”
“ตอนที่คุณหาบัตรกันนี่นา และตามหาด้วยกัน”

“...ไม่คิดว่าใครจะเปรียบฉันกับดอกไม้แบบนั้น”

เธอหยุด เงียบไปหนึ่งจังหวะ จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ดวงตาภายใต้แว่นมองเขานิ่ง ๆ — ไม่ได้คาดคั้น ไม่ได้ขอบคุณ แต่นิ่งในแบบของเธอ

“มันเป็นดอกไม้ที่ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากใช่ไหมคะ”

เธอถามเหมือนรู้คำตอบอยู่แล้ว ก่อนจะพูดต่อเบา ๆ

“...ฉันไม่รู้หรอกว่า ฉันเป็นดอกไม้อะไร”

“แต่ถ้าใครสักคนจำมันได้…ก็พอแล้วค่ะ”

ชิซุกะ หันไปมองเซทันทีที่ได้ยินชื่อดอกไม้นั้น — ไม่ใช่เพราะตกใจ แต่เพราะไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะเอ่ยชื่อมันออกมา

“...วะสึเระนากุสะ?”
เธอทวนคำอย่างเงียบ ๆ น้ำเสียงไม่ได้แปลกใจนัก แต่มีแววครุ่นคิดในถ้อยคำนั้น

เธอรู้จักดอกนี้ดี — “อย่าลืมฉัน” ดอกไม้เล็ก ๆ สีฟ้าคราม ที่ขึ้นอยู่ตามที่เย็นเงียบ
ไม่ฉูดฉาด ไม่เรียกร้อง แต่ใครเคยเห็น...จะจำได้ไม่ลืม

เธอหลุบตาลงช้า ๆ ก่อนจะเอ่ยเบา ๆ
+

+
สายตาภายใต้แว่นไม่หลบ ไม่หวั่นไหว
เธอพูดตรงอย่างประหลาดในความสงบแบบของเธอเอง

แล้วเธอก็คลี่ยิ้มจาง ๆ แบบไม่ทันตั้งใจ

“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ ฉันอาจจะลองไปดู”
“แต่ขอไม่สัญญานะคะ เพราะ...ฉันก็ไม่ใช่คนกล้าเปลี่ยนอะไรเร็ว ๆ เหมือนกัน”

พูดจบก็หันหน้ากลับไปยังสายลมที่พัดกระดาษบนต้นไผ่ไหวเบา ๆ — ช้าแต่สม่ำเสมอ เหมือนเธอเอง.

+
“มันไม่พูดมาก ไม่ตัดสิน แล้วก็ไม่รีบเติบโตให้ใครเห็น”
“มันแค่…อยู่เฉย ๆ แล้วค่อย ๆ เปลี่ยนไปตามจังหวะของตัวเอง”

เธอเว้นช่วงสั้น ๆ แล้วเสริมอีกอย่างเงียบ ๆ

“บางทีฉันก็คิดว่า...ถ้าเป็นไปได้ อยากเป็นแบบนั้นบ้าง”

ชิซุกะ เอียงคอเล็กน้อยขณะฟังคำแนะนำอย่างไม่คาดคิดจากอีกฝ่าย—“กรีนเฮาส์” เป็นคำที่เธอไม่ได้ยินบ่อยในบทสนทนาประจำวัน

เธอเงียบไปครู่หนึ่ง มองป้ายคำอธิษฐานของตัวเองอีกครั้ง ก่อนหันกลับมาหาเซ พร้อมคำตอบที่จริงจังมากกว่าที่เขาอาจจะคาดไว้

“...ชอบค่ะ”

เสียงของเธอเรียบและนิ่งเหมือนเคย แแต่มีน้ำหนักชัดเจนกว่าประโยคก่อนหน้

ประโยคสั้น ๆ ที่ไม่ใช่การค้าน แต่เป็นน้ำเสียงของคนที่ “ลองคิดตาม” แล้วซื่อ ๆ และตรง ๆ ในแบบของชิซุกะ

“…คุณก็ไม่ได้แย่ในการพูดคุยนี่คะ ถึงจะบอกว่าตัวเองไม่ถนัดก็เถอะ”

เธอพูดเบา ๆ ก่อนจะเบือนสายตากลับไปยังป้ายคำอธิษฐานของตัวเอง พร้อมกับเอ่ยทิ้งท้าย

“บางที...พูดไม่เก่ง แต่ฟังเก่ง ก็ดีกว่าหลายเท่าแล้วค่ะ”

รอยยิ้มเล็กน้อยผุดขึ้นที่มุมปาก ไม่มาก

+
เธอหยิบขวดน้ำจากข้างตัวมาถือไว้ในมือ คล้ายเป็นข้ออ้างในการเบนสายตา แล้วพูดต่อโดยไม่มองตรง

“ฉันรู้ว่ามีหลายวิธี...แล้วก็รู้ว่าโลกออนไลน์ช่วยได้เยอะ”

เธอเว้นจังหวะ แล้วหันกลับไปสบตาเขาอีกครั้ง

“แต่...ฉันแค่ยังรู้สึกว่า การอยู่ตรงหน้าแล้วมีคนฟังจริง ๆ น่าจะดีกว่าการพิมพ์แล้วไม่มีใครตอบกลับค่ะ”

ชิซุกะ ชะงักไปเล็กน้อยตอนที่เขาเอื้อมมือมาลูบหัว—ไม่ถึงกับสะบัดหนีหรือปัดป้อง แต่ก็เบนหน้าหลบสายตาไปเล็กน้อย ริมฝีปากเม้มแน่นเหมือนกำลังประมวลผล... ว่าควรโต้ตอบยังไงดี

เธอไม่ชินกับการถูกแตะตัว ยิ่งจากใครที่เพิ่งคุยกันครั้งแรกด้วยแล้ว
แต่เพราะมันเบา และไม่มีเจตนาไม่ดี เธอก็เลือกที่จะปล่อยมันผ่านไป

“...ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ”
เสียงของเธอยังคงเรียบ แต่ฟังดูอ่อนลงกว่าเดิมเล็กน้อย

(+)

เว้นจังหวะ ก่อนจะหันกลับไปมองสายลมที่พัดป้ายคำอธิษฐานไหวเบา ๆ

“เพราะบางครั้ง...แค่ ‘พูด’ มันก็หนักเกินไปแล้ว”
ชิซุกะพูดราวกับมันไม่ใช่คำพูดของคนที่ยังลังเล
แต่คือคำตอบของคนที่ "เคยลอง" แล้ว และเลือกเงียบ…เพราะรู้ว่าตัวเองสบายใจกว่าแบบนั้น

เธอเหลือบมองเขาอีกครั้ง

“แต่ก็…ขอบคุณนะคะ ที่ตั้งใจฟัง”

ชิซุกะ ยังคงนิ่งฟังทุกถ้อยคำที่เซพูด — ไม่แทรก ไม่เร่งเร้า ราวกับให้พื้นที่แก่ประโยคสุดท้ายที่จะมาถึง เมื่อเขาหันมามอง เธอก็หันตามเช่นกัน ดวงตาใต้กรอบแว่นนิ่งสนิท แต่มีบางอย่างในแววตานั้นที่อ่อนลงกว่าก่อนหน้านี้

“...อาจจะจริงค่ะ”

“แต่สำหรับบางคน การเขียนใส่กระดาษเงียบ ๆ อาจจะเป็นวิธีที่เบาที่สุดแล้ว”

(+)

ชิซุกะหันหน้ากลับมามองเขาอีกครั้ง
สายตานิ่ง สงบ
แต่มุมปากที่ขยับเล็กน้อยคล้ายจะยิ้มแบบบางเฉียบ

“เพราะสุดท้าย มันก็แค่ ‘คำขอ’ ไม่ใช่เหรอคะ”

เธอกล่าวอย่างเงียบ ๆ — น้ำเสียงไม่ใช่การโต้แย้ง
แต่เหมือนเป็นบทสรุปที่พูดกับตัวเอง…มากกว่าจะพูดเพื่อเถียงกับใคร.

ชิซุกะ ฟังอีกฝ่ายพูดจนจบโดยไม่ได้แทรก ดวงตาภายใต้แว่นขยับมองตามไปยังป้ายสีเขียวที่แกว่งไกวช้า ๆ ข้างกิ่งไผ่ แล้วจึงพูดขึ้นเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ทราบค่ะ”

เธอเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อขณะยังคงจ้องป้ายกระดาษ

“แต่แค่เลือกเพราะความหมายที่ ‘ตรง’ ก็ไม่ได้น่าประหลาดอะไรใช่ไหมคะ”

“บางครั้ง…การยอมรับว่าตัวเองยังมีจุดที่ไม่มั่นใจ ก็ไม่ใช่เรื่องน่าอายหรอกค่ะ”

ชิซุกะ เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงทักจากข้างหลัง ดวงตาภายใต้แว่นมองอีกฝ่ายนิ่ง ๆ อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะขยับริมฝีปากตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ

“เปล่าค่ะ”
เธอพูดอย่างไม่ลังเล ก่อนจะเลื่อนสายตากลับไปมองป้ายคำอธิษฐานสีเขียวที่ไหวตามสายลมเบา ๆ

“ฉันแค่เชื่อว่า...การมีสติอยู่กับเป้าหมายที่ตั้งไว้ ยังดีกว่ารอให้ความบังเอิญพาไปค่ะ”

(+)
เธอหันไปมองเด็ก ๆ ที่หัวเราะและวิ่งเล่นต่อด้วยรอยยิ้มบาง ๆ

“เด็ก ๆ คงหลับสบายแน่คืนนี้ค่ะ”
“คุณก็ด้วย...แม่มดเสียงดัง”

เธอเน้นคำท้ายเบา ๆ พลางยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินเคียงไปข้าง ๆ

อาจจะไม่ใช่ชัยชนะในบท แต่สำหรับชิซุกะ—แค่นี้ก็ สนุกพอแล้ว.

ชิซุกะ ปัดฝุ่นที่แขนเสื้อเบา ๆ พลางมองฉากจบสุดยิ่งใหญ่ของ "แม่มดอาซาโกะ" ที่ล่าถอยไปพร้อมเสียงหัวเราะโฮะ ๆ อย่างสมบทบาท เมื่ออีกฝ่ายเดินเข้ามาหา เธอก็ยืนรออยู่ก่อนแล้ว ราวกับรู้ว่าอีกฝ่ายต้องวกกลับมาแน่นอน

“จบแล้วสินะคะ...โชคดีที่ไม่ต้องล้มจริง ๆ”

เธอพูดเรียบ ๆ แต่แววตาฉายความขำเจือจางที่ไม่ค่อยได้เห็นจากเธอบ่อยนัก

(ยกมือ)